Κάθε μέρα που περνάει, ίσως και κάθε ώρα, γνωρίζεις κι ένα καινούριο πρόσωπο. Άλλοι φαίνονται ενδιαφέροντες ενώ άλλοι όχι και τόσο. Πασχίζεις κάποιους από αυτούς, αν οι συνθήκες το ευνοούν, να τους γνωρίσεις καλύτερα ή να κρατήσετε μια καλή επαφή. Τουλάχιστον, ένα από αυτά τα πρόσωπα θα αξίζει. Κι αν οι χαρακτήρες σας δεν κολλάνε πουθενά, πώς στο καλό θα ενταχθεί στην καθημερινότητά σου; Μα φαίνεται τόσο ενδιαφέρον τυπάκι, που θες να το επιδιώξεις. Τι έχεις, άλλωστε, να χάσεις;
Τσεκάρεις τα σόσιαλ, να δεις τι ανεβάζει, αν ανεβάζει. Τι μουσική προτιμά, ποια ταινία έχει στ’ αγαπημένα; Όλα παίζουν ρόλο. Δεν πά’ να είναι στη δική σου μπλακ λιστ, αν είναι στα δικά του/της αγαπημένα, θα ενταχθούν και στα δικά σου. Έστω και για λίγο, μέχρι να γίνει η πρώτη γνωριμία –αν δεν έχει γίνει ήδη, δηλαδή–, ώστε να αφήσεις την πρώτη άψογη εντύπωση που όλως τυχαίως θα κουμπώνει με τη δική του/της κι αργότερα θα το φέρεις με το μαλακό. Γούστα είναι αυτά, αλλάζουν καθώς περνά ο καιρός, ανανεώνονται, θα πεις -θα δικαιολογηθείς, για την ακρίβεια.
Συχνάζεις όπου συχνάζει, να δεις ποιους συναναστρέφεται, τι καφέ πίνει και ποιο είναι το ποτό που προτιμάει. «Μια απ’ τα ίδια θα πεις» στον σερβιτόρο ή στον ταμία. Υιοθετείς κάποιες απ’ τις συνήθειες εκείνου του προσώπου. Κερδίζεις έδαφος έτσι. Επιδιώκεις να σε βλέπει συχνά και το να δείχνεις πως έχετε τις ίδιες προτιμήσεις λέει πολλά. Ποντάρεις λίγο σε αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν “Mere Exposure Effect”, όπου δημιουργείς ευκαιρίες –χωρίς φυσικά να ξέρει πως εσύ το επιδιώκεις– να συναντιούνται συνεχώς οι δρόμοι σας και να νιώθει οικεία μαζί σου με τον καιρό.
Τι είναι διατεθειμένος να κάνει κάποιος για να γίνει συμπαθής, ε; Και πες πως καταφέρνεις να κάνεις την αρχή και να φέρεις τον άλλο στα νερά σου κι έχετε πια δεθεί τόσο, που όταν βγάλεις στην επιφάνεια όλα όσα έκρυβες, δε δείχνει να ενοχλείται καθόλου, και μάλιστα όσο πιο πολύ γνωρίζεστε τόσο πιο συμπαθής γίνεται και σε ‘σένα και λες πως ό,τι έκανες, άξιζε και με το παραπάνω. Φαίνεται να ‘ναι ιδανικό, μα δε θα ‘ναι πάντα έτσι.
Θυμάσαι όταν ήμασταν ακόμη πιτσιρίκια πόσο εύκολα κάναμε φίλους; Ακόμα κι αταίριαστοι να ήμασταν είτε στην εμφάνιση είτε στο χαρακτήρα –όσο μπορούσε να διαμορφωθεί σε αυτή τη μικρή ηλικία– τα κοινά που είχαμε όπως το παιχνίδι κι η αθωότητα της ηλικίας επισκίαζαν οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσε να μας κρατήσει σε απόσταση.
Τώρα, όμως, που μεγαλώσαμε και βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι κι όχι μέσα απ’ τα μάτια της αθωότητας, βλέπουμε πως ένα παιχνίδι δεν είναι αρκετό για να μας φέρει κοντά με τον καθένα, όσο και να θέλουμε κάποιες φορές.
Γιατί το λέω αυτό; Για να σου θυμίσω πως ο λόγος που δε μένεις για πάντα παιδί είναι γιατί ο χρόνος σε τσαλακώνει, από όποια πλευρά και να το δεις, διαμορφώνοντας τον μοναδικό σου χαρακτήρα, με τέτοιο τρόπο που θα κουμπώσεις με τα άτομα που δε θα χρειαστεί ποτέ να αλλάξεις το παραμικρό πάνω σου.
Θυμήσου και συλλογίσου ποιους κράτησες απ’ την παιδική σου ηλικία και ποιους όχι. Με κάποιους ό,τι και να ήσασταν τότε, τώρα πια είστε απλά γνωστοί, χωρίς να σημαίνει πως τσακωθήκατε φυσικά, απλώς αλλάξατε και με τον καιρό απομακρυνθήκατε και χαθήκατε, όσο κι αν παλέψατε στην αρχή για το αντίθετο.
Υπάρχουν, ή και θα υπάρξουν, άνθρωποι με τους οποίους θα συμβεί το ίδιο, σε οποιαδήποτε σχέση, είτε ερωτική είτε φιλική. Εκτός κι αν είστε άτομα συνειδητοποιημένα με τη διαφορετικότητα του χαρακτήρα σας και θέλετε παρ’ όλα αυτά να το παλέψετε.
Υπάρχουν, όμως, κι αυτοί, που ό,τι και να κάνεις, όσο και να προσπαθείς, δεν πρόκειται ποτέ να δέσεις, κι όλες σου οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό. Μην τρελαίνεσαι, μην το ζορίζεις, δε θα βγάλεις άκρη, οπότε απλά άφησέ το. Δεν πειράζει που δεν ταιριάζεις με τους πάντες, δεν είναι κακό. Σκοπός δεν είναι να ταιριάζεις με όλους αλλά να κουμπώνεις με λίγους και καλούς.
Συντάκτης: Μαρία Εφρεμίδη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
