Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο, κάποτε βρέθηκαν πιασμένοι στον ιστό του έρωτα, έτσι κι εσύ. Ώσπου ένα ωραίο πρωινό, ξαφνικά ξύπνησες κι ένιωσες μέσα σου, μια μικρή ή μεγάλη θύελλα από ερωτικά συναισθήματα, τα οποία είτε βίωνες πρώτη φορά, είτε δεύτερη, είτε τρίτη σου δημιουργούσαν άλλοτε σοκ και άλλοτε γέλια σαν μικρού παιδιού -που μόλις του έφεραν το δώρο του για τις γιορτές.
Όπως και να έχει, ο έρωτας είναι έρωτας. Από όποια θέση κι αν τον βιώνεις, δεν παύει να είναι κάτι ιδιαίτερο, κάτι σπουδαίο. Θαρρείς και ξαναγεννιέσαι από την αρχή όταν ερωτεύεσαι, γιατί ξαφνικά μεταμορφώνεσαι καθημερινά. Μερικές φορές, είσαι για όλους ο χαμένος άνθρωπος που βρίσκεται στον κόσμο του κι ονειροβατεί και κάποιες άλλες αγκαλιά με το πρόσωπο και τίποτα δεν έχει σημασία, όλα είναι πολύ μικρά.
Το άσχημο αποτέλεσμα κάθε ερωτικής ιστορίας, είναι φυσικά ο χωρισμός. Εκείνο το πένθος που βιώνεις ακριβώς σαν απώλεια όταν αναγκάζεσαι να αποχωρήσεις από τη ζωή του άλλου ή να σε αποχωριστούν. Όταν αναγκάζεσαι να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου, έχοντας ένα πακέτο συναισθήματα, που δε θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν πράξεις, ενώ σε γεμίζουν πόνο και απόγνωση.
Σε κάποιες περιπτώσεις, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καταφέρει να κρατήσουν έστω μικρές επικοινωνιακές επαφές μετά απ’ έναν χωρισμό, μιας και ο χρόνος αλλά και η ποιότητα της σχέσης, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην επούλωση των πληγών τους και τη βοήθειά τους να το ξεπεράσουν. Βέβαια αυτή η διαδικασία δεν παύει να είναι δύσκολη κι επίπονη, ειδικά για τον άνθρωπο που ένιωσε τα περισσότερα, αφήνοντας τη ζυγαριά να γέρνει προς τη μεριά του.
Η περίοδος του πένθους συνήθως διαρκεί 3 μήνες, αλλά δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι, που για περισσότερους μήνες ή χρόνια ολόκληρα, μένουν κολλημένοι στο παρελθόν, πιστεύοντας ή ελπίζοντας πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Και φυσικά δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, από το να καταδικάζει κανείς τον εαυτό του, σ’ ένα τόσο επίπονο γαϊτανάκι, καταφέρνοντας μέσα απ’ αυτό, μονάχα να βουτάει τον εαυτό του σ’ ένα μόνιμο κλίμα θλίψης και πένθους -κάνοντας μνημόσυνα και κηδείες για μια σχέση που τελείωσε.
Βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις, όπου ο άνθρωπος δεν μπορεί να προχωρήσει, έχουν παίξει κάποιο ρόλο τα παιδικά τού χρόνια, τα οποία για συγκεκριμένους λόγους, δεν μπορεί συναισθηματικά ν’ αποδεχτεί εξαιτίας κάποιου χωρισμού ή απόρριψης για παράδειγμα, μ’ αποτέλεσμα ο πόνος να εξαπλώνεται στο σήμερα. Γι’αυτόν τον λόγο, όλοι μας όταν αισθανόμαστε πως δεν μπορούμε ν’ αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες ενός χωρισμού -ή οποιαδήποτε κατάστασης- είναι καλό να επισκεπτόμαστε έναν καλό σύμβουλο ψυχικής υγείας, ούτως ώστε, να μπορέσει να μας βοηθήσει, να εντοπίσει μαζί μας την πηγή του προβλήματος και να μας δώσει όλες τις πολύτιμες συμβουλές που χρειαζόμαστε, προκειμένου να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και να πάμε παρακάτω στη ζωής μας.
