Ο καθένας έχει δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή του ας ξεκινήσω από ‘κει. Γούστο του και καπέλο του. Ό,τι θέλει τον κάνει τον εαυτό του.
Το θέμα είναι οτι εκείνος που αυτοκαταστρέφεται, έχει γύρω του ανθρώπους που τον νοιάζονται και δεν αντέχουν να τον βλέπουν έτσι.
Για την Άννα μιλάω σπάνια. Την Άννα τη γνωρίζω σχεδόν από πάντα. Από παιδιά μεγάλο μέρος του καλοκαιριού το περνούσαμε παρέα. Φίλες με ελάχιστη διαφορά ηλικίας.
Τα τελευταία χρόνια βασανιζόταν από καταθλίψεις ή σωστότερα βασάνιζε τον εαυτό της με καταθλίψεις.
Δεν ήταν ότι ήθελε να πεθάνει, ήξερε πολύ καλά ότι δε θα πέθαινε, ήταν ότι ήθελε να νιώσει ότι ζει. Γι’ αυτό το λόγο είχε πέσει θύμα του εαυτού της και αυτοτραυματιζόταν.
Είχε μάθει ακριβώς πόσο πρέπει να πιέζει το μαχαίρι για να δημιουργεί ένα ελαφρύ αίσθημα πόνου, ίσως και ηδονής κι έπειτα καθόταν και κοιτούσε τα κατορθώματά της. Άλλες φορές θα καιγόταν με το σίδερο.
Μας ξεγελούσε όλους, όμως. Γελούσε, διασκέδαζε, φλερτάριζε, αλλά μέσα της αισθανόταν ένα βάρος, το οποίο και το εξωτερίκευε.
Η Άννα είχε τάσεις αυτοτραυματισμού. Λίγο για να τραβήξει την προσοχή των γονιών της, λίγο για να βρει με λάθος τρόπο τον εαυτό της.
Ήταν η εκτόνωση της για τα βράδια που ένιωθε μόνη, για όσα συμμετείχε κι έλειπαν από δίπλα της γονείς και φίλοι, για το κυριακάτικο τραπέζι που η απουσία του πατέρα της ήταν δεδομένη.
Η τιμωρία για όλα όσα πίστευε ότι ευθυνόταν η ίδια.
Οι ενοχές που δεν μπορούσε να ξεπεράσει και διαρκώς αυξάνονταν στο κεφάλι της.
Ο τρόπος για να δείξει στον εαυτό της ότι δεν τον θέλει, δεν την ενδιαφέρει.
Η ηρεμία που αποζητούσε σε κάθε δύσκολη στιγμή.
Όταν την πήρε χαμπάρι η μητέρα της, έκρυβε όλα τα αιχμηρά αντικείμενα για να μην τα βρει και ξεκινήσει τα ίδια.
Ό,τι μπορούσε έκανε η γυναίκα, παρακαλούσε να επισκεφτεί ειδικό, ζητούσε κι από μας στήριξη, άλλα τίποτα. Η Άννα ανένδοτη.
Έκρυβε τα χέρια της για να νομίζουμε ότι σταμάτησε, αλλά η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό της είχε χαθεί.
Όταν ερωτευόταν άλλαζε όλη η συμπεριφορά της. Ονειρευόταν το μέλλον κι έκανε σχέδια. Χρειαζόταν κάποιον να της δείξει το δρόμο. Κι αυτός ήταν ο Αλέξης.
Με τον Αλέξη χώρισαν. Επέστρεψε πάλι στα ίδια. Αυτό που ήταν όμως να της δώσει ο Αλέξης της το έδωσε. Κίνητρο για ζωή.
Πέρσι είδα τυχαία τη μητέρα της και τη ρώτησα πώς πάει η Άννα.
Οι μέρες πλέον που η Άννα είναι καλά είναι περισσότερες από εκείνες που δεν είναι.
Το αριστερό της χέρι το έχει γεμίσει τατουάζ, έπρεπε να καλύψει κάπως τις ουλές και τις δύο αποτυχημένες προσπάθειας αυτοκτονίας.
Δεν είναι ότι η Άννα ήθελε να πεθάνει, απλώς δεν έβλεπε ζωή.
Τις συνεδρίες με τους ειδικούς τις παρατούσε στη μέση. Είναι που δεν άντεχε τον ψυχικό πόνο, όπως εύκολα άντεχε τον σωματικό.
Ώσπου η Άννα πήρε την απόφαση και πήγε μόνη της.
Την τράβηξε την προσοχή, δεν είχε κι άλλο χώρο για τατουάζ στ’ αριστερό χέρι.
Μόνη της πέρασε την πόρτα του ψυχιάτρου και μόνη της παραδέχτηκε ότι είναι η Άννα κι αυτοτραυματίζεται.
Χρειαζόταν να αποστασιοποιηθεί από το πρόβλημα. Κάποιοι κάνουν λόγο για κλινικές, άλλοι για ταξίδια στο εξωτερικό.
Το σημαντικό είναι ότι η Άννα αποφάσισε να αφήσει τον εαυτό της να βρει τον εαυτό του.
Η Άννα θέλει πια να μάθει ν’ αγαπάει την Άννα.
Ο αυτοτραυματισμός δεν αποτελεί απάντηση σε κανένα ερώτημα.
Δε συνδέεται απαραίτητα ούτε με παθολογικά αίτια, ούτε με κληρονομικότητα.
Πολλές φορές αποτελεί μη δυνατή διαχείριση συσσωρευμένου άγχους. Δεν είναι ντροπή, όπως όλα τα ψυχικά νοσήματα.
Χρειάζεται αγάπη από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον.
Όλα αντιμετωπίζονται, αρκεί ν’ αναγνωρίζεις το πρόβλημα και να είσαι πρόθυμος να το βάλεις κάτω και να το λύσεις. Να δείξεις ότι ο μόνος κυρίαρχος του εαυτού σου είσαι εσύ.
Βάλε το μαχαίρι στο κόκαλο μεταφορικά κι όχι κυριολεκτικά κι απέκτησε μια σχέση αγάπης με τον εαυτό σου.
Είσαι πολύ πιο δυνατός άνθρωπος απ’ όσο νομίζεις, όπως κι όλοι μας.
Μη χάνεις άλλο χρόνο. Η ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή.
Συντάκτης: Βασιλική Παγώνη
