Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!
Γράφει ο Κωνσταντίνος Κυριάκος.
Τα πάντα τριγύρω ταξιδεύουν κι εξελίσσονται τόσο γρήγορα, που σχεδόν τίποτα δε ζούμε πραγματικά. Τρέχουμε να πιάσουμε απ’ το χέρι την πραγματικότητα, πριν εκείνη γίνει αναμνήσεις, μα τις περισσότερες φορές όχι μόνο δεν τα καταφέρνουμε, αλλά εκείνη μετασχηματίζεται σε κακές αναμνήσεις.
Κυνηγάμε χωρίς ανάσα τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, τους δικούς μας ανθρώπους και προσπαθούμε να τους ζήσουμε, να τους χώσουμε κάπως μέσα σε αυτόν τον χαμό που μας πνίγει. Δουλειά στο σπίτι, άπειρες ώρες στο γραφείο, χρέη, χάλια μισθοί. Όλα είναι ένα ταξίδι γεμάτο άγχος, πόνο και δε φτάνουν όλα αυτά, δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε κιόλας. Ούτε τις λίγες αυτές καλές στιγμές που καταφέρνουμε να ξεκλέψουμε απ’ τον σκληρό κόσμο.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει και κινείται πολύ πιο γρήγορα απ’ την ικανότητα των αισθήσεών μας να τον συλλάβουν και να τον κατανοήσουν, δεν προλαβαίνουμε ούτε να ερωτευτούμε. Ζούμε καταστάσεις γεμάτες πάθος, ίσως σε κάποιες περιπτώσεις παρασυρόμαστε απ’ τον ενθουσιασμό, κλείνουμε για λίγο τα μάτια μας κι αφηνόμαστε σε κάτι που μοιάζει έστω και λίγο διαφορετικό απ’ την τρέλα που ζούμε. Και πάλι όμως, πόσοι από εμάς είμαστε σίγουροι ότι έχουμε ερωτευτεί πραγματικά, έστω και μία φορά στη ζωή μας;
Γιατί ο έρωτας θέλει χρόνο για να τον βιώσεις, να τον θεμελιώσεις μέσα στη ζωή σου. Στην κινούμενη άμμο που ξεφτίζει η ζωή μας, όταν όλα τριγύρω αλλάζουν υπερηχητικά, δεν μπορεί να στεριώσει τίποτα. Όλα είναι εφήμερα, πώς μπορεί ένας έρωτας να είναι ποτέ εφήμερος; Ο χρόνος δικαιώνει έναν έρωτα και μόνο αυτός. Ο έρωτας απαιτεί χρόνο για να θεμελιωθεί, να ενσαρκωθεί, να αποκτήσει ζωή και χρώμα. Και έτσι όπως ζούμε, αποτυγχάνουμε και να τον αγγίξουμε ακόμα. Μόνο στο τέλος της ιστορίας μπορεί να πούμε αν ζήσαμε έναν πραγματικό έρωτα ποτέ.
Και μέσα σε αυτό τον τυφώνα εξελίξεων και συμβάντων που μας τυλίγουν, εμφανίζονται απ’ το πουθενά οι άνθρωποι εκείνοι που μπορούν να παγώνουν τον χρόνο. Κι ό,τι γίνεται έξω απ’ την αύρα τους δεν έχει σημασία για όσο είστε μαζί. Δίνουν μία στο θέατρο του παραλόγου που μας περιπαίζει κι επαναφέρουν τα πάντα στο σωστό τους μέγεθος.
Μπορούν να σου δείξουν –χωρίς καν να χρειαστεί να κάνουν κάτι– τι έχει σημασία και τι όχι. Όσο βρίσκεσαι δίπλα τους όλα φαίνονται μακρινά κι εξαϋλώνονται σε θόρυβο κάπου στο υπόβαθρο. Έχουν τη μαγική υπερδύναμη να τα κάνουν όλα να επιβραδύνονται, να απομακρύνονται απ’ τον ορίζοντα των ονείρων σου.
Μένεις μοναδικός ξαφνικά κι ερωτευμένος απ’ το πουθενά. Γιατί όσο αργά κι αν εξελίσσονται πλέον όλα, όσο είσαι μαζί τους, άλλο τόσο γρήγορα νιώθεις να σε γεμίζει εκείνη η ζεστή θαλπωρή που λέει πως βρήκες κάτι που έψαχνες από καιρό. Δεν ήξερες καν πώς μοιάζει αυτό που έψαχνες κι όμως δε χρειάζεται να το κοιτάξεις δεύτερη φορά όταν το αντικρίζεις να σου χαμογελάει πίσω απ’ τον καθρέφτη της μονότονης καθημερινότητάς σου.
Νιώθεις κατευθείαν τη μοναδική της έλξη, μία τόσο έντονη συναισθηματική βαρύτητα που δεν επιδρά μόνο σε σένα, αλλά και σε όλο τον κόσμο σου εκεί έξω. Ξαφνικά τα πάντα μοιάζουν διαφορετικά, αν και στην πραγματικότητα δεν άλλαξε τίποτα. Όλα μένουν ίδια. Απλά εσύ τα βλέπεις διαφορετικά, έκανες ένα βήμα πίσω, έπιασες το χέρι της κι αφήνεις τα πάντα να τρέχουν. Πώς το είχε πει ο Νικόλας; «Δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί».
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
