Τέλος είπες και χάθηκες, μα άξιζε μια εξήγηση αυτός που άφησες πίσω

Μια εξήγηση, την άξιζε. Όλοι την αξίζουν. Ζούμε στην εποχή της αφθονίας. Της πληθώρας των επιλογών. Ακόμα και στον έρωτα, ο άνθρωπος έχει μετατραπεί σε αναλώσιμο. Μας είναι πλέον πολύ απλό να ξεστομίσουμε τη λέξη «τέλος». Ή και να μην το κάνουμε. Κι απλώς να απομακρυνθούμε διακριτικά, αφήνοντας ένα πέπλο μυστηρίου να πλανιέται, πάνω από την κατάληξη της «σχέσης» και του τρόπου σκέψης μας.

Άτομα έρχονται στη ζωή μας, λοιπόν. Φεύγουν. Παίρνουν κάτι από εμάς. Προσθέτουν και από μια γρατζουνιά στον τοίχο, που μοιάζουν ίδιες με αυτές που χαράζουν οι φυλακισμένοι στο κελί τους, μετρώντας τις μέρες για την ελευθερία. Έτσι, για να θυμόμαστε τις άλλοτε ευχάριστες παρουσίες τους. Για να πάρουμε το μάθημά μας. Για να αγγίζουμε το τραύμα και να αποφεύγουμε την επανάληψη του ίδιου λάθους.

Ξέρεις τι όμως; Κουράστηκες να ακούς για ιστορίες που τελείωσαν άδικα, απροσδόκητα κι ακατανόητα. Κουράστηκες να βιώνεις ο ίδιος, συγκεχυμένες καταστάσεις. Βαρέθηκες να μπαινοβγαίνουν στη ζωή σου, λες κι αυτή αποτελεί φθηνό ξενοδοχείο. Βαρέθηκες να έρχεσαι αντιμέτωπος με μπερδεμένους ανθρώπους. Μπέρδεψαν κι εσένα τον ίδιο. Χάθηκες σε μία αέναη αναζήτηση της αιτίας. Αυτού του πολυπόθητου «γιατί». Γιατί καταλήξατε έτσι; Γιατί σταματήσατε να προσπαθείτε; Γιατί δε σου είπε το «γιατί»;

Δεν είναι πάντοτε κακό το τέλος. Ίσα-ίσα, που είναι προτιμότερο από μία βλαβερή τριβή. Κάθε κύκλος αναπόφευκτα θα κλείσει. Μηδενός εξαιρουμένου. Ακόμα και η ζωή θα τελματώσει. Φρόντιζε όμως, να τιμάς το τέλος. Να το τιμάς με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποδεικνύεις την αξία της αρχής. Να οπλίζεσαι με θάρρος και θράσος και να εξηγείς τους λόγους που φεύγεις. «Δεν είμαι ερωτευμένος. Γνώρισα κάποιον, που μου αρέσει περισσότερο. Μόλις πέρασε ο ενθουσιασμός, κατάλαβα ότι δεν ταιριάζουμε τόσο, όσο νόμιζα. Θέλω να προσπαθήσω για μια νέα αρχή, με πρώην σύντροφό μου». Σκληρά λόγια και λέξεις που πονούν. Λυπάσαι να μιλήσεις. Λυπάσαι να στεναχωρήσεις. Να μην το κάνεις. Η λύπηση, αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη προσβολή της ανθρώπινης φύσης. Η ευθύτητα και η ειλικρίνεια, ήταν ανέκαθεν δύσκολες επιλογές. Είναι εκείνες όμως, που θα κλείσουν το συγκεκριμένο κεφάλαιο, χωρίς να αφήσουν πίσω τους μισάνοιχτες, άγραφες σελίδες κι απωθημένα προς επανάληψη.

Είμαστε οι επιλογές μας. Σωστά; Εμείς όμως! Εμείς οι ίδιοι και κανείς άλλος. Μοναδικοί κοινωνοί ευτυχίας και δυστυχίας. Μοναδικοί αποδέκτες των συνεπειών των πράξεών μας. Και το να εξηγείσαι, σημαίνει να σέβεσαι. Να σέβεσαι τους ανθρώπους, που περπάτησαν στη ζωή σου. Έστω κι αν η διαδρομή, ήταν μικρή κι άχαρη. Έστω κι αν οι δυο σας, δε βρήκατε Ιθάκη. Κι έπειτα αν έκανες λάθος, να μάθεις να ζητάς συγγνώμη. Κι αν ένιωσες ότι αδικήθηκες, να μάθεις να τη ζητάς.

Στην τελική, είμαστε άνθρωποι. «Άνθρωποι τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι», σύμφωνα με τον Σεφέρη. Και τιμώντας το είδος μας, πρέπει να συμπεριφερόμαστε ανάλογα. Μπορεί να αποτύχατε ως σύντροφοι, αλλά αυτό δεν αναιρεί τη δική σας προσωπική επιτυχία. Γιατί όταν φτάσεις σε σημείο να παραμερίζεις τον εγωισμό σου, είναι επιτυχία. Όταν δεν αφήνεις την κακία, την πικρία και την εμπάθεια να δηλητηριάσουν την ύπαρξή σου, είναι επιτυχία. Όταν επιδιώκεις την αυτοβελτίωση και τη βελτίωση του ατόμου, που έστω και βιαστικά στάθηκε πλάι σου, είναι επιτυχία. Να επιδιώκεις, να είσαι αξιακά επιτυχημένος. Να μην παρασύρεσαι από τη συμπεριφορά των άλλων. Αν σε πλήγωσε, απόφυγε να την υιοθετείς. Εσύ είσαι, αυτός που είσαι. Σε πείσμα των καιρών δε θα αλλάξεις. Σε πείσμα των καιρών, θα εξηγείς την απουσία σου!