Το pillowfights γιορτάζει τα δύο χρόνια λειτουργίας του και τoυς επερχόμενους μαξιλαροπόλεμους στις 2 Απρίλη σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λονδίνο, με ένα εορταστικό reunion!
Παλιοί κι αγαπημένοι pillowfighters από την 1η ως την 15η Μαρτίου, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και μας χαρίζουν ένα ακόμη άρθρο.
Καλώς μας ξανάρθατε και καλώς σας ξαναδεχτήκαμε!
«Δεν καταλαβαίνω γιατί όλα κάποτε πρέπει να τελειώνουν.»
Είναι Σάββατο βράδυ στη Θεσσαλονίκη, το θέατρο σιγά-σιγά γεμίζει κι αυτός είναι στα παρασκήνια κι ετοιμάζεται. Έχει τρία λεπτά στη σκηνή για να ζήσει μια αιωνιότητα. Λίγους μήνες πριν αποφάσισε να παρατήσει τις σπουδές του και να αφοσιωθεί στο χορό. Μια απόφαση που του έδωσε όλα όσα δεν μπορεί να διαχειριστεί απόψε. Έναν έρωτα, τρία λεπτά κι ένα όνειρο.
Γύρω του ακούγονται φωνές, όλοι τρέχουν για να πάρουν τις θέσεις τους κι εκείνος με τραβάει μέσα στο καμαρίνι αγχωμένος. «Δεν μπορώ να χορέψω. Δεν είμαι έτοιμος», μου είπε. «Ποτέ δε θα είσαι έτοιμος και γι’ αυτό θα χορέψεις σαν να είναι η πρώτη κι η τελευταία φορά», του απάντησα και τον πήρα μια αγκαλιά. «Θα έρθει;», τον ρώτησα. Έγνεψε το κεφάλι του αρνητικά κι έφυγε σκυφτός.
Μετά από λίγα λεπτά η αυλαία άνοιξε κι ανέβηκε πάνω στη σκηνή. Τα φώτα έπεσαν πάνω στο πρόσωπό του κι η μουσική πλημμύρισε όλο το χώρο. Κάθε κίνηση, κάθε βήμα ήταν εικόνες που περνούσαν μπροστά απ’ τα μάτια του. Όπως κάθε πρόλογος, έτσι κι αυτός είχε μια γεύση από όλα όσα έζησε για πρώτη φορά.
Μια φιγούρα που καθηλώνει το βλέμμα και φαντάζει η μόνη επιλογή. Μια φιγούρα που αποκτά θέση απέναντί σου σε μία καφετέρια, θέση στον καναπέ σου τα ξημερώματα, θέση στη ζωή σου. Συνέχισε να χορεύει χωρίς να μπορεί να δει όλα τα μάτια που ήταν καρφωμένα πάνω του, χωρίς να ακούει τα σχόλια του κοινού.
Μία απομόνωση απ’ το περιβάλλον που του επέτρεπε να μοιραστεί μια ιστορία φαινομενικά μυστική και μοναχική. Ο μόνος τρόπος να αποκτήσεις μια ιστορία είναι να την δημιουργήσεις και καθώς κυλούσε ο χρόνος κάθε στιγμή ήταν μια απρόβλεπτη εξέλιξη που έδενε τα κομμάτια, γέμιζε τα κενά κι έχτιζε ένα παρελθόν που αποκτούσε επιτέλους παρόν.
Όσο πλησίαζε το τέλος φαινόταν να βρίσκει όλο και πιο πολύ τον τρόπο να εκφραστεί και απ’ το μυαλό του περνούσε καθετί που τέλειωσε. Όλα τα φιλιά πριν κλείσει η πόρτα, όλα τα βράδια που έγιναν πρωινά, όλες οι σελίδες που ξεφύλλισε αλλά κι όσες διάβασε ξανά και ξανά.
Το φινάλε του προσφέρει μία ανακούφιση και καθώς κλείνουν οι κουρτίνες και δεν τον τυφλώνει πια το φως, ψάχνει τη φιγούρα στους θεατές. Ακούγοντας μόνο το χειροκρότημα συνειδητοποιεί πως αυτό που ψάχνει το έχει κρατήσει μέσα του. Όπως κάθε φιγούρα που πέρασε χορεύοντας απ’ τη ζωή του θα είναι κομμάτι του εαυτό του, παρούσα ή απούσα.
Η πιο όμορφη πτυχή κάθε αρχής είναι το δεδομένο τέλος της γιατί μόνο με αυτή τη σκέψη δημιουργείς κάτι ξεχωριστό στο μεταξύ. Μπορείς να ζήσεις τρία λεπτά χορεύοντας ή μια αιωνιότητα περπατώντας. Κάθε μέρα αρχίζει και τελειώνει αλλά έχεις είκοσι τέσσερις ώρες για να αποκτήσεις σημαντικές στιγμές.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πέσεις, θα χτυπήσεις, θα πονέσεις. Απλά φρόντισε να συμβεί την ώρα που κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Καθώς βγαίναμε απ’ το θέατρο του έρχεται ένα μήνυμα στο κινητό του. «Ήσουν υπέροχος. Σε περιμένω στην προβλήτα». «Κατάλαβες τώρα;», του είπα.
Επιμέλεια Κειμένου Νατίνας Μούτου: Πωλίνα Πανέρη
Διάβασε εδώ όλα τα άρθρα της Ναντίνας στην προσωπική της στήλη στο pillowfights.
