Όταν η ζήλια γίνεται αφορμή να το τελειώσεις

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μακρινό βασίλειο, η Βασίλισσα «Ζήλεια», όταν έβλεπε τις πριγκίπισσες «Σχέσεις» να περνούν καλά και να είναι ευτυχισμένες υπέφερε από την κακία της και δεν έβρισκε λόγο ύπαρξης. Από την άλλη μεριά, όταν οι πριγκίπισσες έδειχναν να μην είναι τόσο ευτυχισμένες και όταν εμφανιζόταν μερικοί κακοί δράκοι στο προσκήνιο, έβρισκε αμέσως τρόπο και αφορμή για να επέμβει με τα ραδιούργα σχέδιά της και να τις φτάσει σε ακόμη χειρότερο σημείο, να τις πληγώσει να τις αναστατώσει, να τις ταράξει, ίσως και να τις διαλύσει και να μείνει μετά μόνη της να ρωτάει τον καθρέφτη της αν είναι εκείνη τελικά η πιο έξυπνη σε ολόκληρο το βασίλειο.

Και μπορεί να μην υπάρχει ούτε βασίλειο, ούτε βασίλισσα και πριγκίπισσες, όμως ο καταστροφικός τρόπος με τον οποίο συνδέονται ζήλεια και σχέσεις είναι δεδομένος. Οι ζηλιάρηδες ισχυρίζονται πως όλο αυτό που προκαλούν και ταυτόχρονα βιώνουν είναι υγεία σε μια σχέση, «Είναι το αλατοπίπερο, η νοστιμάδα όλη» και δεν έχουν πάντα άδικο. Όταν η ζήλεια υφίσταται σε ένα μικρό βαθμό και δεν υπερτερεί σε κάθε στιγμή και σε κάθε σκέψη μεταξύ ενός ζευγαριού, τότε βρίσκει τον τρόπο να προσθέσει. Εάν υπερτερεί όμως, υπάρχει ο κίνδυνος να μετατραπεί από ένα πικάντικο συστατικό σε ένα καταστροφικό ζιζάνιο.

Τι γίνεται όταν η ζήλεια χρησιμοποιείται απλώς ως ένα άλλοθι και μια αφορμή για να μπαίνεις σε διαμάχες με τον σύντροφό σου; Ψάχνεις την παραμικρή ένδειξη στη συμπεριφορά του που να αφήνει περιθώριο έστω για ένα ψήγμα αμφιβολίας, γίνεσαι καχύποπτος σε υπερβολικό σημείο. Χρησιμοποιείς τη ζήλεια ως τρόπο να έρθεις σε ρήξη με τον άλλον και να οδηγηθείτε ακόμη και στον χωρισμό και γιατί; Επειδή δεν έχεις την τόλμη να το κάνεις με άλλον τρόπο. Κολλάς σε όλα εκείνα τα όμορφα, αγάπη, έρωτας και φοβάσαι πως μόνο εσύ βλέπεις εμπόδια ανυπέρβλητα. Νιώθεις ανικανοποίητος μέσα σε μια κατάσταση που όλοι θεωρούν άρτια και καταλήγεις να σκέφτεσαι πως μόνο η καλή νεράιδα του παραμυθιού ίσως έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πράγματα, εσύ όμως είσαι πολύ μεγάλος πλέον για να πιστεύεις σε μαγικά ραβδάκια. Βρίσκεστε κολλημένοι σε συγκεκριμένα στάδια ενός φαύλου κύκλου και όταν συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει περιθώριο εξέλιξης, πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Είτε θα συνεχίσεις να τρέχεις γύρω-γύρω καταλήγοντας όμως πάντα στο ίδιο ακριβώς σημείο, είτε θα δώσεις μια οριστική λύση ακόμη κι αν αυτή είναι το τέλος. Και ας υπάρχουν στη μέση συναισθήματα που το κάνουν τόσο δύσκολο.

