Η τελευταία σας φορά ήταν και η δυνατότερη

Τέρμα τα λόγια. Η μεταξύ σας επικοινωνία κατέστη δύσκολη, ανυπόφορη. Και η σχέση σας; Η σχέση σας, κάτι μπερδεμένο, μα ξεκάθαρο ταυτόχρονα. Αναμφισβήτητα, αγαπάς τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Ναι, τον αγαπάς για όλες εκείνες τις στιγμές που δημιουργήσατε παρέα. Για εκείνες τις ατελείωτες ώρες που περάσατε αγκαλιά σε ένα κρεβάτι και επιμείνατε να μοιράζεστε τα όνειρά σας. Για εσάς, για τη ζωή σας, για τον κόσμο ολάκερο. Τον αγαπάς, γιατί μαζί του εξελίχθηκες. Έκανες άλματα προόδου και το ευχαριστιόσουν σε κάθε αναπνοή που έπαιρνες. Μόνο που το happy ending είναι σχεδόν αποκλειστικό προνόμιο των ταινιών. Μόνο που η αγάπη δεν αρκεί. Ή καλύτερα αρκεί, όταν η ίδια σημαδεύει το διάβα σας με ευτυχία, χαρά και κατανόηση. Λάθος, η αγάπη να γίνεται συνήθεια. Λάθος, να βαφτίζουμε ως αγάπη, πράξεις έσχατες. Λάθος η αγάπη, να φοριέται ως άλλη αλυσίδα.

Να ‘στε λοιπόν. Σιωπηλοί σε δωμάτιο κοινό. Μπορείς σχεδόν, να αισθανθείς τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα. Να αγγίξεις την αναμεμειγμένη με θέληση και θλίψη. Μπορείς σχεδόν να αποκρυπτογραφήσεις τις ανάσες σας, να ζητούν ως λύτρωση το άλλο στόμα. Να ζητούν ως μάρτυρα ένδοξης αυλαίας, αυτό το τελευταίο φιλί. Αυτό το κύκνειο άγγιγμα. «Πρέπει να φύγω», σκέφτεσαι. Ίσως, για να επιτάξεις τον εαυτό σου να απομακρυνθεί. Ίσως, για να αναγκάσεις το σώμα να υπακούσει στο μυαλό. Δε γίνεται όμως. Γιατί εκείνη τη στιγμή, η σάρκα είναι πιο ισχυρή από το πνεύμα. Και η σάρκα απαιτεί την ένωση. Απαιτεί, την κορύφωση της μοιραίας φοράς. Της φοράς, που σφραγίζει το τέλος σας.

Θέλετε να ξορκίσετε κάθε μαύρη ανάμνηση του παρελθόντος. Θέλετε να αποτινάξετε από την ψυχή σας, όποια πικρία και δυσαρέσκεια την κρατάει ακάθαρτη. Θέλετε να βιώσετε κάθε απωθημένο που μπορεί μετέπειτα να σας φυλακίσει. Πάνω από όλα όμως, πριν οι δρόμοι σας διαγράψουν παράλληλα μονοπάτια, θέλετε να γευτείτε τη ζεστασιά ενός παγωμένου κορμιού. Ενός ανθρώπου, που περνάει από όμοιες συμπληγάδες με τις δικές σας.

Δεν αργεί λοιπόν, η σπίθα να γίνει φωτιά. Και αυτή η φωτιά να σας κάψει και τους δύο. Τα δάκρυα του αποχωρισμού, ο πόνος και το συναίσθημα, κινητοποιούν το σώμα. Το ωθούν στο να ξεσπάσει. Δεν υπάρχει ντροπή. Ο χρόνος άλλωστε, έχει καλλιεργήσει τη μεταξύ σας οικειότητα. Υπάρχει μόνο πάθος για ζωή. Υπάρχουν μόνο ενωμένα βλέμματα και πλεγμένα δάχτυλα. Υπάρχουν μόνο πυρακτωμένα κορμιά, που αγκαλιά στροβιλίζονται και φλερτάρουν πότε με το φθορά, πότε με την αφθαρσία. Υπάρχουν μόνο τρεμάμενα αναφιλητά που ψιθυρίζουν λόγια, από εκείνα που δε θα τολμήσουν να ειπωθούν ποτέ ξανά. Και όταν πια ο πολυπόθητος σκοπός επιτευχθεί, οι συσπάσεις και τα ρίγη είναι τόσο έντονα, που προσωρινά σου χαρίζουν κάτι από την αίσθηση της αθανασίας.

Τινάζεσαι σαν ζώο που αρνείται να φυλακιστεί. Μέχρι η γαλήνη της ικανοποίησης να κατευνάσει τους καρδιακούς παλμούς. Είσαι πιο άτρωτος και συνάμα πιο αδύναμος από κάθε άλλη φορά. Είσαι περισσότερο Θεός και περισσότερο θνητός από ποτέ. Σαν μια μυστικιστική τελετή φαντάζει, κατά τη διάρκεια της οποίας, χορεύοντας με το σκοτάδι, εξυμνείς το φως.

Η επαφή του αποχωρισμού πάντα θα προκαλεί έκπληξη σωματική και έκρηξη συναισθηματική. Όπως άλλωστε και το τέλος, πάντα θα δίνει τη δική του γεύση στις καταστάσεις. Τότε είναι που συσσωρεύονται γέλια και κλάματα. Τσακωμοί και αγκαλιές. Λόγια τρυφερά, μα και προσβολές. Κι όλα αυτά συνθέτουν το πορτρέτο σας. Κι όλα αυτά είστε εσείς. Εσείς που τώρα κοιτάτε κατάματα τον αποχωρισμό και τον προσκαλείτε. Εσείς που τώρα αισθάνεστε πιο ευγνώμονες από ποτέ. Η περίσσεια του ψυχισμού σας και το απόθεμα του πάθους που κατακλύζουν εκείνη τη στιγμή την ύπαρξή σας προδιαγράφουν το πιο μεγάλο φινάλε.

Αξίζει όμως αυτό το τελευταίο «πισωγύρισμα»; Αξίζει αυτή η αμοιβαία θυσία των κορμιών σας σε κάτι τόσο οριστικά προδιαγεγραμμένο; Μία τόσο έντονη στιγμή, μια τόσο «θυελλώδης» κορύφωση , θα πρέπει να βιώνεται έστω και σαν εμπειρία. Σαν εμπειρία μεν, υπό προϋποθέσεις δε. Αν τα συναισθήματά σας είναι ξεκάθαρα, τότε ναι, αξίζει. Αν η απόφασή σας είναι οριστική, τότε ναι, αξίζει. Αν δεν αποτελεί ευκαιρία επιβεβαίωσης. Τότε ναι. Αξίζει.