Το pillowfights θυμάται, τιμά και γιορτάζει τους αρθρογράφους που πέρασαν κάτω από τα πούπουλά του σ’ ένα αρθρογραφικό reunion! Παλιοί κι αγαπημένοι pillowfighters, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και μας χαρίζουν ένα ακόμη άρθρο.
Καλώς μας ξανάρθατε και καλώς σας ξαναδεχτήκαμε!
Γράφει η Κασσιανή Καβαργύρη. (Διάβασε παλαιότερα άρθρα στη στήλη της #Disconnected_from_reality)
Μια φορά κι έναν καιρό, ένα ερωτευμένο ζευγάρι απέκτησε έναν γιο. Συναισθήματα χαράς και συγκίνησης τους πλημμύρισαν- ήταν πιο ευτυχισμένοι από ποτέ. Ο πατέρας ένιωθε περήφανος, καθώς μπορούσε να λέει με καμάρι στους φίλους του ότι ο πρωτότοκος είναι τελικά αγόρι. Δε θα μπορούσε, φυσικά, να είναι κάτι άλλο μιας και πάντα αγόρι επιθυμούσε. Η μητέρα είχε ουδέτερη στάση, θα τ’ αγαπούσε όπως και να ήτανε, ανεξαρτήτου φύλου κι ο πατέρας γελούσε και την ειρωνευόταν, καθώς πίστευε ότι το κορίτσι θα δυσκολευτεί στην κοινωνία, θα είναι αδύναμη, οπότε καλύτερα να κάνουν αγόρι.
Και το παιδί μεγάλωνε, έφτασε τα 6, πήγε νηπιαγωγείο κι έπειτα δημοτικό, έχοντας πάρει αγάπη, ακούγοντας συνέχεια από τον πατέρα του το πόσο δυνατός, γενναίος, έξυπνος είναι. Τα χρόνια κυλούσαν κι ο μικρός Σ. πήγαινε πλέον στη Δευτέρα γυμνασίου. Του άρεσε πολύ η Γ., μια πολύ γλυκιά κοπέλα κι έξυπνη μαθήτρια. Για να της τραβήξει το ενδιαφέρον της πείραζε τα μαλλιά, τα ρούχα, την κουκούλα της ζακέτας της. Η Γ. έμοιαζε να έχει εστιάσει το ενδιαφέρον της αποκλειστικά στα μαθήματα και δεν έδινε πολλή σημασία στον Σ.. Κάποια στιγμή, το πείραγμα του Σ. ξεκίνησε να ενοχλεί την Γ. καθώς της τραβούσε έντονα τα μαλλιά, ήθελε να της κατεβάσει τη φούστα και την ακολουθούσε στην τουαλέτα, λέγοντας ειρωνικές λέξεις με κάποια σχόλια που δε θα άκουγες από ένα παιδί 14 χρονών.
Η Γ. αποφάσισε να μιλήσει στη διευθύντρια του σχολείου, μιας και πλέον η κατάσταση είχε ξεφύγει. Εκείνη με τη σειρά της, κάλεσε σε συνάντηση τον πατέρα του Σ.:
– Κύριε, σας κάλεσα εδώ σήμερα διότι η συμπεριφορά του γιού σας δυστυχώς έχει προκαλέσει αναστάτωση. Ενοχλεί επανειλημμένα μια συμμαθήτριά του και διάφορες άλλες κοπέλες στην τάξη. Συγκεκριμένα, προσπαθεί να κατεβάσει τα ρούχα τους αρκετές φορές, συμβάν που αποτελεί παραβατική συμπεριφορά και θα πρέπει να ληφθούν πολύ σοβαρά μέτρα. Θα ήθελα να συνεργαστείτε μαζί μου για την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου μας.
– Μια ερώτηση να σας κάνω, δεσποινίς. Τα κορίτσια φορούσαν πολύ κοντές φούστες;
– Έχει κάποια σημασία;
– Φυσικά. Ακούστε να δείτε, το αγόρι μου μεγαλώνει κι έχει τις ορμές της ηλικίας. Αν ντύνονται κι αυτές σαν μικρομέγαλα, τι να κάνει κι ο δικός μου; Αγόρι είναι. Στην τελική, ας φυλάγονται. Τι φταίει ο γιος μου; Άντρας θα γίνει κι αν του κουνιέται η κάθε μια δε θα κάθεται να την κοιτάει! Δε νομίζω πως θα πρέπει να μαλώσω τον γιο μου. Δεν είναι άριστος μαθητής; Δεν έρχεται κάθε μέρα διαβασμένος; Κάθεται ήσυχα στην τάξη; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε ευχαριστώ για την ενημέρωση και καλό σας μεσημέρι.
