Δυο καλοί φίλοι που ρίχνουν και κάνα φιλί

Συναντηθήκαμε απόψε τυχαία. Γιατί κάπως τυχαία μόνο συναντιόμαστε εμείς. Δεν υπάρχει σταθερή ημέρα συνάντησης, ούτε πρόγραμμα μεταξύ μας. Απόψε, όμως, είχα ανάγκη να δω το φιλαράκι μου. Είχα ανάγκη για μια αγκαλιά κι έναν ώμο ν’ ακουμπήσω. Ξέρεις, από αυτές τις αγκαλιές που σε κρατάνε σταθερά, σε παρηγορούν, σε αποδέχονται και δεν κριτικάρουν αυτό που είσαι. Δυσκολεύομαι τον τελευταίο καιρό, τού εξομολογήθηκα. Άγχος, ακρίβεια, χρέη. Έπρεπε να πληρώσω και το ενοίκιο κι έμεινα με 30€ μέχρι τέλους του μήνα.

Όχι, δεν πήγα να κλαφτώ. Όμως, για κάποιο λόγο νιώθω τόσο άνετα κι οικεία μαζί του και μπορώ να ανοίξω όλες τις πτυχές της ύπαρξής μου. Ξέρω, δεν είμαστε μαζί. Ας μη βάζουμε ταμπέλες κι ας μην ορίζουμε τα πράγματα με κάποιο όνομα, όμως. Είμαστε δυο καλοί φίλοι, που απλώς ρίχνουν και κανένα φιλί. Είμαστε δυο άνθρωποι που νιώσαμε άνετα και μοιραστήκαμε πολλά κι ίσως λίγα παραπάνω από αυτά που μοιράζονται δύο τυπικοί φίλοι. Όμως, δεν είμαστε μαζί, μη γελιόμαστε. Ο καθένας έχει τη ζωή του, τις υποχρεώσεις, τη δουλειά του, τα σκυλιά του, τα γατιά του και την καθημερινότητα που τού σπάει τα νεύρα. Κι εγώ σε λίγο θα φύγω.

Άλλωστε, μέσα σε όλο αυτό το άγχος της καθημερινότητας, ανάμεσα στις υποχρεώσεις που ρέουν ασταμάτητα, δεν έχεις ανάγκη να πιεστείς με τίποτα άλλο. Θέλεις ηρεμία, χαλαρές στιγμές και καθόλου, μα καθόλου έξτρα στρες! Μα, ο έρωτας είναι πιεστικός; Φυσικά κι είναι! Μην ακούς για το βέλος που λένε ότι κρατάει και τρυπάει ανυποψίαστες καρδιές. Ένα υποσυνείδητο ρημάζει ολόκληρο και σού πυροδοτεί όλες τις ανασφάλειες που φέρεις κρυφά μέσα σου. Εγκαταλείφθηκες ως παιδί από κάποιον γονέα σου. Κι αν εγκαταλειφθείς κι από το αντικείμενο του πόθου σου; Κι αν παίζει μαζί σου και με άλλους ταυτόχρονα; Ωχ, δε σού έφταναν όλα τα προβλήματά σου, πρέπει τώρα να ψάχνεσαι γιατί έκανε δύο μέρες να σού στείλει μήνυμα!

Άπαπα! Τα κάναμε κι εμείς αυτά. Όμως, η αληθινή μαγεία είναι αλλού. Είναι στα αβίαστα, στα χαλαρά, στα ήρεμα, στα μη κοινότυπα και στα απρόοπτα. Πνίγηκες στα πρότυπα και τα στερεότυπα της κοινωνίας. Πνίγηκες σε αυτή την οικογένεια με δύο γονείς που δεν αγαπήθηκαν ουσιαστικά, αλλά δε χώριζαν κιόλας για το “τι θα πει ο κόσμος”. Βολεύτηκαν όπως- όπως. Μοίρασαν τους χώρους τους, τα πράγματά τους και φαινομενικά ζούσαν μια ζωή μαζί για τον κόσμο και χώρια για την οικογένειά τους. Έτσι, αποφάσισες ότι εσύ δε θες ούτε γάμους, ούτε δεσμεύσεις, ούτε περιττές φαντεζί φιοριτούρες. Είχες ανάγκη κάτι πιο ελεύθερο, μη δεσμευτικό, κάτι απρόοπτο. Κάτι που όταν τελειώσει δε θα είσαι υποχρεωμένος να το ανέχεσαι.

