Το pillowfights θυμάται, τιμά και γιορτάζει τους αρθρογράφους που πέρασαν κάτω από τα πούπουλά του σ’ ένα αρθρογραφικό reunion! Παλιοί κι αγαπημένοι pillowfighters, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και μας χαρίζουν ένα ακόμα άρθρο.
Καλώς μας ξανάρθατε και καλώς σας ξαναδεχτήκαμε!
Γράφει ο Γιώργος Γκαρακλίδης. (Διάβασε παλαιότερα άρθρα στη στήλη του #Doctor_χάους)
Από ανέκαθεν επιδιδόμουν στο περπάτημα. Αν μπορεί κανείς να το αποκαλέσει άθλημα, τότε υπήρξα κι εγώ αθλητής και δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Μου άρεσε να περπατάω με γρήγορο ρυθμό γιατί έτσι ακριβώς με περιγράφουν οι φίλοι μου· δε με προλαβαίνουν κι όταν περπατάω το κάνω ανήσυχα, περίεργα γρήγορα, βιαστικά κι όλα αυτά μ’ έναν αβίαστο τρόπο σαν να είναι φυσιολογικό. Βέβαια, το φυσιολογικό δεν είναι πάντα και το καλύτερο και στην τελική, τι είναι το φυσιολογικό;
Έχοντας περπατήσει χιλιόμετρα, άρχισα να εξασκώ και την παρατηρητικότητά μου παράλληλα. Παρατηρούσα τα αδέσποτα που κάτι ψάχνανε. Τα γατιά της γειτονιάς που κάτι προσπαθούσαν να βρούνε. Τα φυτά, τα άνθη, τα δέντρα, τα πεύκα που κάθε φορά μένανε ίδια αλλά «κοιτούσαν» σε μια διαφορετική φορά. Τα σύννεφα, άλλοτε μου φαίνονταν γεμάτα ζωή σε διάφορες αποχρώσεις του μπλε και του γκρι ενώ αλλοτε μου φαίνονταν μουντά- πάντα όμως συνέχιζαν να ολοκληρώνουν τον κύκλο τους αγόγγυστα και με στρατιωτική πειθαρχία. Και μέσα σ’ όλα αυτά άρχισα να παρατηρώ καλύτερα και τους ανθρώπους γύρω μου. Τα κενά βλέμματα, τα σκυθρωπά πρόσωπα, τα προβληματισμένα, την αμφιστρέφεια που κυριαρχούσε στα κλειστά δωμάτια αναμονής για τον οδοντίατρο, στα μέσα συγκοινωνίας, στις μηχανές ΑΤΜ, στα πάρκα, στην εκνευριστική αναμονή για το πράσινο φως και στις φωνές. Τις φωνές που τρεμόπαιζαν σχεδόν σε κάθε συλλαβή. Μου είναι σχεδόν αδύνατο να είμαι από τους λίγους που το παρατηρούν και το αισθάνονται. Φωνές που μετά βίας βγάζουν άχνα, μια ισχνή μελωδία άγχους.
Έβλεπες μια γκρίζα διαφάνεια της κοινωνίας που συνέβαλε σε μια αιωνιότητα η οποία βρισκόταν γύρω μας χωρίς εμείς να τη βιώνουμε. Αυτό είναι. Ζούμε σε μια αιωνιότητα που μας περιβάλλει, στην οποία κάπως συνεισφέρουμε χωρίς να τη ζούμε. Οι μόνες χαρούμενες μελωδίες που άκουγα ήταν αυτές οι γάργαρες και χωρίς συνοχή, παιδικές φωνές που άλλοτε γελούσανε κι άλλοτε παραπονούνταν αλλά ό,τι άκουγες ήταν αληθινό, ατόφιο. Τα κελαηδήματα των πουλιών ήταν κι εκείνα χαρούμενα. Οι μελωδίες της φύσης ακούγονταν ενώ οι άνθρωποι αποτελούσαμε τη μόνη παραφωνία εκείνης της τραγελαφικής αιωνιότητας που «έτρεχε» σαν ποτάμι. Το σκηνικό γύρω μου επαναλαμβανόταν κάθε φορά που άφηνα τη βολή μου στον καναπέ, ώσπου μ’ έκανε να σκεφτώ πως τελικά πληρώνουμε πολύ ακριβά την κατάκτηση της γνώσης και της λογικής. Πως με τα σημερινά δεδομένα, το offline έχει το ίδιο ψυχικό βάρος με την αποσύνδεση ενός κλινικά νεκρού ανθρώπου από τα μηχανήματα που τον τροφοδοτούν με οξυγόνο.
Αλήθεια, αναρωτιέμαι αν αυτό είχαν ως ιδανικό στόχο όσοι οραματίζονταν την άλλοτε σύγχρονη κοινωνία. Άνθρωποι δημοσιεύουν τα πάντα, από μια φωτογραφία σε μια δημοφιλή τοποθεσία μέχρι τις πατούσες τους. Άνθρωποι πέφτουν θύματα σωματεμπορίας και κάνουμε τα στραβά μάτια. Άνθρωποι δεν μπορούν να μείνουν πέντε λεπτά μόνοι με τον εαυτό τους κι έχουν μια ατελεύτητη, επίπλαστη «ανάγκη» να βρίσκονται με κάποιον. Άνθρωποι μπερδεύουν την έννοια της αγάπης και της συντροφικότητας με την προσκόλληση και τον εγωισμό. Παιδιά πιο δυστυχισμένα από ποτέ ψάχνουν παρηγοριά σε μια οθόνη που τους ρουφάει τον χρόνο και την ενέργεια που πάει πακέτο με τα νιάτα τους. Γονείς σκάβουν χώρο για τα παιδιά και την οικογένειά τους και ξεχνάνε να γνωριστούν μεταξύ τους.
