Το pillowfights θυμάται, τιμά και γιορτάζει τους αρθρογράφους που πέρασαν κάτω από τα πούπουλά του σ’ ένα αρθρογραφικό reunion! Παλιοί κι αγαπημένοι pillowfighters, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και μας χαρίζουν ένα ακόμα άρθρο.
Καλώς μας ξανάρθατε και καλώς σας ξαναδεχτήκαμε!
Γράφει η Kατερίνα Παλατέ. (Διάβασε παλαιότερα άρθρα στη στήλη της #Νυχτερινές_αποδράσεις)
Ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο. Σαν ψαράκι έξω από το νερό, έψαχνες να προσαρμοστείς. Άγχος. Είσαι άραγε αρκετά εντάξει για να σε συμπαθήσουν τ’ άλλα παιδιά; Με μια βαθιά ανάσα αποφασίζεις να κάνεις το μεγάλο βήμα. Μπαίνεις στην τάξη. Κάθεσαι σε μια γωνιά κι επεξεργάζεσαι τον τόπο. Μέσα στην πληθώρα των ανθρώπων και των σκέψεών σου, το ύφος σου συναντιέται μ’ ένα ακόμη. Κι εκεί ήταν που ξεκίνησαν όλα.
Το πρώτο πράγμα που μοιραστήκατε ποτέ ήταν το σχολικό σας θρανίο. Οι μέρες κυλούσαν τόσο ομαλά, παρέα. Ακόμη κι αυτός ο βαρετός καθηγητής ήταν ανεκτός πια. Μπορεί το μάθημα να μην ήταν ενδιαφέρον, αλλά τ’ αστεία που σκαρώνατε παρέα έδιναν στην περίοδο μια άλλη ουσία. Κι αν κάποια εξέταση ήταν δύσκολη, καθόσασταν όλο το βράδυ και σκαλίζατε τις σημειώσεις σας. Βοηθούσε ο ένας τον άλλον. Σε όλα. Κι έτσι, σιγά-σιγά έγινε ο πιο δικός σου άνθρωπος.
Στην πρώτη σου σχέση, σε καθοδήγησε. Στους καβγάδες με το ταίρι σου, ζούσε τον πόνο σου σαν να πονούσε διπλά. Ακόμη, υπήρχαν περιπτώσεις που νόμιζες πως χαιρόταν τη χαρά σου περισσότερο απ’ ό,τι εσύ. Ήταν σαν να ήσασταν τρεις στη σχέση, μιας και γνώριζε κάθε συζήτησή σας με ακριβή λεπτομέρεια. Εσύ, το ταίρι σου και το κολλητό σου φιλαράκι.
Η μεγάλη μετάβαση από το σχολείο στο πανεπιστήμιο, ήταν μια αλλαγή που φοβόσασταν. Ακούσατε για πολλές φιλίες που δεν άντεξαν στο πέρασμα των φοιτητικών χρόνων και τρέματε. Δε θέλατε να χάσετε ο ένας τον άλλο. Όμως δεν υπήρχε λόγος, διότι οι αληθινές φιλίες δε φοβούνται από τις αστραπές- επιβιώνουν κι από την αποκάλυψη άμα λάχει! Έπειτα, ακολούθησαν τα άγχη της ενήλικης ζωής. Σε πρώτο στάδιο, οι φοιτητικές εργασίες, το πτυχίο, οι δουλειές του διαμερίσματός σας. Σε κάθε περίσταση, βρισκόταν εκεί. Με μια σοκολάτα, ένα βιβλίο ή μια σκούπα. Ετοιμοπόλεμο το άτομο, ν’ αντιμετωπίσει και να κατατροπώσει μαζί σου κάθε τέρας που διατάραζε την ψυχική σου ηρεμία. Όπως άλλωστε έκανες κι εσύ.
Ήταν παράδοξα πανέμορφο που για τους εαυτούς σας δεν ήσασταν δυνατοί, όμως ο ένας γινόταν θεριό για τον άλλο. Σε κάθε αποτυχία ή στεναχώρια, είχες πάντα έναν ώμο για να κλάψεις. Χρειάστηκαν ολονύχτιες ψυχοθεραπείες κι αναλύσεις σε κάθε λογής σεμινάριο που έβαζε το μυαλό σας. Αλλά, πάντα σ’ έκανε να νιώθεις καλύτερα. Κι ας μην άκουγες τις συμβουλές που σου έδινε εν τέλει. Στον αντίποδα, σε κάθε σου επιτυχία, έβρισκες τον πιο πιστό υποστηρικτή. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις το «στα ‘λεγα εγώ», ήταν κάτι το θεμιτό. Πίστευε σε σένα πιο πολύ από ό,τι εσύ.
Και τα χρόνια κυλούσαν. Κι οι αναμνήσεις στερέωναν αυτή τη σχέση που ήταν χτισμένη στα παιδικά σας χρόνια. Μέχρι που φτάνει η μέρα του γάμου σου. Και πρέπει να επιλέξεις ένα άτομο να είναι στο πλευρό σου. Σαν αστείο μοιάζει. Μα ποιος άλλος θα μπορούσε να ήταν εκεί, εκτός το άτομο που ήταν δίπλα σου τόσα χρόνια;
Λουλούδια, στέφανα, λαμπάδες, σχεδιασμός διακόσμησης κι ένα σωρό άλλες γαμήλιες προετοιμασίες, που ανέλαβε ευχαρίστως μαζί σου σαν να παντρεύεται αντί για σένα. Διότι ο γάμος σου δεν επισφραγίζει απλώς τη σχέση με τον σύντροφό σου, αλλά και τη φιλία σας. Και σαν φτάσει η μέρα αυτή, στέκεται στο πλευρό σου, όπως έκανε πάντα. Σε προσέχει μήπως σε πιάσει άγχος, φόβος, μήπως θελήσεις ένα ποτήρι νερό. Σκουπίζει τον ιδρώτα που σε λούζει πάντα όταν έχεις άγχος. Και σαν πεταχτεί αυτή η τούφα από τα μαλλιά σου -εκείνη η τούφα που σ’ εκνευρίζει τόσο πολύ-, θα είναι εκεί να στη φτιάξει.
Και κάπως έτσι, το «σαν οικογένεια» γίνεται επισήμως οικογένεια! Από τώρα και στο εξής, σας ονομάζω «κουμπαράκια».
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
