«Θα ‘ταν όλα εντάξει, αν μπορούσες κι εσύ να ‘χεις λίγο αλλάξει»

Το pillowfights θυμάται, τιμά και γιορτάζει τους αρθρογράφους που πέρασαν κάτω από τα πούπουλά του σ’ ένα αρθρογραφικό reunion! Παλιοί κι αγαπημένοι pillowfighters, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και μας χαρίζουν ένα ακόμα άρθρο.

Καλώς μας ξανάρθατε και καλώς σας ξαναδεχτήκαμε!

Γράφει η Αγγελική Κατσουλίδη. (Διάβασε παλαιότερα άρθρα στη στήλη της #Γράφω_άρα_υπάρχω)

Άραγε, η ευγένεια κι η ανιδιοτέλεια λείπει από τις σχέσεις μας; Μπαίνουμε καθαροί κι ανοιχτοί σε νέες περιπέτειες; Πορευόμαστε με όσους μας βγάζουν τον καλύτερό μας εαυτό ή κυνηγάμε αυταπάτες; Οι περισσότεροι άνθρωποι που επιλέγω ν’ αγγίζουν στην καθημερινότητά μου, είναι πολύχρωμοι. Έχουν τις σταθερές τους, τις αξίες τους και δε φοβούνται να έρχονται σε αντιπαράθεση με ό,τι τους φαίνεται παλιό, άσχημο και σκουριασμένο. Εκείνοι που αγαπάνε και φροντίζουν τα ζώα, καταλήγω πως μου ταιριάζουν περισσότερο. Να μια απλή περιγραφή των σημαντικών μου. Εκείνων που αγκαλιάζουν σφιχτά και βάζουν στη θέση τους τα κομμάτια του παζλ που ήταν πεταμένα από ‘δω κι από ‘κει.

Διαπιστώνω πως οι κακοφτιαγμένες εξισώσεις του χθες, δε χωράνε στη γενική εικόνα των πραγμάτων που βιώνουμε. Είναι γεγονός πως παλεύουμε να βρούμε μια θέση σε μια κοινωνία που συνεχώς αλλάζει. Δε μας τρομάζει πια- μάθαμε να προχωράμε παρέα με την αβεβαιότητα. Αναβαθμίζουμε το λειτουργικό μας κάθε φορά που αναγκαζόμαστε ν’ αντέξουμε στις νέες συνθήκες. Άλλοι με ευκολία, άλλοι με δυσκολία κι άλλοι μένοντας στάσιμοι και μη συμβατοί με τα νέα δεδομένα. Τους τελευταίους δεν τους βάζω στο περιθώριο, αλλά εφόσον δε λειτουργούμε με τον ίδιο κώδικα επικοινωνίας, επιλέγω να μην τους παραχωρώ τα προνόμια των υπολοίπων.

Ένα εύλογο ερώτημα είναι πόση ώρα διαλόγου μπορείς ν’ αντέξεις με ένα οικείο άτομο που εκφράζει κι οικειοποιείται όλα όσα εσύ πολεμάς; Σημασία είχαν πάντοτε οι μεταξύ μας σχέσεις με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας, καθώς τα περισσότερα ξεκινούν από τον κύκλο μας. Ενίοτε μας επηρεάζουν τόσο έντονα, ώστε να μην επιλέγουμε -επί το πλείστον- τις σωστές (για εμάς) κινήσεις. Μεγαλώνοντας, όμως, αρχίζεις να καταλαβαίνεις και να μην υπομένεις πράγματα τα οποία σου δημιουργούν δυσλειτουργία κι έντονους προβληματισμούς.

