Αφού αγαπιέστε μωρέ, γιατί πιάνεστε από ανοησίες;

«Ό, τι φροντίζεις, μένει», αυτό να θυμάσαι. Είναι εκείνο, που υποστήριζαν οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μας. Κι όχι μόνο το υποστήριζαν, αλλά είχαν τη δύναμη να το αποδείξουν με τον τρόπο ζωής του. Σε μια τότε εποχή, που δεν ήταν εύκολο ν’ αντικαταστήσεις, μονόδρομο αποτελούσε η διατήρηση της αξίας του υπάρχοντος.

Τα χρόνια κύλησαν, ο καιρός πέρασε, τα δεδομένα μετεβλήθησαν, οι νοοτροπίες εκσυγχρονίστηκαν και οι σχέσεις άλλαξαν. Η ίδια όμως αυτή στροφή προς το μοντέρνο, ξεσκέπασε μια δυσκολία. Τη δυσκολία της οικοδόμησης σχέσεων αληθινών, δυνατών, ουσιαστικών. Μα ποιες είναι αυτές; Τι είναι εκείνο, που θα τους προσδώσει τούτο τον εξέχοντα τίτλο και θα τις διαφοροποιήσει από τους υπόλοιπους κυνικούς και ατελείς δεσμούς της επικρατούσας καθημερινότητας;

Ξέρεις κάτι; Σήμερα, είμαστε υπερβολικά ευαίσθητοι. Καταπληκτικά ευερέθιστοι. Εύθραυστοι και έτοιμοι στον πρώτο παφλασμό, να εγκαταλείψουμε το πλοίο. Έτοιμοι, να πατήσουμε το «ντιλίτ», σβήνοντας και ξεγράφοντας στιγμές, θαρρείς και πρόκειται για ένα πλέον άχρηστο αρχείο στον υπολογιστή μας. Τόσο απλά. Τόσο εύκολα.

Σε μια σχέση όμως, πρέπει να εκπαιδευτείς στο να ξεχνάς. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η συγκεκριμένη προτροπή δεν αναφέρεται στην ανοχή πράξεων αξιόμεμπτων, όπως βίας (σωματικής ή/και ψυχολογικής), προσβολής της αξιοπρέπειας, καταπάτησης των προσωπικών επιθυμιών. Αφορά σ’ αυτές τις μικρές, τις λίγες, τις καθημερινές συμπεριφορές του ατόμου, που σκοτώνουν αργά και από λίγο το συναίσθημα. Το συναίσθημα το δικό σου, του άλλου και το μεταξύ σας. Και φυσικά οι προστριβές, αναπόφευκτα θα υπάρξουν, μιας και η εμπειρία προς τις σχέσεις και τους ανθρώπους, ποτέ δε θα είναι αρκετή ή βέβαιη. Ούτε θα υπάρξει εκείνη η φοβερή συνταγή, την οποία θα εφαρμόσεις ανεξαιρέτως επί παντός ατόμου και κατάστασης. Και είναι ικανά, αυτά «τα μικρά» και «τα λίγα», να μας αποξενώσουν; Ναι, είναι. Όπως άλλωστε είναι αρκετά, κάποια άλλα «μικρά» και κάποια άλλα «λίγα», να μας κάνουν να ερωτευτούμε και ν’ αγαπήσουμε.

Παρ’ όλα αυτά, σε κάθε περίπτωση, υπερασπιζόμενοι την παντοδυναμία του ανθρώπου και την κυριαρχία του πάνω στις καταστάσεις, μπορούμε να καθορίσουμε το βαθμό που θα επιτρέψουμε σ’ αυτά να μας επηρεάσουν. Μπορούμε να καθορίσουμε, αν θα αφήσουμε την πικρία, να δηλητηριάσει μια σχέση ολόκληρη. Ή αν θα προτάξουμε την εγωφέλεια, ως άλλη άμυνα, μπρος την επικείμενη ρήξη του δεσμού. Αρκετά όμως με όλα τα παιδιάστικα μοτίβα, που έχουμε ανάγει σε «μπούσουλες» χειρισμού των διαπροσωπικών μας αλληλεπιδράσεων.

Συγχώρεσε και ξέχνα. Κάνε τη φράση αυτή, στάση ζωής. Απόβαλε τον αρνητισμό και τη μικροπρέπεια, γιατί χανόμαστε άνθρωπε. Χανόμαστε σε ψευτο-αγάπες. Σ’ αυτές, που αποδίδουν ψυχική ακινησία στον κάτοχό τους και αποκλειστικό κορεσμό των αισθήσεων και μιας αρχέγονης, ενστικτώδους σεξουαλικότητας. Ξύπνα επιτέλους, άνθρωπε. Σήκω και προσπάθησε για εκείνο τ. Προσπάθησε λίγο παραπάνω και δε θα χάσεις. Ξέχνα λίγο παραπάνω, χωρίς να το θεωρείς αδυναμία. Δύναμη είναι. Δύναμη και ωριμότητα. Χαρακτηριστικά, που χρειάζεται μια σχέση για να κρατηθεί και εν τέλει να στεριώσει. Αντάμα πάντοτε, με την αμοιβαιότητα στις υποχωρήσεις και στη λήθη.

Και αν ακόμα δυσκολεύεσαι να πεισθείς για τη σημασία του «λησμονείν», αναλογίσου το γιατί να το επιλέγεις. Αναλογίσου την αξία που μπορεί να έχει, το να μη βιάζεσαι να κρίνεις τις εκάστοτε επιπόλαιες και εξωτερικευθείσες συμπεριφορές. Να μη σπεύδεις, να θυμώσεις και να τις κρατήσεις να στριφογυρίζουν στην ψυχή σου. Γιατί έχεις τη διαύγεια να καταλάβεις, ότι εκείνες ίσως να τρέφονται από την ένταση της στιγμής. Και έπειτα σε άλλη περίπτωση, να συλλογίζεσαι, πως είναι ανθρώπινο να χάνεσαι στις ίδιες σου τις σκέψεις. Είναι ανθρώπινο να νευριάζεις και να εξάπτεσαι και να τις ξεσπάς πότε-πότε στο ταίρι σου. Και έτσι ανθρώπινα, θα ήθελες να σου συμπεριφερθεί και στα δικά σου «κάτω». Και ύστερα, αφού καταλάβετε, να ανοίγετε τα χέρια και να αφήνετε το συναίσθημα που φευγαλαία σας πλήγωσε, να φεύγει. Να ελαφρώνετε.  Γιατί αυτό δεν είστε εσείς. Και αυτό, δεν είναι το συναίσθημά σας.