Οι άνθρωποι παρακάμπτουν τις αμυχές της ψυχής τους και δημιουργούν hashtags στολίζοντας όλα όσα χρήζουν θεραπείας. Οι οδηγοί περνάνε με κόκκινο, περιθωριοποιούν τους ποδηλάτες και τους πεζούς, αναπτύσσουν ταχύτητα στον βωμό των stories και τη λένε σε όσους έτυχε ν’ ακολουθούν τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας. Τα ναρκωτικά, τα χάπια, οι πολυβιταμίνες και το αλκοόλ αποτελούν το μεσημεριανό των προχωρημένων τυπάδων. Τα φουσκωμένα χείλη αποστομώνουν. Οι φιλίες κάνουν τον κύκλο τους μέσα από likes-tags-mentions-stories-unfollow. Οι γονείς γίνονται, είτε φαντάσματα, είτε άγνωστοι, είτε κινητά ATMs. Τα κατοικίδια «χαρίζονται» αναλόγως γούστου και καπρίτσιου. Οποιοσδήποτε πάει κόντρα σε οτιδήποτε, είτε με πολιτισμένο και σεβαστό τρόπο είτε απολίτιστα, πολεμάται. Οι άνθρωποι θέλουν, αποζητούν, επιθυμούν, λαχταρούν πάντα και παντού. Ο νεποτισμός, η αναξιοκρατία, η αδικία, το «μέσον» γίνονται σύμβολα εξουσίας και δύναμης, ενώ έννοιες όπως αξιοκρατία, δικαιοσύνη, προσπάθεια, τιμιότητα γράφονται για να γεμίζουν οι γραμμές στις ιστοσελίδες και στις πανελλήνιες. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ο κόσμος μας γίνεται ένα ριάλιτι.
Όσο λοιπόν είσαι online, η γη γυρίζει. Το offline να φοβάσαι. Εκεί δεν υπάρχεις. Το offline status αποτελεί την ανυπαρξία του σήμερα. Έχω ακούσει να λένε πως το να μην υπάρχεις στην εικονική πραγματικότητα κι απλώς να την παρατηρείς έχει ψυχική βαρύτητα πλέον. Είδες τι σου κάνει λίγο περπάτημα;
Τώρα η ζωή η ιδανική δεν υπάρχει. Αλλά είμαι σίγουρος πως υπάρχει ο σύνεση, η κατανόηση, η ευστροφία, ο χρόνος, ο σεβασμός, ευγνωμοσύνη. Απλώς μένουν στα αζήτητα. Ενώ είναι τόσο απλό να ζεις, οι περισσότεροι επιλέγουν τη βολή της ύπαρξης. Ώρα για ένα checklist: Είναι εύκολο να ζεις χωρίς να ενοχλείς τους άλλους; Είναι εύκολο να μη σε νοιάζει το τι κάνει ένας άλλος άνθρωπος στη ζωή του; Είναι εύκολο να σέβεσαι κανόνες και τις γνώμες των άλλων; Μπορείς να είσαι απλώς βασικά ευγενικός με τους γύρω σου; Σου βγαίνει το «ευχαριστώ» και το «παρακαλώ» αβίαστα; Σου είναι ενδεχομένως εύκολο να προσπαθείς να κάνεις το καλό; Είναι εύκολο να προσφέρεις βοήθεια σε συνάνθρωπο χωρίς να περιμένεις πολλά-πολλά; Είναι εύκολες οι αμοιβαίες υποχωρήσεις; Είναι εύκολο να μάθεις ν’ αγαπάς τον εαυτό σου γιατί πολύ απλά θα σε συντροφεύεις για πάντα; Είναι εύκολο να εξυμνείς την ευγνωμοσύνη στο ότι αναπνέεις, ζεις, είσαι υγιής, αρτιμελής, έχεις όλα όσα χρειάζεσαι για να συνεχίσεις να ευημερείς ή είναι πιο εύκολο το συνεχές παράπονο; Είναι εύκολα όλα αυτά ή σου στοιχίζουν;
Η απάντηση είναι πως όχι. Δεν είναι εύκολο να εφαρμοστούν τα προαναφερθέντα. Θέλει σύνεση, κατανόηση, ευστροφία, χρόνο, σεβασμό, ευγνωμοσύνη. Είναι πιο εύκολο να τ’ αμφισβητήσουμε παρά να τα εφαρμόσουμε. Οπότε απλώς ακολουθούμε τη βολή. Οι άνθρωποι λατρεύουν τις ευκολίες. Μόνο αυτές εξημερώνουν τις αδυναμίες τους. Φυσιολογικό;
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
