Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!
Γράφει η Χριστιάννα Χαραμή.
Ισορροπιστές κι ευθείς. Δύο κατηγορίες ανθρώπων που διαφέρουν σε στάση ζωής κι αξιακό σύστημα. Κι αυτές οι διαφορές τους είναι που δυσκολεύουν τη συνεννόηση μεταξύ τους.
Οι ισορροπιστές δεν επιθυμούν την αντιπαράθεση. Γι’ αυτό κι αν έχουν πρόβλημα με κάποιον, δε θα του το πουν ποτέ. Πελαγώνουν στην ιδέα μιας ανοιχτής συζήτησης, ενός διαλόγου με επιχειρήματα κι αντεπιχειρήματα. Είναι άνθρωποι που σιχαίνονται τις αναλύσεις και προσπαθούν να προσπερνούν τα προβλήματα. Ίσως να θεωρούν μάταια οποιαδήποτε προσπάθεια ξεκαθαρίσματος.
Το μόνο αποτέλεσμα από μια τέτοια προσπάθεια θα ήταν ένα αίσθημα πικρίας. Γιατί «να χαλούν τις καρδιές τους» όταν ξέρουν ότι πολλοί άνθρωποι δεν ακούν, αλλά μόνο μιλούν κι αντιτίθενται; Πόσοι αλήθεια θ’ αντιμετωπίσουν το διάλογο ως μέσο για να κατανοήσουν τα παράπονα του άλλου και να φροντίσουν να εξαλειφθούν; Αντιθέτως, πόσοι θ’ αντιδράσουν αμυντικοεπιθετικά; Ποιο το νόημα, λοιπόν;
Αυτοί οι ισορροπιστές δε μας ενοχλούν. Υπάρχουν, όμως, κι οι άλλοι, αυτοί που προκαλούν στους «ευθείς» τον όρο «διπρόσωποι». Είναι αυτοί που αγαπούν τις αναλύσεις, αλλά προβαίνουν σε αυτές στις συναναστροφές τους με μορφή κουτσομπολιού ή «θαψίματος». Αντιθέτως, ποτέ δε θα εκθέσουν το ίδιο αναλυτικά τα παράπονά τους στον άμεσα ενδιαφερόμενο.
Κάθε άλλο, μπροστά του θα είναι ιδιαιτέρως διαχυτικοί κι υπερβολικά φιλικοί, σε σημείο να αποκλείουν κάθε πιθανότητα στους τελευταίους να φανταστούν ότι μπορεί να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Κι εκεί απορείς πραγματικά για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό. Κυκλοθυμία ή διπροσωπία; Κάποια νοσηρή επιθυμία για συντήρηση μια κατάστασης κουτσομπολιού; Ύπαρξη συμφερόντων που επιτάσσουν τη διατήρηση ισορροπιών και διπλωματικών σχέσεων;
Οι ίδιοι πάντως ανάγουν τη στάση τους αυτή σε υψίστη αρετή. Θα κουνήσουν το δάχτυλο στους ευθείς που συνεχώς δημιουργούν φασαρίες, που διψάνε για καβγάδες κι αδιαφορούν για τον αντίκτυπο που έχουν τα λόγια τους στους άλλους. Όταν δε συντρέχει η περίπτωση εμπλοκής τρίτων ή και μεταφοράς λόγων, θα κατηγορηθούν ότι τους αρέσει «ν’ ανακατεύουν» τους πάντες.
Διότι οι ευθείς δε θα μπορέσουν να συγκρατηθούν. Αν δε μιλήσει η γλώσσα τους, θα μιλήσει η έκφραση του προσώπου τους, τα μάτια τους, η στάση του σώματός τους. Στην υγιή περίπτωση, αυτό θα γίνει από επιθυμία να λυθεί το πρόβλημα και να ξεκαθαριστεί. Επιθυμούν ν’ ακούσουν τον αντίλογο, να λάβουν μια εξήγηση ή μια συγγνώμη, όχι ως επιβράβευση για τον εγωισμό τους αλλά ως διαβεβαίωση ότι δε θ’ αντιμετωπίσουν ξανά ό,τι τους πλήγωσε.
Γιατί αυτό περιμένεις σε μια συζήτηση που καταθέτεις το παράπονό σου. Περιμένεις κάτι που θα σε πείσει ότι αξίζει να επενδύσεις ξανά σε αυτόν τον άνθρωπο, αξίζει να τον εμπιστευτείς και να διαγράψεις ό,τι έγινε. Δεν είναι η νίκη ο στόχος.
