Λένε ότι μια ζωή την έχουμε, οπότε οφείλουμε στον εαυτό μας να την αξιοποιήσουμε όσο το δυνατόν κρίνουμε καλύτερα για εκείνον. Βασικά κι εφτά ζωές να είχαμε, όπως οι γάτες, πάλι την καθεμία που θα χάναμε καλύτερα να τη χάναμε από το δικό μας κεφάλι, για κάτι που θα πιστεύαμε ότι θ’ άξιζε, όπως για ένα όνειρο, έναν έρωτα, λέω εγώ τώρα.
Το κακό όμως είναι ότι δεν έχουμε πλήρη αίσθηση του χρόνου. Κι έτσι, φτάνουμε να μπουχτίζουμε απ’ ανθρώπους γεμάτους απωθημένα που τα εκδηλώνουν σε κάθε φάσμα της ζωής τους, γιατί τη στιγμή που ήταν να κάνουν το παραπάνω βήμα, εκείνοι χάζευαν αδιάφορα κι έχασαν το δρόμο. Άνθρωποι που κάθονται και μετράνε κουκιά, που μέχρι ν’ αποφασίσουν αν αξίζει να ρισκάρουν, μπουμ, καλώς ήρθες καλοκαίρι του 2016!
Εσένα σ’ αγαπώ λιγότερο, έτσι επειδή κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να σου μοιάζει. Φαινομενικά αψεγάδιαστος, ατσαλάκωτος, χωρίς ρωγμές και προβλήματα σ’ έναν κόσμο που μας θέλει όλους τέλειους.
Τάξις κι ασφάλεια εκεί που χρειάζεται ανασφάλεια, ησυχία εκεί που είναι να επικρατεί η βαβούρα. Χιλιοφορεμένα ψεύτικα χαμόγελα που κρύβουν πίσω τους απωθημένα και ρίσκα που δεν τόλμησες να πάρεις. Δηλώνεις κατηγορηματικά υπέρμαχος της λογικής κι αφήνεις το συναίσθημα μετέωρο. Μελετημένες και μετρημένες κινήσεις στα πλαίσια ενός κοινού ρυθμού, δρόμοι γνώριμοι και καμία επιθυμία για παρέκκλιση.
Και μέσα σ’ όλα εκείνα που η λογική κάνει πάρτι ισχυρίζεσαι ότι μπορείς να στριμώξεις λογική και στον έρωτα. Χρόνος που δε δίνεις, ευκαιρίες με το σταγονόμετρο, τοίχοι που χτίζεις, γκρεμίζεις και πάλι από την αρχή ξαναστήνεις τούβλα. Σωστά με κακή σκηνοθεσία κι ένα σενάριο που μπάζει από παντού. Όλα τα ορίζεις, όλα τα ονομάζεις, προσπαθείς να τα οικειοποιείσαι για να τα ελέγχεις. Ανείπωτα λόγια, μηνύματα που δεν έστειλες, κινητά που δεν αποθήκευσες, ερωτικές ιστορίες που δεν έληξες κι άλλες που δεν άρχισες. Όνειρα που γίνονται πτυχία σε κορνίζες. Κι όλα αυτά, γιατί φοβάσαι.
Φοβάσαι πού θα σε βγάλουν, φοβάσαι μην αποτύχεις και όντας μη συνηθισμένος στην αποτυχία δε θα ξέρεις πώς να τη διαχειριστείς. Μένεις στο αρκετό κι αφήνεις το παραπάνω. Έτσι όμως ούτε καν σημειωτόν δεν πηγαίνεις. Αδράνεια, ακινητοποίηση και μια ζωή που αύριο θα σου ζητάει τα ρέστα.
Φευγαλέες σκέψεις στο λεωφορείο, τυχαίες συναντήσεις που σου χτυπάνε καμπανάκι τι θα γινόταν «αν». Εσύ όμως την έχεις δει Προμηθέας, συνετός, μετρημένος. Πάμε ως εκεί που μας πάει, ως εκεί που γνωρίζουμε. Βάζεις πάντα και παντού κανόνες.
