Σχετικά με το bullying στο Αρσάκειο κι αυτό έτσι θα περάσει;

Πόσο κοστίζει η ζωή ενός παιδιού; Πόσο κοστίζει η ψυχολογία του; Κοστίζει σε πόνο, σε τρόμο, σε φόβο, σε βασανισμό, όταν το σχολικό περιβάλλον του γίνεται ο χειρότερος εφιάλτης που θα μπορούσε να βιώσει μέσα σ’ όλα τα δεινά της κοινωνίας μας. Πόσο κοστίζει η παιδεία τελικά, προκειμένου να μπορέσουμε να τη δώσουμε στα παιδιά μας; Κοστίζει σε χρόνο και σε διάθεση ν’ ασχοληθούμε σοβαρά όλοι οι γονείς ανεξαιρέτως με τα παιδιά μας κι όχι να τα παρκάρουμε όπως-όπως σ’ ένα τάμπλετ κι ένα κινητό, μπαίνοντας στον αυτόματο πιλότο η διαπαιδαγώγησή τους.

Στα βόρεια προάστια της Αττικής και συγκεκριμένα στο Αρσάκειο Γυμνάσιο, διαδραματίστηκε ένα από όλα τα σοκαριστικά περιστατικά που ακούμε δυστυχώς μέχρι και σήμερα. Πέντε ανήλικα αγόρια κι ένα ανήλικο κορίτσι, γυμνασίου παρακαλώ, τουτέστιν 14-15 χρονών, να τυλίγουν με πετονιά συμμαθητή τους στον λαιμό και προσπάθησαν να του τυλίξουν κι όλο το σώμα. Μέσα σε όλα χτυπήματα κι εκδορές, χώρια οι λοιδορίες από μέρους τους. Νταηλίκια που συνεχίστηκαν ακόμα και μετά την καταγγελία του παιδιού και των γονέων του. Είναι δυνατόν; Έχουμε υπόψιν πόσο σοβαρά είναι τα περιστατικά, πόσο γράφουν μέσα στην ψυχή ενός παιδιού τέτοιου είδους τρομακτικά γεγονότα;

Κι άντε, το παιδί είχε ως στήριξη τους γονείς του. Στάθηκαν δίπλα του και το υποστήριξαν και το υποστηρίζουν. Παιδιά που δεν έχουν υποστήριξη από κανέναν, ποιος ή ποιοι θα τα προστατέψουν; Είναι απαράδεκτο που δεν έχει προνοήσει το κράτος μας να μπουν επίσημα ως δάσκαλοι, οι ψυχολόγοι. Θα έπρεπε να επιβάλλεται ως μάθημα, μέσα σε όλα, η συμβουλευτική, η καθοδήγηση για τη σωστή ανάπτυξη ενός παιδιού κι εφήβου, ταυτόχρονα με την καθοδήγηση των γονέων αλλά και των εκπαιδευτικών. Θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικές οι σχολές γονέων. Να συνειδητοποιούμε την ευθύνη που έχουμε ως γονείς, ως κοινωνία. Ότι μόνο μέσω της σωστής ενημέρωσης κι εκπαίδευσης και των γονέων και των παιδιών και των εκπαιδευτικών, μόνο τότε θα καταφέρουμε να μη συμβαίνουν τέτοιου είδους περιστατικά. Δε νοείται σήμερα, όταν έχει βουίξει ο τόπος από πληροφορίες σε θέματα ενημέρωσης περί ψυχολογίας να γυρνάμε την πλάτη μας, να γινόμαστε ανεύθυνοι εν γνώσει μας, όταν πρόκειται να μεγαλώσουμε παιδιά!

Είμαστε ευχαριστημένοι με όλα αυτά που γίνονται γύρω μας και δε μας νοιάζει πώς να φερθούμε, να μιλήσουμε, να γαλουχήσουμε, να ενημερώσουμε, να σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας, ως υπεύθυνοι γονείς; Πόση ευθύνη κουβαλάνε οι γονείς αυτών των παιδιών; Το τι τους είπαν ως γονείς μετά το περιστατικό δεν το γνωρίζουμε. Αλλά θα ήθελα πολύ ο καθένας μας να αναρωτηθεί αν συνέβαινε στο δικό τους παιδί, τι θα είχε κάνει, προκειμένου να είχε αποφευχθεί ένα τέτοιο σοβαρό συμβάν.