Πολλοί άνθρωποι μετά τον χωρισμό, πέφτουν σε κατάθλιψη, ενώ άλλοι το περνάνε πιο ελαφριά. Όλο αυτό εξαρτάται από την ψυχοπαθολογία του κάθε ανθρώπου, καθώς και τη δουλειά που έχει κάνει με τον εαυτό του έως εκείνη τη μέρα αλλά και τα βιώματα που είχε από παιδί, μέχρι την ενηλικίωση του. Όπως και να έχει, κανένας χωρισμός που ήρθε μετά από μια ερωτική απογοήτευση, δεν είναι ανώδυνος. Επίπονος είναι και θέλει χρόνο, τρόπο, εκλογίκευση, υπομονή και αντοχές. Θέλει σεβασμό μεταξύ των ανθρώπων, που μοιράστηκαν όλα αυτά.
Δυστυχώς, δεν είναι λίγες οι φορές, που μετά τη λήξη κάποιας σχέσης, το μίσος, η κακία, ο αδούλευτος εαυτός μας, ο εγωισμός μας, τα λάθη μας, η ανωριμότητά μας, είναι στοιχεία ικανά να γκρεμίσουν το όποιο οικοδόμημα, βασισμένο στον σεβασμό είχαμε χτίσει με τον άλλον άνθρωπο.
Είναι τραγικό το πόσα ζευγάρια έζησαν μήνες ή και χρόνια ολόκληρα μαζί και μετά απ’ έναν χωρισμό, όταν βλέπουν ο ένας τον άλλον, θαρρείς και δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τον άνθρωπο απέναντι. Προσδοκίες και καταστάσεις που αλλιώς τις περίμεναν κι αλλιώς τους ήρθαν οδηγούν σε μια απογοήτευση που κάνει δυστυχώς, επίπονα την εμφάνισή της. Γιατί απογοήτευση δε νιώθουμε μόνο με τον άνθρωπο που δημιουργήσαμε τη σχέση, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ας παίρνει ο καθένας τον χρόνο του σε μια τέτοια κατάσταση λοιπόν. Φυσιολογικό και επόμενο είναι να στεναχωριόμαστε, να πονάμε και να απογοητευόμαστε. Όταν όμως, η κατάσταση ξεφεύγει, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μια καλή, ποιοτική καθημερινότητα, που θα τον γεμίζει χαρά, οφείλει να κάνει την προσωπική του αυτοκριτική, τη δουλειά με τον εαυτό του, ίσως με τη βοήθεια και την καθοδήγηση ενός σύμβουλου ψυχικής υγείας όπως ειπώθηκε και πριν.
Κανείς δε θέλει να πονάει και να παιδεύεται. Όπως επίσης, κανείς δεν είναι και προετοιμασμένος για τον χωρισμό, αφού εξ αρχής, μπαίνει μ’ όλο τον ενθουσιασμό, τον έρωτα και τη χαρά του κόσμου στη σχέση -χωρίς φυσικά να ξέρει πως θα βιώσει μια κατάσταση που εν τέλει θα τον ρίξει και θα τον πληγώσει.
Μέσ’ από τον πόνο όμως, καταφέρνουμε να μας γνωρίσουμε σε βάθος, να ωριμάσουμε, αν και εφόσον ασχοληθούμε σοβαρά με τον εαυτό μας και δεν κάνουμε τα στραβά μάτια, χωρίς να βλέπουμε την ουσία του προβλήματος. Κι αυτή η ουσία, είναι τα κενά που έχουμε ως άνθρωποι, οι προβληματικές μας συμπεριφορές, όλα όσα καλούμαστε να αναγνωρίσουμε και να βελτιώσουμε, προκειμένου να νιώσουμε και πάλι γεμάτοι.
Επεξεργαζόμαστε συναισθήματα και δεδομένα, τρόπους διαχείρισης του εαυτού μας και των καταστάσεων, ούτως ώστε, αφενός να μπορούμε να είμαστε καλά μόνοι μας, παρέα με τον πολύτιμο εαυτό μας, αλλά κι αφετέρου, όταν πάμε σε μια επόμενη σχέση, να είμαστε πιο σίγουροι, πιο δουλεμένοι πιο σοφοί, πολύ πιο προσεκτικοί, πιο ώριμοι, για να μην ξανά λειτουργήσουμε με τον ίδιο τρόπο.
Συντάκτης: Δήμητρα Χατζηβασιλείου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