Κι αν αναρωτιόμαστε τι τελικά μας φέρνει κοντά, είναι η περιέργειά μας για τον έρωτα, το σεξ, τον πόθο, τον πόνο, τη λύπη κι οτιδήποτε άλλο μας κατακλύζει, που έχει την ανάγκη να ζει μέσα από τις εμπειρίες τρίτων. Μαζεύουμε κι αποθηκεύουμε καταστάσεις, ιστορίες, βιώματα και τα συγκρίνουμε με όλα όσα θα θέλαμε να ζούμε ή ήδη βιώνουμε. Άλλωστε, είμαστε από τη φύση μας όντα με έντονη περιέργεια. Καμιά φορά, ακόμη κι άθελά μας, σε στιγμές αδυναμίας φιλτραρίσματος ή στο νεαρό της ηλικίας μας, όπου η μνήμη μάζευε σαν σφουγγάρι όσα έβρισκε μπροστά της ξεχνώντας να το στραγγίξει με το πέρασμα των καιρών, κάναμε και λάθος επιλογές. Αν δεις ότι υπάρχει περίπτωση να έχουν μείνει απομεινάρια που πλέον δε θεωρείς πως συμπίπτουν με τα θέλω σου, με όσα κατάφερες να γίνεις στο παρόν, ανακατασκεύασέ τα. Κόψε και ράψε, σχεδίασε νέους ορίζοντες, άλλαξε τη γραφή.

Μην ξεχνάς πως μέρα με τη μέρα λίγο-πολύ αλλάζουμε όλοι μας. Μόνο οι πρώτες ύλες του εαυτού μας παραμένουν αναλλοίωτες και γύρω-γύρω κάνουν πάρτι όλα τα υπόλοιπα για να βρουν μια χαραμάδα να χωρέσουν. Το πώς μπορούμε να συσχετιστούμε με τους ανθρώπους που μας ενδιαφέρουν, να δημιουργήσουμε δυνατές αλυσίδες με ανθεκτικά υλικά, πηγάζει μέσα από εμάς τους ίδιους. Θυμήσου μια κακή σχέση του παρελθόντος, που καμιά φορά μπορεί να τη φέρνεις στη σκέψη σου. Δε σε επηρεάζει τώρα, σωστά; Δε θα καθίσεις ν’ αναρωτηθείς γιατί και πώς επέτρεψες τότε να σου συμβούν διάφορα, μιας και στο παρελθόν δεν ήσουν ο άνθρωπος που διαβάζει τώρα αυτές τις γραμμές. Κατακάθια παλαιότερων δεσμών -φιλικών ή ερωτικών- που έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους, σ’ έχουν ωριμάσει και σε καθορίζουν.

Σημασία έχει αυτό που βίωσες παλαιότερα να το κρατάς ως μαγιά και ν’ ανανεώνεσαι συνεχώς. Σε περασμένες δεκαετίες οι αυστηροί γονείς δεν επέτρεπαν κατοικίδια μέσα στο σπίτι- δεν μπορούμε να ρίξουμε όλες τις ευθύνες σε εκείνους. Έτσι τους είχε διδάξει μια στενόμυαλη κοινωνία που είχε τις γάτες να τρώνε τα ποντίκια της γειτονιάς και τους σκύλους αλυσοδεμένους φύλακες της αυλής. Ήταν η ίδια σοβαροφανής κοινωνία που δεν τολμούσε να εκφράσει δυνατά το “σ’ αγαπώ”, που έκλεινε τα μάτια ή αδιαφορούσε σε πολλά ζητήματα που τώρα θεωρούνται καίρια. Καθώς οι καιροί αλλάζουν (θέλοντας να πιστεύουμε προς το καλύτερο για τη συλλογικότητα) βρισκόμαστε μπροστά σε άπειρες πληροφορίες που μας κατακλύζουν καθημερινά.

Να μάθουμε να φιλτράρουμε κάθε εικόνα που βλέπουμε, κάθε στοιχείο που διαβάζουμε, κάθε κίνηση που συναντούμε. Οφείλουμε να εστιάσουμε στην καλυτέρευση του μικρόκοσμού μας, αν θέλουμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Έχουμε το χρέος να δείξουμε στ’ αγαπημένα μας πρόσωπα, τα θέλω μας, τις αξίες μας, τον πραγματικό μας εαυτό. Εκφράσου, πάρε το ρίσκο και προσπάθησε να φτιάξεις ή να αλλάξεις μια σχέση που δε σου είναι αρκετή μέσα από έναν ειλικρινή διάλογο. «Θα ‘ταν όλα εντάξει, αν μπορούσες κι εσύ να ‘χεις λίγο αλλάξει».

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!