Πώς είναι να παραδέχεσαι ότι έριξες ένα παιδί που ήθελες;

Η παγκοσμίου φήμης ποπ σταρ, Britney Spears, δήλωσε πρόσφατα ότι ούσα σε σχέση με τον Justin Timberlake, έμεινε έγκυος κι έκανε διακοπή κύησης. Με τον τρόπο που διατυπώθηκε, όμως, η δήλωση αυτή ουσιαστικά εκείνη εξέφρασε ότι δεν ήταν δική της επιθυμία και συνέβη διότι εκείνος δεν ήταν έτοιμος να γίνει πατέρας.

Και το ερώτημα δεν είναι αν ήταν η συγκεκριμένη απόφαση σωστή ή λάθος, ηθική η αμαρτία. Το ερώτημα είναι, κατά πόσο σε μια τέτοια απόφαση λαμβάνεται υπόψιν η επιθυμία της γυναίκας, η οποία φέρει το έμβρυο μέσα της, αν δίνεται βαρύτητα σε αυτό που επιθυμεί η ίδια να κάνει ή όχι, διότι εκείνη θα βιώσει την απώλεια του εμβρύου, εκείνη θα τραυματιστεί ψυχικά, εάν κι εφόσον δε θέλει να χάσει αυτό το μωρό. Η απόφαση λοιπόν ή όχι της άμβλωσης, ποιον βαραίνει τελικά;

Ξέρω, είναι λεπτές οι ισορροπίες. Δεν μπορείς να πάρεις εύκολα θέση. Σε ποια μεριά της ζυγαριάς να γείρεις; Αφού κάθε θέση έχει και το τίμημά της. Πώς κρατάς ένα παιδί μόνη σου, χωρίς τη συγκατάθεση του πατέρα του; Τη στιγμή που εκείνος δε νιώθει έτοιμος να ανταποκριθεί σε αυτόν τον πολύ σημαντικό ρόλο; Είσαι έτοιμη να τα πάρεις όλα στους ώμους σου για να το κρατήσεις; Θα μου πεις, αν δεν ήταν έτοιμος, ας πρόσεχε περισσότερο! Ας πρόσεχαν κι οι δύο, θα πω. Αλλά, δεν είναι όλα τόσο απλά, όταν υπάρχει έρωτας, αγάπη ή πάθος. Ευθύνη υπάρχει εκατέρωθεν. Και φυσικά δεν μπορείς να επιβάλεις σε κάποιον να αποκτήσει ένα παιδί, είτε είναι ήδη πατέρας είτε όχι, είτε είναι ήδη μητέρα είτε όχι. Ούτε να επιβάλεις να μην κρατηθεί το παιδί. Από τη στιγμή που υπάρχουν δύο σε αυτό, είναι εύλογο να υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις, όμως, η ζυγαριά θα πρέπει να γείρει σε μια συγκεκριμένη επιλογή μετά από συζήτηση κι επεξεργασία των επιλογών που υπάρχουν. Κι οι επιλογές είναι ή άσπρο ή μαύρο. Δεν υπάρχει γκρι.

Το θέμα που τίθεται εδώ είναι το κατά πόσο μπορεί σε κάθε περίπτωση το άτομο που δεν κυοφορεί να έχει ίσης βαρύτητας γνώμη με εκείνο που τελικά κυοφορεί. Αν βάλουμε όμως και τον παράγοντα της ηθικής στην εξίσωση, ποιος μπορεί να σου επιβάλει να δεχτείς ένα παιδί για το οποίο δεν έχεις την παραμικρή ετοιμότητα; Διότι, υπάρχουν και μανάδες και πατεράδες που δεν παίρνουν τη δύσκολη απόφαση και τελικά, όταν το παιδί γεννηθεί, δεν αντέχουν την ευθύνη του. Τότε, η εύκολη λύση είναι να ρίξουν την ευθύνη στο έτερο μέλος και να φύγουν. Ίσως αυτό να πονάει εξίσου με το να διακόψεις μια ανεπιθύμητη κύηση. Ίσως κι όχι. Είναι ευαίσθητο και λεπτό θέμα και σίγουρα πονάει, ειδικά όταν δε σού αφήνουν επιλογή, χωρίς καμία συζήτηση.

Εν τέλει, είναι κάτι που αφορά και τους δυο, τα ποσοστά είναι που δεν είναι ξεκάθαρα. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι άνθρωποι, εάν δεν “κυοφορήσουν” πρώτα την ιδέα στο μυαλό τους, αν -για διάφορους λόγους- δεν είναι έτοιμοι (οικονομικά, επαγγελματικά, συναισθηματικά) ή γενικότερα δεν επιθυμούν να κάνουν παιδιά, παθαίνουν σοκ σε μια απρόσμενη εγκυμοσύνη. Ο ερχομός ενός παιδιού τούς είναι εξαιρετικά οδυνηρός και πηγή άγχους. Υπάρχουν και γυναίκες που δεν επέλεξαν να κρατήσουν ένα μωρό, εν αντιθέσει με την άποψη που είχε ο σύντροφός τους. Γυναίκες που δεν ήθελαν ένα μωρό να τις δεσμεύσει παραπάνω με έναν άνθρωπο για τον οποίο είχαν αμφιβολίες ή τις είχε πληγώσει πολύ ή είχαν άλλα όνειρα τη δεδομένη στιγμή και δεν ένιωθαν κι οι ίδιες έτοιμες.

Είναι μεγάλη ευθύνη ένα παιδί. Ευθύνη από την οποία δεν μπορείς να απαλλαγείς για όσο ζεις. Ευθύνη που δεν μπορείς να ξυπνήσεις ένα πρωί και να πεις “τα παρατάω”. Απλά δεν μπορείς. Δε σού επιτρέπεται να μην μπορείς. Ένας μικρός άνθρωπος εξαρτάται από σένα. Σε έχει ανάγκη, σε χρειάζεται για να ζήσει. Ειδάλλως, γιατί τον έφερες στον κόσμο; Είναι πιο υπεύθυνο να πεις ότι δεν μπορείς να το στηρίξεις τώρα αυτό, παρά να γεννηθεί ένα μωρό και να γίνει μπαλάκι ευθυνών από τον ένα στον άλλο.

Λεπτές οι ισορροπίες. Η κάθε επιλογή έχει και συνέπειες, το τίμημά της, όμως είναι τεράστιο, κι έτσι επιβάλλεται να ληφθούν υπόψιν όλοι οι παράμετροι. Ο πόνος και η απώλεια πάντα θα συνοδεύει την επιλογή του να μην κρατηθεί ένα παιδί. Στην αρχή είναι έντονος, σού τρυπάει την καρδιά. Αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν, νιώθεις ενοχές ακόμα και για την ανακούφιση που αισθάνεσαι. Κλαις φανερά ή κρυφά, δεν μπορείς να το ελέγξεις. Ξέρεις όμως κάτι; Για κάποιον λόγο έγιναν έτσι τα πράγματα. Για κάποιον λόγο πάρθηκε αυτή η απόφαση.

Βαθιά όλα φέρουν τον σκοπό τους και μέσα από πόνο και δυσκολίες, καλείσαι να τον βρεις. Και θα τον βρεις. Κι όταν συμβεί αυτό, θα καταλάβεις γιατί συνέβησαν κι όλα τα υπόλοιπα. Και τότε θα συμβεί κάτι μαγικό. Λύτρωση.

Πηγή φωτογραφίας: BBC