Αντίθετα, υπάρχουν εκείνοι που πράγματι το μόνο που τους νοιάζει είναι ο «τσαμπουκάς». Είναι αυτοί που θα φωνάζουν στις διαφωνίες, θα υψώνουν τη φωνή τους τόσο που θα εξαφανίζει του άλλου, θα έχουν κάνει άπειρες ώρες πρόβα τα λόγια που θα σου πουν και μετά τον «καβγά» σας θα καυχιούνται γι’ αυτά σε γνωστούς και φίλους. «Ναι, τα είπα! Όχι, θα φοβηθώ!» και «Τι να πει; Μπορούσε να πει τίποτα;» είναι από τις αγαπημένες τους φράσεις στις εξιστορήσεις τους. Κι όχι. Εκείνοι δεν ενδιαφέρονται για την επίλυση ενός θέματος αλλά για τη δικαίωσή τους και την αποκατάσταση του θιγμένου τους εγωισμού.
Είναι οι άνθρωποι που βλέπουν τους χαρακτήρες άσπρους και μαύρους. Δε γνωρίζουν ότι όλοι οι χαρακτήρες είναι γκρι. Δε γνωρίζουν ότι η αλήθεια και το δίκαιο πολλές φορές βρίσκεται στη μέση. Αποκλείουν κάθε ενδεχόμενο να έχουν παραπέσει στο οποιοδήποτε σφάλμα ή αντικειμενικά το παράπονό τους να είναι παράλογο.
Έχουν δικαίωμα να το πουν ήρεμα, διότι οι σχέσεις πρέπει να βασίζονται σε αμοιβαία κατανόηση κι όχι σε έναν αυστηρό ανιχνευτή λογικής και δικαίου. Δεν έχουν δικαίωμα, όμως, να κατηγορούν τον άλλον, ν’ αγνοούν τα όρια που θέτει η κοινή λογική και ν’ απορρίψουν κάθε ενδεχόμενο να έχουν άδικο.
Δεν ξέρω ποια αρνητική όψη των δύο κατηγοριών είναι χειρότερη. Στην πρώτη νιώθεις ανασφάλεια και κλονισμό εμπιστοσύνης. Στη δεύτερη, απογοητεύεσαι από το αδιέξοδο των διαφωνιών, εκνευρίζεσαι, ανταλλάσσεις κουβέντες με τον άλλον που μπορεί ν’ αποβούν μοιραίες για τον τερματισμό των σχέσεών σας.
Στην πραγματικότητά όλοι ανήκουμε και στις δύο κατηγορίες. Εκ των συνθηκών, κάποιες φορές υποχρεούσαι να είσαι ισορροπιστής, όταν δεν έχεις την επιλογή της φυγής. Κάποιες φορές, είναι όντως μάταιο να είσαι ευθύς. Θα ήταν αφελής κάποιος αν επέμενε να ζητά ευθύτητα από ένα άτομο που δεν την έδωσε ποτέ.
Και τότε απλώς επιλέγεις αν δέχεσαι αυτό το άτομο στη ζωή σου, κατανοώντας ότι πάντοτε θα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις και κουκουλωμένα προβλήματα, ή τον βγάζεις οριστικά απ’ τη ζωή σου. Υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους δεν επένδυσες ποτέ. Η γνώση ότι κρύβουν πράγματα από εσένα δε σ’ ενοχλεί γιατί σου αρκεί να τους έχεις σ’ ένα πολύ περιορισμένο κομμάτι της ζωής σου. Άλλοτε, όμως, δεν αντέχεις να βλέπεις σχέσεις που νόμιζες αληθινές κι ουσιαστικές να καταλήγουν επιφανειακές. Το σοκ αυτής της διάψευσης δε σου επιτρέπει να συμβιβαστείς.
Τέλος, υπάρχει αυτή η μεσαία κατηγορία. Θέλουν να σου περάσουν το μήνυμα, αλλά μέσω της συμπεριφοράς τους. Στην ήπια μορφή του, απλώς θ’ απομακρυνθούν χωρίς κουβέντα, αφήνοντάς σε να απορείς. Στην αρνητική όψη, θα προσπαθήσουν να χειραγωγήσουν τα συναισθήματά σου.
Θα προσπαθήσουν να γίνουν «αντιπαθείς». Για να σταματήσεις να κάνεις κάτι, θα συνδέσουν αυτό το κάτι μ’ ένα δυσάρεστο συναίσθημα. Δε θα το δουν ως ανέντιμο. Θεωρούν ότι αγιοποιείται το μέσο αφού είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος επίτευξης του σκοπού. Κι αυτή η ψυχρή λογική τους κι οι τακτικές είναι που σε σοκάρουν. Γιατί υπάρχει κάτι που λέγεται συνείδηση κι αναρωτιέσαι πώς δε στάθηκε ικανή να τους εμποδίσει απ’ το να σ’ αντιμετωπίσουν σαν πιόνι κι όχι ως άνθρωπο. Κι εκεί η επιλογή πρέπει να είναι μία κι οριστική.
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