Η διευθύντρια σώπασε. Ο πατέρας γύρισε σπίτι. Τα είπε στη μάνα. Σώπασε κι αυτή. Και κάπως έτσι, μεγάλωσε ένα παιδί σ’ ένα περιβάλλον που υποτιμάει τις γυναίκες. Έμαθε πως είναι ανώτερος απ’ αυτές, δείχνει ασέβεια και πιστεύει πως πρέπει να τις χειραγωγεί και να τις ελέγχει. Υιοθετεί μη υγιή πρότυπα μέσα στην ίδια του την οικογένεια. Όχι ότι ευθύνεται αποκλειστικά αυτή. Οι διάφοροι κοινωνικοί φορείς διαμορφώνουν εξίσου τον χαρακτήρα ενός παιδιού. Τα θεμέλια, όμως, τα βάζει πρώτα η οικογένεια και το σχολείο. Παρ’ όλο που η κοινωνία έχει σημειώσει βήματα προόδου κι οι γυναίκες έδωσαν αγώνα για τη χειραφέτηση κι αναγνώριση των δικαιωμάτων τους δυστυχώς εν έτει 2022 ακούμε ακόμα για ξυλοδαρμούς, λιθοβολισμούς, κακοποίηση και γυναικοκτονίες.
Ο όρος γυναικοκτονία πρωτοεμφανίστηκε το 1976, γιατί υπήρχε ανάγκη να παρουσιαστεί. Και πρέπει να διαχωριστεί από την ανθρωποκτονία. Γιατί η γυναικοκτονία αφορά την πρόθεση ενός άντρα να σκοτώσει τη γυναίκα ή την πρώην σύντροφό του ή την κόρη του, επειδή τόλμησε να του πάει κόντρα. Επειδή είχε τα κότσια να χωρίσει από μια κακοποιητική σχέση, επειδή ήθελε να ζήσει, να βγει με τις φίλες της, να φορέσει το αγαπημένο της φόρεμα και τις ψηλοτάκουνες γόβες της. Επειδή είπε όχι. Αυτό θεωρήθηκε παράβαση για τον άντρα που δεν τον υπάκουσε και φυσικά χρησιμοποίησε το χέρι του, αρχικά για να χτυπήσει. Κι όσο η γυναίκα μένει σε μια τέτοια σχέση από φόβο για τα χειρότερα, δυστυχώς υπογράφει την καταδίκη της. Κι όσο την κατηγορούμε γι’ αυτό κι εστιάζουμε στο θύμα, δυστυχώς υπογράφουμε κι εμείς την καταδίκη της.
Κάθε μέρα η λίστα αυξάνεται, κάθε μέρα μια ακόμη οικογένεια θρηνεί ένα αδικοχαμένο παιδί στον βωμό του ανυπεράσπιστου δικαιώματός του στη ζωή. Κι αυτές οι πράξεις δίνουν θάρρος σε κάθε μισογύνη να σκοτώσει κι αυτός. Ζούμε στην εποχή του μηδέν αντίκτυπου. Αφαιρούμε ελεύθερα ζωές χωρίς καμία ντροπή. Και πότε άραγε θα σταματήσει η τραγωδία;
Σε σένα απευθύνομαι, γονιέ. Αν θέλεις να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, να έχεις πρώτα αντίληψη. Εκπαιδεύσου, μάθε, ενημερώσου κι έπειτα γίνε γονέας. Μάθε να δέχεσαι το όχι και μάθε και στον γιο σου ότι τα χέρια είναι για ν’ αγκαλιάζουν. Η πατριαρχία ευθύνεται σ’ ένα ποσοστό. Επίσης, μάθε στο παιδί σου ότι μπορεί να σου μιλάει, δίδαξέ του πως αυτό που πρέπει να κάνει είναι να καταγγείλει αμέσως το περιστατικό. Να είναι αυτάρκης και να βάζει όρια, να δέχεται όρια. Βοήθησέ το να κάνει σωστές επιλογές. Αφιέρωσε χρόνο στα συναισθήματα και στις σκέψεις του.
Και τελικά τι μένει; Ένα αιματοβαμμένο σπίτι, μια γειτονιά στη σιωπή κι ένας δολοφόνος σ’ ένα προσωρινό κελί. Όλοι, μάλλον, ήξεραν μα κανείς δε μιλούσε. Τελικά, βλέπεις, είναι δίπλα σου. Ίσως στο διπλανό διαμέρισμα. Πίσω από τις κλειστές πόρτες. Ο εφιάλτης παίρνει υπόσταση. Κάποτε η αγάπη έραψε φτερά στις πλάτες τους, όμως ξηλώθηκαν, ρίχνοντάς τους στον γκρεμό. Οπότε, εσύ που μπορείς, μίλα, για όσους δεν μπόρεσαν. Γιατί καμιά αγάπη δεν είναι αυτοθυσία. Καμιά αγάπη δε σου ξηλώνει τα φτερά κι αν τύχει να ξηλωθούν, θα σου ράψει καινούργια. Για να μην πέσεις ποτέ στον γκρεμό.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