Όσο για τους εκπαιδευτικούς, δεν μπορούν να κάνουν θαύματα, αν οι ίδιοι οι γονείς δε δουλέψουν σοβαρά κι υπεύθυνα με τα παιδιά τους. Μπορούν όμως να τηρήσουν κανόνες, να φροντίσουν για την πειθαρχία και την παιδεία που θα τους μεταλαμπαδεύσουν ως δάσκαλοι. Χρειάζεται συνεργασία μεταξύ γονέων κι εκπαιδευτικών, αλλά ταυτόχρονα, πρέπει το ίδιο το κράτος να πάρει επιτέλους μπρος και να φορτίσει να πάρει άμεσα μέτρα. Βάλτε επιτέλους ψυχολόγους στα σχολεία, επίσημα ως δασκάλους. Τι δεν καταλαβαίνετε; Δώστε επιτέλους την ευκαιρία για τις μελλοντικές γενιές, να ζήσουν σε μια πιο σωστή κοινωνία. Σε μια κοινωνία όπου ο βασικός της πυλώνας θα είναι η παιδεία, ο σεβασμός του ανθρώπου. Πόσο κοστίζει τέλος πάντων στο κράτος μας να δώσει ένα νέο αξιακο σύστημα, μέσω της εκπαίδευσης του ατόμου, σε θέματα προσωπικής ανάπτυξης και ψυχολογίας; Πόσο κοστίζει, να το πληρώσουμε κι αυτό στην ανάγκη. Αλλά να μπορέσουμε τελικά να αφήσουμε στα παιδιά μας, ένα πιο ανθρώπινο μέλλον, μια κοινωνία που δε θα είναι τελικά τόσο επικίνδυνη όπως είναι χρόνια ολόκληρα για όλους μας.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να καταστρέφουμε γενιές με την αδιαφορία μας ως κράτος κι ως κοινωνία. Καμία δικαιολογία πλέον δε συγχωρεί την επανάπαυσή μας σε τόσο σοβαρά θέματα. Καμία δικαιολογία δε συγχωρεί, ότι καταστρέφονται τα παιδιά μας, μέσω της αδιαφορίας μας, μέσω της ανεκπαίδευτης κοινωνίας μας, μέσω της αδιαφορίας του ίδιου του κράτους μας. Δεν έχουμε το δικαίωμα μεγαλώνουμε διαρκώς παιδιά, χωρίς εφόδια. Κι εφόδια δεν είναι μόνο η αλφάβητο, τα μαθηματικά κι η φυσική. Είναι η συμπεριφορά. Εφόδια είναι κι η σωστή γαλούχηση σε πνευματικό επίπεδο των παιδιών. Η σωστή ενημέρωση, για το πώς πρέπει να λειτουργούν στις ανθρώπινες σχέσεις, πώς πρέπει ν’ αγαπούν σωστά τον εαυτό τους αλλά και τους γύρω τους.

Πώς να μάθουν να προστατεύουν τους εαυτούς τους, να βάζουν όρια, που εδώ καλά-καλά ως ενήλικοι δυσκολευόμαστε να το κάνουμε, πόσο μάλλον τα παιδιά. Δε μιλάμε για παιχνίδια, όμως. Μιλάμε για ψυχές και μυαλά που αναπτύσσονται, άλλοτε λανθασμένα, μέσω της προσωπικής καθαρά αντίληψης του γονέα, που στην τελική ανάλυση δεν μπορεί πάντα να είναι όλοι τόσο σωστοί στον τρόπο σκέψης. Θέλει γνώση. Και τη γνώση αυτή, οφείλουμε να την πάρουμε πρώτα απ’ όλα ως γονείς και ταυτόχρονα να εκπαιδεύσουμε και τα παιδιά μας σωστά. Κι αυτό θέλει τρόπο κι επίσης γνώση. Μια γνώση που δεν την έχω ως άτομο, αλλά την έχει ο επαγγελματίας σύμβουλος ψυχική υγείας. Αν νοιαζόμαστε πραγματικά για τα παιδιά που φέραμε και φέρνουμε στον κόσμο, πρέπει να φροντίσουμε και να απαιτήσουμε την αλλαγή. Ίσως τελικά είναι κι ο μοναδικός τρόπος να δούμε ν’ αλλάζει η κοινωνία μας από τη ρίζα. Που δεν είναι άλλη, από τον αξιακο κόλπο της κάθε οικογένειας.

Πηγή φωτογραφίας