Ψάχνεις λοιπόν τον τρόπο να το φέρεις πλάγια και αρχίζεις να αναζητάς εκείνη τη λεπτομέρεια που θα δώσει επιτέλους βαρύτητα στη λίστα με τα αρνητικά. Όταν μπροστά σου συναντάς ταμπέλα «αδιέξοδο» δεν έχεις άπειρες επιλογές, είτε μένεις στάσιμος, είτε κάνεις πίσω, είτε στρίβεις προς μια εναλλακτική κατεύθυνση. Το να μείνεις στάσιμος σε κρατάει πίσω ως άτομο. Το να κάνεις πίσω επιλέγοντας ως κίνηση «οπισθοχώρηση τώρα» είναι σαν να έχεις μετανιώσει για όσα έχεις ζήσει και να θέλεις να τα διαγράψεις. Ό,τι έζησες όμως είναι μέρος του εαυτού σου, είναι μέρος της διαδρομής που έκανες. Μη σβήσεις την πορεία σου από το χάρτη επειδή σε έβγαλε σε λάθος σημείο, κράτα τις φωτογραφίες της παλιάς διαδρομής σαν ενθύμια όσο σκαρώνεις μια καινούρια. Το να επιλέξεις αυτήν την εναλλακτική κατεύθυνση λοιπόν, να κάνεις επιτόπου αναστροφή και αλλαγή πορείας, μοιάζει να είναι η ιδανική λύση. Ακόμη και εδώ όμως οφείλεις να είσαι προσεκτικός στον τρόπο με τον οποίο θα κινηθείς και να αποφύγεις κατά μέτωπο συγκρούσεις που μόνο πικρία και δυσφορία θα προκαλέσουν.

Αναρωτήσου λοιπόν, ποιον από τους τρείς τρόπους επιστρατεύεις όταν αρχίζεις να αναζητάς ψεγάδια στον σύντροφό σου; Όταν ζηλεύεις κάθε τι που κινείται γύρω του, το ότι δεν περνάει πολλές στιγμές μαζί σου, το ότι βλέπει ταινία με κάποιον άλλον, το ότι δοκιμάζει λιχουδιές από άλλα χέρια έστω και συγγενικά και εσύ βράζεις από οργή και στενοχώρια. Όταν αναζητάς μην τυχόν και έχει κάποιο σχόλιο που σου ξέφυγε ή κάποια περισσή καρδούλα σε κάποια από τις αναρτήσεις που κάνει στα social, τότε παίρνεις απλά ρόλο κατασκόπου και ταυτοχρόνως δικαστή, να κραδαίνεις το σφυράκι σου και να εκτοξεύεις κατηγορίες. Και βάζεις ταυτόχρονα τον σύντροφό σου σε ρόλο κατηγορούμενου, δεκτικός και ήρεμος να προσπαθεί να δικαιολογείται για πράγματα που δεν έκανε και να εκλαμβάνει τη ζήλεια σου ως ένδειξη αγάπης και ενδιαφέροντος.

Εσύ όμως βαθιά μέσα σου ελπίζεις κάποια από αυτές σου τις υποψίες να είναι αληθινή, γιατί έτσι θα βρεις το κουράγιο και την αφορμή που αναζητούσες για να δώσεις ένα τέλος. Σε τελική ανάλυση όμως πρόκειται για εικονική ζήλεια που δημιουργείς με ένα πλασματικό τρόπο, ενώ μέσα σου ξέρεις πως ο άλλος είναι εντάξει απέναντί σου. Πως είναι αφοπλιστικά ειλικρινής. Μήπως όμως είναι ώρα να πάρει τα ηνία το μυαλό με λογικά επιχειρήματα και να δώσει λύση, εκεί που η καρδιά υπαναχωρεί; Όταν το μυαλό με την καρδιά μπερδεύονται τότε οριστικές αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν αναβάλλονται. Ψαχνόμαστε για διεξόδους εναλλακτικές, που με ανορθόδοξο τρόπο θα οδηγήσουν στην ανακούφιση που αναζητάμε και αυτό γιατί δε θέλουμε να πληγώσουμε. Δύσκολο να αγαπάς και να μη βλέπεις μέλλον. Δυσκολότερο όμως να μένεις κάπου που ξέρεις ήδη μέσα σου ότι έχει τελειώσει.