«Όχι δεν είμαστε, έχουμε 2,5 χρόνια διαφορά.» Αυτή είναι η απάντηση που έδινα κι εξακολουθώ να δίνω κάθε φορά που είμαι με την αδερφή μου και τυγχάνει να μας ρωτήσουν αν είμαστε δίδυμες. Σε μικρότερη ηλικία ενοχλούμουν και να πω την αλήθεια ακόμα με πειράζει. Είναι που αισθάνομαι ότι μου παίρνουν λίγο από το ξεχωριστό που έχω και κατευθείαν συνειδητοποιώ κι άλλη ανασφάλεια; Και τις μισώ τις ανασφάλειες, αλλά τις δουλεύω, τι να κάνω.
Εντάξει ίσως φταίει και λίγο που έβλεπα τη Νεφέλη και τη Χριστίνα. Τραβάνε ζόρι ορισμένα δίδυμα. Από μωρά, όταν είναι ειδικά του ίδιου φύλου, οι γονείς που τη θέλουν την ομοιομορφία για να μην ταράζονται κι αισθάνονται ενοχές ότι κάνουν διακρίσεις στα παιδιά τους, τα ντύνουν με ίδια ρούχα, παπουτσάκια, κοκαλάκια στα μαλλιά. Ένα «έχω δίδυμα» φωτεινή επιγραφή πάνω από το καρότσι – λες και δε θα το καταλάβουμε εφόσον είναι διπλό, ή από την ομοιότητα – λέω εγώ τώρα. Αν είναι διαφορετικού φύλου τουλάχιστον έχουν διαφορετική γκαρνταρόμπα.
Εκείνο που αντιλαμβάνομαι πάντως είναι ότι με το που έρχονται στον κόσμο αντιμετωπίζονται από το περιβάλλον τους ως δυάδα. Κάπου ανάμεσα στην εγκυμοσύνη και τον ερχομό τους χάνεται ο όρος μονάδα. Και περνώντας ο καιρός, ζητάνε πίσω εκείνο το αμελητέας σημασίας για το γονιό (εφόσον θέλει τ’ αδέρφια γροθιά ενωμένη) αλλά το πολύ σημαντικό για εκείνους. Το αίσθημα μοναδικότητας.
Οι δίδυμοι ίδιου φύλου λένε ότι είναι πιο εύκολο να πέσουν στην παγίδα της κοινής πορείας ακόμα και ταυτότητας. Παροτρύνσεις από τους γονείς για κοινά ενδιαφέροντα, χόμπι, μελλοντικές επαγγελματικές επιλογές. (Γονείς αφήστε τα παιδιά να χαράξουν τη δική τους πορεία. Ακόμα κι αν είναι να κάνουν βόλτες στο τετράγωνο.)
Και κάπου εκεί μέσα σ’ όλα κάνει την εμφάνιση του ο ανταγωνισμός και η αμοιβαία προσπάθεια κι από τις δύο πλευρές για να ξεχωρίσει, να διαφοροποιηθεί και να προβάλει τη δικής της μοναδικότητα. Ανάγκη να είναι η Νεφέλη και η Χριστίνα, όχι οι δίδυμες.
Ακόμα και να διαφοροποιηθεί τελείως και να τραβήξει το ένα εκ των δύο αδελφών στο Βορρά και το άλλο στο Νότο θα συναντιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα στον Ισημερινό. Δε θ’ αντέχουν για πολύ μακριά. Είναι που έχουν εκείνον τον αδιαμφισβήτητα ισχυρό δεσμό ανάμεσά τους. Η ξεχωριστή τους σχέση που ξεκίνησε από την εγκυμοσύνη (εννέα μήνες παρέα στην ίδια κοιλιά δεν είναι και μικρό διάστημα).
Η τεράστια αγάπη τους, η αίσθηση ότι ο ένας δίδυμος ξέρει όσο οποιοσδήποτε άλλος στον κόσμο τον άλλον. Είναι το μοίρασμα, η χαρά. Είναι τα κοινά βήματα στην ευθεία κι ας επιλέξει ο καθένας άλλη στροφή.
Είναι η κολλητή παρέα. Είναι που είναι το άλλο τους μισό.
Περπατάω στο δρόμο και παρατηρώ εμάς που δεν έχουμε κάνει παρέα στην ίδια κοιλιά. Όλοι πάνω-κάτω τα ίδια ρούχα φοράμε, το ίδιο λουκ στα μαλλιά έχουμε. Κι αναρωτιέμαι σάμπως εμείς μοιάζουμε λιγότερο μεταξύ μας; Τουλάχιστον οι δίδυμοι είναι αυθεντικοί, εμείς γεμίσαμε κόπιες κι αποτυχημένες απομιμήσεις.
Ξέρω, ζούμε σε μια κοινωνία που μας θέλει όλους με μία συγκεκριμένη εικόνα. Όλους ίδιους, αλλά χωρίς να μας αντιμετωπίζει όλους ως ίσους. Καλούπια, νόρμες και μια μοναδικότητα που προσπαθούν να μας την τσακίσουν. Γιατί νομίζουν ότι η μοναδικότητα διακρίνεται στην εικόνα, το έξω. Αλλά να μου πεις όταν μένουμε στο φαίνεσθαι δεν έχουν κι άδικο που το νομίζουν.
Η μοναδικότητα όμως είναι μέσα μας. Όλοι είμαστε ξεχωριστοί. Ακόμα κι όσους σωσίες να έχουμε τα δικά μας κομμάτια είναι ολόδικά μας. Ο καθένας, η καθεμιά μας κουβαλάει μέσα του κάτι μοναδικό. Είναι ο τρόπος που μιλάμε, όσα λέμε, το πώς κουνάμε τα χέρια μας. Όσα ξέρουμε κι όσα είμαστε διατεθειμένοι να μάθουμε.
Είμαστε εμείς κι είμαστε όλοι υπέροχοι.
Συντάκτης: Βασιλική Παγώνη
