Δεν τραβάει άλλο και το ξέρεις

Πόσο δύσκολη εν τέλει είναι η συνύπαρξη; Η συνύπαρξη δύο οντοτήτων αυτοτελών, διαφορετικών, που όμως καλούνται να αλληλεπιδράσουν στο ίδιο περιβάλλον; Πολύ!  Χρειάζεται αμοιβαία προσπάθεια και κατανόηση. Σχέδια ξέχωρα, μα συμπίπτοντα. Όνειρα κοινά, μπερδεμένα. Επιθυμία να βλέπεις τον άλλον να πετυχαίνει και με τη δική σου στήριξη, με τη δική σου βοήθεια, να φτάνει ακόμα πιο ψηλά. Και μετά; Μετά να τραβάει και εσένα. Πιο πάνω, πιο κοντά του. Ώσπου πια να σε φέρει δίπλα του. Γιατί ο δρόμος προς την ευτυχία είναι ανηφορικός και απαιτεί συγχρονισμένο βηματισμό. Να είναι ο ένας τα φτερά στα πόδια του άλλου και όχι να αποτελεί βαρίδι ασήκωτο. Και αν κάποτε συμβεί αυτό, μάθε να το αφήνεις. Να ελαφρώνεις την ψυχή σου. Όσο και αν πονάει η απαγκίστρωση. Όσο και αν αφήνει πληγή το σχοινί.

Θα έρθει η λύτρωση με τον καιρό. Σταδιακά θα νιώσεις την κάθαρση να σου ημερεύει το μυαλό και το σώμα. Όχι δεν το καταλαβαίνεις αμέσως και οι πρώτες μέρες ίσως κυλούν περισσότερο αδιάφορα και αργά από ό, τι συνήθως. Λογικό. Πάντα το τέλος αφήνει μια πικρία. Ακόμα κι αν ήσουν προετοιμασμένος γι’ αυτό. Ακόμα κι αν ενδόμυχα το επιζητούσες. Και πρέπει να μάθεις να δίνεις στο τέλος την απαραίτητη προσοχή, ίσως την ίδια που διέθεσες για το ξεκίνημα. Μην το προσπερνάς γρήγορα. Μην προσπαθείς να το καλύψεις. Κάτι σήμανε τη λήξη. Έτσι δεν είναι;

Καβγάδες αναίτιοι, ξεσήκωναν τις ανασφάλειές σου και σε κρατούσαν δέσμιο σε κάτι μέτριο, ακριβώς για να μην τολμήσεις να ψάξεις το καλύτερο (ξέρεις πολλές φορές σε κρατούν επίτηδες χαμηλά, για να είσαι ευκολότερα διαχειρίσιμος). Εντάσεις που πυροδοτούνταν από την ελάχιστη αφορμή, αφήνοντας υπόνοιες για σαθρά θεμέλια στη βάση της σχέσης. Αρνητισμός για κάθε καινούργιο εγχείρημα, από το φόβο της εξέλιξης και της αυτοβελτίωσής σου. Δηλητηρίαση κάθε προσωπικής σου επιτυχίας από ζήλια για κάθε προηγούμενη (ή πιθανή) προσωπική αποτυχία. Γκρίνια, παράπονα, ένα διαρκές σχόλιο και μία μόνιμα επικριτική στάση επί παντός επιστητού. Κι έπειτα αδιαφορία. Μια αδιαφορία τρομακτική, που σε γέμιζε ερωτηματικά για το αν είσαι αρκετός ή αντάξιος του συντρόφου σου.

Κούρνιαξες σε μία γωνία του καναπέ. Πάλι έκλαψες. Πάλι το γιατί ανέβηκε σαν κόμπος στο λαιμό σου και σε έπνιξε. Δεν τολμάς να το παραδεχθείς και σε ποιον; Φίλους; Οικογένεια; Προσπάθησαν να σε προειδοποιήσουν, να σε κάνουν να καταλάβεις ότι ο άνθρωπος που επέλεξες σε κρατάει πίσω. Γιατί πάλι σε είδαν καταρρακωμένο. Πάλι σε είδαν κομματιασμένο κι έκαναν να μαζέψουν τα θρύψαλα, μα δεν τους άφησες. Τους απέρριψες και μάλιστα νευρίασες που πήραν αυθαίρετα το λόγο για τη δική σου ζωή. Τους απομάκρυνες επιδεικτικά, διότι συνήθως είναι δύσκολο να καταλάβουμε με νηφαλιότητα ότι είμαστε μεθυσμένοι. Είναι δύσκολο να αποδεσμευτούμε από στιγμές κι αναμνήσεις. Είναι δύσκολο να παραδεχθούμε, πρώτα απ’ όλους στους εαυτούς μας, ότι τα συναισθήματα αλλάζουν ανάλογα με τις συνθήκες των καταστάσεων που βιώνουμε. Ένας παράδοξος δεσμός λοιπόν κι ένα αρρωστημένο ταγκό η σχέση αυτή, που για κάθε βήμα προς τα μπρος, παραφυλούσαν πάντα δυο βήματα προς τα πίσω.

Να βρίσκεις όμως το θάρρος να φεύγεις. Να βρίσκεις το θάρρος να ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου. Αυτόν που προσωρινά δώρισες στον άλλον ή έχασες στον κυκεώνα των εντάσεων. Να γνωρίζεις τι αξίζεις και τι ζητάς και να το διεκδικείς. Μη συμβιβάζεσαι πλάι στο λίγο. Γιατί αυτό είναι γνώρισμα των δειλών ανθρώπων. Αλλά η ζωή απαιτεί το θάρρος. Το θάρρος να αλλάξεις τη ζωή. Προχώρα. Κι όταν θα έχεις διανύσει πια αυτή τη διαδρομή, κοίτα πίσω σου. Δες με καθαρή πια κρίση, αυτό που τότε άφησες να φύγει. Έπραξες σωστά τελικά; Έγινες καλύτερος; Βελτίωσες τη σχέση σου με εσένα και τους άλλους; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε συγχαρητήρια. Η λύτρωση επήλθε.