Τι πιο απρόοπτο, λοιπόν, ήρεμο και χαλαρό από το φιλαράκι σου. Σού είναι οικείο το πρόσωπό του, η αίσθησή του, το άγγιγμά του. Σε ξέρει κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη και σε γουστάρει ακριβώς γι’ αυτό. Υπάρχει μια εκρηκτική δυναμική ανάμεσά σας, τόση-όση. Σάς κρατάει για το παραπέρα, για το αύριο, για το όσο χρειαστεί. Μισό λεπτό. Τόσο καιρό ήσασταν φίλοι, ή φλερτάρατε; Πότε ακριβώς έγινε αυτό το μαγικό κλικ ανάμεσά σας; Μήπως, η φιλία ήτανε πρόσχημα πολύ βολικό για να νιώσετε πιο άνετα μεταξύ σας και να γνωριστείτε καλύτερα; Μήπως δε θέλατε να βιαστείτε να πέσετε σε ακόμα μια γνωριμία κι είχατε ανάγκη να γνωριστείτε λίγο καλύτερα μέσα από μια φιλία πριν γίνει κάτι παραπάνω; Ίσως, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα ως έχουν.

Όταν γνωριστήκατε δεν κεραυνοβολήθηκες, δε σκέφτηκες καν ότι ποτέ θα μπορούσατε να είστε μαζί. Σού άρεσε ο τύπος του, ναι. Αλλά δεν είχες τη σιγουριά στο τσεπάκι. Αργότερα, σού έστειλε ένα “Καλησπέρα, τι κάνεις;”. Αρχίσατε να μιλάτε, να συχνάζετε παρέα δειλά- δειλά κι όσο μιλούσατε και ξεδιπλώνατε ο ένας τον άλλον, τόσο πιο οικείο και ζεστό το συναίσθημα μεταξύ σας. Δεν ήταν ενθουσιασμός. Δεν ήταν έρωτας. Τον ένιωθες φιλαράκι σου. Μπορούσες να τού μιλήσεις για τα πάντα. Ήθελες τη γνώμη και τη συμβουλή του. Ένιωθες θαυμασμό για το πρόσωπό του. Όμως, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα που σήμερα δεν κατάφερε να πιείτε καφέ ή που δεν απάντησε στο μήνυμά σου γιατί έτρεχε με θέματα της δουλειάς. Μέχρι που ένα βράδυ, μετά από μήνες φιλίας, σε κάλεσε σπίτι του για να δείτε ταινία κι η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε κάπως παραπάνω.

Στην ουσία, η μαγεία πίσω από μια τέτοια κατάσταση είναι αυτή ακριβώς. Υπάρχει η απαιτούμενη οικειότητα, χωρίς περαιτέρω προσδοκίες κι ανούσιες δεσμεύσεις. Γιατί πρέπει να σού ορκιστώ αγάπες κι έρωτες που αύριο μπορεί να ξυπνήσω και να μη νιώθω; Είναι οι ρυθμοί της ζωής μας πια τέτοιοι, είναι οι απαιτήσεις της καθημερινότητας, είναι που μεγάλωσες με μια αίσθηση υποχρέωσης του γάμου και της δέσμευσης, ενώ είσαι σίγουρος ότι δε σε καλύπτει το εγχείρημα ετούτο. Λιγότερες σκοτούρες και προβληματισμοί, βρε αδερφέ. Γι’ αυτό άλλωστε τείνει να επικρατήσει, ως σημείο των καιρών μας, αυτού του είδους η σχέση. Κι από τη μια τη φοβάσαι, από την άλλη όμως δεν μπορείς να δώσεις εγγυήσεις, άρα πώς θα ζητήσεις;

Στο θέμα μας όμως. Κάτι τέτοιες καταστάσεις μεταξύ φιλίας και φλερτ μπορείς να τις πετύχεις έξω σε κοινή θέα, ίσως κάποια σπάνια ανυποψίαστη στιγμή. Δεν είναι σίγουρο ότι θα καταλάβεις τι παίζει μεταξύ τους. Είναι, δεν είναι μαζί; Αναρωτιέσαι. Είναι φιλικοί, μα φλερτάρουν κιόλας. Κοίτα πώς κοιτάζονται και γελάνε. Δείχνουν χαλαροί κι άνετοι. Ακομπλεξάριστοι. Μα τι τρέχει, τέλος πάντων, μεταξύ τους; Εκείνοι μόνο ξέρουν πώς νιώθουν. Πού ξέρεις, ίσως ο έρωτας κάνει έτσι εμφάνιση με λιγότερο δηλητήριο στο βέλος του και το όποιο happy end, να είναι πιο κοντά.