Διαβάζεις κινήσεις, τερτίπια, στρατηγικές, όλα σε χρονοδιάγραμμα, όλα στον αυτόματο. Δέκα συμβουλές για να πετύχετε την τέλεια σχέση, 5+1 γι’ απόλυτη επιτυχία στη συνέντευξη για τη θέση που επιθυμείτε. Κι εσύ κρεμιέσαι στην αντίφαση λογικής και συναισθήματος, αυτοσυγκράτησης κι αυθορμητισμού και προσπαθείς να βρεις ισορροπία.
Αν δε ρισκάρεις, δε θα μάθεις. Αν δε φας τα μούτρα σου δε θα καταλάβεις ποτέ την αξία της ομορφιάς τους. Αν δεν χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, δε θα συνειδητοποιήσεις ότι ο τοίχος είναι ένα χαζό κατασκεύασμα. Και τότε είναι επιτέλους η στιγμή που θ’ αρχίζεις να προχωράς.
Έτσι άνετος και γεμάτος σιγουριά προχωράς εσύ, ο τρελός, ο τολμηρός, εσύ που’ αγαπώ λίγο παραπάνω, ίσως επειδή θέλω να σου μοιάσω κι εγώ κι οι προηγούμενοι, ασχέτως που δεν το παραδέχονται.
Εσύ που ρισκάρεις, καταπολεμάς τους φόβους σου, βάζεις πάνω απ’ όλα τον εαυτό σου και την ευτυχία του. Εσύ που και να χάσεις ξέρεις ότι μπορεί να συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες.
Δε διστάζεις να τζογάρεις στον έρωτα, στο όνειρο. Γνωρίζεις ότι οι σχέσεις είναι ρίσκο που χρειάζεται να πάρουμε, γιατί αλλιώς θα έχουμε ένα «αν» να πλανιέται πάνω από το κεφάλι μας κι επειδή εσύ θες να έχεις ήσυχο το κεφαλάκι σου, καταπατάς κανόνες και τα σχετικά, αδιαφορείς για συμβάσεις, κινείσαι στα όρια της ηθικής, και γοητεύεσαι από το αναπάντεχο.
Δε θες να έχεις απωθημένα που θα φορτώνεις αργότερα στα παιδιά σου, ούτε ανεκπλήρωτα όνειρα. Δεν αναβάλλεις διαρκώς εκείνο το ταξίδι που θες από καιρό να κάνεις, ούτε εκείνη τη συνάντηση με το πρόσωπο που θες να δεις. Στον έρωτα, όπως και σε κάθε τι μπαίνεις με τα μπούνια. Και σε καλό να μη σου βγει, πάντα σου άρεσαν οι γρατσουνιές για ενθύμιο. Κι όταν σου βγει όπως θες, δεν αλλάζεις με τίποτα εκείνη την πληρότητα που αισθάνεσαι, τη σιγουριά για τον εαυτό σου, τη δικαίωση.
Γιατί καθώς περνάει ο χρόνος, αποστασιοποιημένος πια βλέπεις με καθαρό βλέμμα ότι δεν ήταν δα και κανένα τεράστιο ρίσκο. Άλλωστε εσύ δεν είσαι για τα κλουβιά, ακόμη κι αν είναι χρυσά. Δεν είσαι να καταπιέζεσαι, δεν είσαι να θέτεις τον εαυτό σου και το μυαλό σου στη διαδικασία να ζυγίζει θετικά κι αρνητικά. Το πολύ-πολύ να μετράει κινήσεις.
Ας σηκωθούμε λοιπόν από τον καναπέ, δεν είναι καιροί για βόλεμα, ας λειτουργήσουμε και λίγο απερίσκεπτα κι ας πάμε εκεί έξω να παίξουμε κυνηγητό με τ’ όνειρά μας, τους έρωτές μας και τους φόβους μας.
Αρκετά με το κρυφτό. Ραντεβού στο πάρκο.
Συντάκτης: Βασιλική Παγώνη
