Προσοχή εύθραυστο!

Έπρεπε να το γράφει σε εμφανές σημείο, προτού αρχίσει κάθε φορά από την αρχή η διαδικασία του «σπασίματος». Σου το είχε πει, αν θυμάσαι, μην πληγωθεί ξανά όπως τόσες και τόσες φορές. Θεώρησε ότι η ειλικρίνεια θα μετρήσει υπέρ σας και δε θα χρειαστεί για πολλοστή φορά να ξεκινήσει από την αρχή μετά το τέλος που αναπόφευκτα θα ερχόταν, προσπαθώντας να ενώσει τα κομμάτια του και να φανεί και πάλι δυνατός άνθρωπος.

Κάθε φορά όμως που σπάει η καρδιά, η ψυχή, τα συναισθήματα, ολόκληρος σε κομμάτια, χάνεται και κάποιο μικρό θραύσμα και δεν ξέρει ως πότε θα κολλούν τα κομμάτια στο ακέραιο. Κι είναι άδικο! Και για εκείνον και για κάθε επόμενο που πρέπει να κερδίζει την εμπιστοσύνη του. Με κάθε μικρό θραύσμα που χάνεται, χάνεται κι ένα κομμάτι της ανέμελης πλευράς του, της παιδικότητάς του, των πιστεύω του ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι και κάποιοι λίγοι -αυτοί με το ωραίο αυθόρμητο χαμόγελό τους- ξέρουν να παίζουν δίκαια το παιχνίδι.

Τα εύθραυστα πλάσματα λοιπόν, στην αρχή θα σου φανούν απρόσιτα, δύσκολα θ’ ανταποκρίνονται στο όποιο κάλεσμά σου, στο φλερτ, στα χαμόγελα, στις συζητήσεις. Νομίζεις ότι κάτι κάνεις λάθος και προκαλείς αμηχανία, μα η αλήθεια είναι πως δε φταις εσύ. Δεν είναι αμηχανία. Φόβος είναι, ότι αν αφεθούν θα πρέπει και να το ζήσουν, φοβούνται ακόμα και το άγγιγμά σου ή την αγκαλιά σου, γιατί δεν είναι μαθημένος ο άνθρωπος να θυμάται τις αγκαλιές, μα την απουσία τους. Μέσα τους μπορεί να ξέρουν ότι είναι ώρα να προχωρήσουν, μα κάτι τους κρατά πίσω. Είναι η μνήμη που παίζει περίεργα παιχνίδια ψευδαισθήσεων.

Κι εσύ, όσο πιο επιφυλακτικό είναι ένα τέτοιο πλάσμα και μαζεμένο, τσιτώνεις και προσπαθείς να ενεργοποιήσεις κάθε μηχανισμό που διαθέτεις για να το κατακτήσεις, βάζοντας σε εφαρμογή κάθε στρατηγική, σχέδιο και σκέψη. Και διεκδικείς, εκδηλώνεσαι, φαντάζεις «τρομαχτικός», μα είναι απλώς η ορμή σου. Έρχεσαι για να δώσεις ακριβώς αυτό, καλύπτοντας την ανάγκη για σιγουριά. Δείχνεις το ενδιαφέρον σου με κάθε πιθανό τρόπο και μέσο και φοβάσαι μήπως κουράσεις. Τι σου είναι ο έρωτας, πιο πολύ φοβάσαι παρά χαίρεσαι.

Και πάνω που αυτό το ενδιαφέρον αρχίζει να ξεκλειδώνει και τους δυο σας, να που δεν αντέξατε κι ακούστηκε το κρακ. Κι εκείνο το εύθραυστο και ήδη τσακισμένο πολλές φορές πλάσμα, έσπασε ξανά μαζί με σένα κι έγινε κι αυτή η ιστορία κομμάτια σαν τις προηγούμενες. Το ίδιο είναι και το συναίσθημα που προκαλείται, ο πόνος, ο κόμπος στο στομάχι, στο στήθος, σαν να αντιδρά η καρδιά σε ό, τι συμβαίνει και να προσπαθεί να προστατευτεί. Και συμβαίνει ξανά.

Πώς να μπορέσεις να προβλέψεις όμως τις συνέπειες; Και πώς να πεις στα χέρια σου να έχουν τόση σιγουριά, όταν ο ίδιος ο έρωτας γεννά αβεβαιότητα; Και τελικά, ποιος μπορεί να πει πως δε σπάει, δεν τσακίζεται στα δυο, δε χάνει κι από ένα θραύσμα τη φορά, ποιος έμεινε ολόκληρος μετά από έναν έρωτα; Κανείς. Ίσως λοιπόν η ετικέτα, «προσοχή εύθραυστο» να είναι μια ταμπέλα που δε χρειαζόμαστε και τόσο. Ίσως αυτό που χρειάζεται, είναι να σπάσουμε τόσο, που στο τέλος να απλωθούμε γύρω, εκατομμύρια μικρά κρυσταλλάκια, να λάμπουν στο σκοτάδι, μπλεγμένα μεταξύ τους.