Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!
Γράφει ο Παύλος Πήττας.
Από πού να ξεκινήσω; Είναι λιγάκι δύσκολο για μένα. Δεν ξέρω, στ’ αλήθεια, αν αυτό που σκέφτομαι κι αισθάνομαι θα αποδοθεί σωστά στο χαρτί. Δε θα ‘θελα να βγει μελό μα ούτε να ‘ναι σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Εγώ, που λες, δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις με τον έρωτα. Δεν τον πίστευα πολύ. Καλό το σεξ, καλά και τα σαλιαρίσματα, αλλά έρωτας ούτε κατά διάνοια. Θεωρούσα υπερβολικό τον καθένα που δήλωνε ερωτευμένος και δινόταν σ’ αυτό. Αυτόν που παράταγε όνειρα για τη σχέση του, που έκανε υποχωρήσεις, που δήλωνε καψούρης κι έλαμπαν τα μάτια του. Το ίδιο υπερβολικό θεωρούσα και τον τύπο που χώριζε κι ήταν όλη μέρα χάλια. Έπινε και τα ‘βλεπε όλα μάταια. «Έλα, μωρέ, που θ’ ασχολούμαστε με τον κάθε πικραμένο», έλεγα. Πού να ‘ξερα;
Κι είναι πραγματικά καταπληκτικό το πώς μετατράπηκα κι εγώ σ’ αυτόν τον υπερβολικό που τόσο υποτιμούσα. Κι είναι απίστευτο το πώς τα ‘ζησα όλα αυτά μαζί σου. Απ’ την αρχή ως το τέρμα. Χωρίς καμιά απολύτως έκπτωση.
Με ‘κανες να ερωτευτώ για πρώτη φορά. Να πιστέψω σ’ αυτό και να αφεθώ. Με έπεισες πως ισχύουν αυτά που λένε, αυτά που κορόιδευα. Σιγά που θα γλύτωνα. Κι όντως, περάσαμε όμορφα μαζί. Έλαμπα κι εγώ, έδωσα ψυχή στο «εμείς» και παραμέρισα το «εγώ». Είδα τον εαυτό μου να αλλάζει, να γίνεται καλύτερος, να δίνει, να αφοσιώνεται. Γαντζώθηκα επάνω σου. Σε έκανα καθημερινότητα, ανάγκη. Ήσουν ο άνθρωπός μου, απλά.
Μέχρι που χωρίσαμε, κορίτσι μου. Χάσαμε τη μαγεία μας. Μας τελείωσε η χρυσόσκονη. Ρουτινιάσαμε, τσακωθήκαμε, βαριόμασταν ο ένας τον άλλον. Καταντήσαμε να βρισκόμαστε από συνήθεια. Γίναμε ευάλωτοι σε επιρροές, επιτρέψαμε σε τρίτους να μπουν στη ζωή μας και να μας ανακατέψουν. Ανταλλάξαμε λόγια σκληρά και κάπως έτσι χάθηκε το «για πάντα», χάθηκε κι η αφέλεια κι η λάμψη κι η υπερβολή. Και χωρίσαμε. Και τώρα λένε άλλοι για μένα: «Έλα, μωρέ, που θ’ ασχολούμαστε με τον κάθε πικραμένο».
Κι έτσι κατέληξα ένας ακόμη πικραμένος. Ένας καψούρης που σε κουβαλάει όλη μέρα μαζί του. Όπου κι αν πάει, όπου κι αν είναι, με όποιον κι αν είναι. Έχουμε να μιλήσουμε τόσο καιρό κι όμως η παρουσία σου είναι αισθητή. Στον καφέ που πίνω μόνος μου το πρωί. Στη δουλειά το διάλειμμα που δεν έχω να μιλήσω στο τηλέφωνο με κανέναν. Στο άδειο μου σπίτι, στα ζευγάρια που βλέπω στον δρόμο και κάπως τα ζηλεύω. Στις νύχτες που μου λείπεις και σφίγγω το μαξιλάρι.
Μα, όχι, δε θα ‘μαστε ξανά μαζί. Δεν πρέπει να ‘μαστε. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω, μα τώρα πια το ξέρω. Σε ξεπερνάω. Κάθε φορά που μας σκέφτομαι ξανά μαζί, ωραιοποιώντας τα πράγματα, κλείνω τα μάτια και διώχνω τις σκέψεις αυτές. Εστιάζω στα αρνητικά και παραδέχομαι πως δεν πρέπει. Δε θα ‘ναι όπως τα φαντάζομαι. Έχει σπάσει το γυαλί. Μπορεί στη σκέψη να μοιάζουν όλα ωραία, μα στην πραγματικότητα δε θα ‘ναι. Θα ‘ναι όπως ακριβώς τα σπάσαμε τότε ή θα ξαναγίνουν σύντομα έτσι.
Σε ξεπερνάω γιατί δε μου αξίζει αυτό. Δε μας αξίζει αυτό. Εμείς πήγαμε στ’ αστέρια, τι να μας κάνουν οι κορυφές; Χαίρομαι που ζήσαμε ό,τι ζήσαμε. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτόν τον έρωτα και θέλω να τον θυμάμαι έτσι. Να τον φέρνω στο μυαλό μου ως έρωτα και τίποτα άλλο. Χωρίς τη σκιά μιας αποτυχημένης προσπάθειας επανασύνδεσης. Ας μην περάσουμε ξανά άσχημα.
Σ’ αγαπώ. Μ’ αγαπάς κι εσύ, το ξέρω. Θα σ’ αγαπώ για πάντα. Είσαι ένα κομμάτι αυτού που είμαι σήμερα, της προσωπικότητάς μου. Κι από τώρα και στο εξής θέλω να σε θυμάμαι με χαμόγελο, όχι με στεναχώρια. Να σε φέρνω στη σκέψη μου και να ανεβαίνουν τα χείλη μου στ’ αφτιά. Να μαθαίνω νέα για σένα και να αισθάνομαι περήφανος γιατί είσαι ένας άνθρωπος που θα νοιάζομαι πάντα.
Μ’ αυτό το μήνυμα κλείνω ένα κεφάλαιο στη ζωή μου, εσένα. Το κλείνω και συνεχίζω. Είχα ανάγκη να το κάνω. Πρέπει να προχωρήσω, όπως άλλωστε κι εσύ.
Σε φιλώ. Να προσέχεις.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
