«Επηρεάστηκες, σπάστηκες, βιάστηκες» μα εσύ αποφάσισες

Ποτέ σου δεν κατάλαβες τη δύναμη της σκέψης σου, έτσι δεν είναι; Ίσως να μην μπορείς καν να δεις αν την καθοδηγείς εσύ ή αν αυτή είναι που σε ορίζει. Σου βάζω δύσκολα ε;

Δεν πειράζει, άραξε και άφησέ τη να παρεκτραπεί, να κάνει ό, τι θέλει και θα δεις πως μπορεί ακόμα και να σε τρελάνει. Μα μην τρομάζεις, γιατί κάπου εκεί θα γνωρίσεις και τον εαυτό σου –έστω ένα κομμάτι του. Εδώ που τα λέμε, ίσως κάποιοι και να τρομάζαμε μ’ αυτό που θα αντικρίζαμε.

Δες το πιο βατά. Σκέψου, εκείνη τη φορά που σκέφτηκες κάτι -για τα δικά σου δήθεν δεδομένα- απαγορευμένο, είπες «Δεν μπορεί, επηρεάστηκα από κάτι που δεν μπόρεσα να ελέγξω, δεν ήμουν εγώ εκείνη τη στιγμή» κι όσο το αρνιόσουν τόσο περισσότερη έκταση του έδινες. Δεν έχει σημασία αν ήταν κάτι όμορφο ή εφιαλτικό, ήταν κάτι που ξεπερνούσε τα όρια όπου ελέγχεις τον εαυτό σου και το βάπτισες «ξένο», γιατί απλώς δεν μπόρεσες να το αναγνωρίσεις.

Κι όμως, με τον τρόπο σου, ακόμα κι άθελά σου, του έδωσες έδαφος, μέσα σου όλο και μεγάλωνε μέχρι που έγινε κομμάτι σου. Αποτέλεσε τα νέα σου δεδομένα και άλλαξες προς την κατεύθυνση που σου έδειξε. Μα για δες τη μεγαλύτερη εικόνα· υπήρχε ήδη μέσα σου, αλλιώς δε θα το αναγνώριζες είτε συνειδητά είτε όχι, δε θα το άφηνες να αναπτυχθεί και τελικά να σε καθορίσει. Σωστά;

Τώρα θυμήσου εκείνον που σου είπε ότι δε θα τα καταφέρεις. Θύμωσες και σ έπιασε το παράπονο, στρέφοντας το πρόσωπο αλλού ή πείσμωσες και τον έβγαλες λάθος. Τα λόγια του μπορεί και να γυρόφερναν τη σκέψη σου τόσο έντονα που σχεδόν πίστεψες πως είχε δίκιο. «Δεν μπορείς, δεν είναι για σένα, δεν το βλέπεις;». Τι να δεις, τι ήταν αυτό που έβλεπε ενώ εσύ όχι; Γιατί να μην μπορείς;

Εκεί, παίρνουν τέτοιες διαστάσεις οι σκέψεις σου που χάνεσαι και δε βρίσκεις την άκρη, τι πραγματικά ισχύει και τι όχι. Είτε θα επικρατήσει ο θυμός λόγω της αρνητικής σου στάσης, θα τα παρατήσεις, αφήνοντας τον εαυτό σου να μιζεριάζει και να νομίζει πως όποια σκέψη σου φτάνει προς τα εκεί είναι απαγορευμένη ζώνη και φεύγεις είτε παίρνεις την απόφαση να κάνεις αυτό που θέλεις χωρίς να αφήνεις κανένα να σ’ επηρεάζει.

Ακόμη κι αν δε συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν δε βρέθηκες ποτέ σε μία παρόμοια κατάσταση, δεν παύει να ισχύει πως κάθε απόφαση που πήρες προήλθε από ό,τι υπήρχε ήδη μέσα σου. Ναι, ό,τι είσαι, ό,τι σκέφτεσαι βρίσκεται ήδη μέσα σου.

Θα σου πω τώρα το εξής· εσύ καθορίζεις τη σκέψη σου και μετά η σκέψη σ’ οδηγεί στο σωστό, για σένα, δρόμο. Άσε για λίγο το σύμπαν που μονίμως ξέρει τι κάνει κι εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε αυτό χωρίς να παίρνεις εσύ την ευθύνη των σκέψεων και των πράξεών σου. Το σύμπαν είναι πολύ μακριά την ώρα που εσύ παίρνεις μία απόφαση ή συμβαίνει κάτι τόσο παράδοξο που αλλάζει όλα όσα ήξερες μέχρι τώρα, αναγκάζοντάς σε να δεις τα πράγματα με άλλο μάτι.

Δες μέσα σου τι υπάρχει. Ό,τι χρειάζεσαι βρίσκεται εκεί, ακόμα κι αν θέλεις μία ώθηση, μία μικρή βοήθεια από τον περίγυρό σου, ακόμα κι αν αυτό είναι μία ταινία, ένα τραγούδι ή μία φράση από το βιβλίο που διάβασες.

Είναι δύσκολο ακόμα και τώρα να το δεις; Πάρε ένα παζλ και σκόρπισε τα κομμάτια πάνω στο τραπέζι σου. Ένα χάος κι η εικόνα βρίσκεται έξω από το κουτί είναι κάτι που μόνο εσύ μπορείς να δεις. Η πρώτη κίνησή σου είναι να χωρίσεις τα κομμάτια ανάλογα με το σχήμα τους κι ύστερα φτιάχνεις ομάδες βάσει χρώματος για να βγάλεις μία άκρη. Αν δεν ήξερες πως είναι μία εικόνα θα έλεγες πως κάποιες ομάδες δε θα μπορούσαν ποτέ να συνυπάρξουν και να φτιάξουν κάτι μεγαλύτερο κι ολοκληρωμένο.

Προφανώς, εμείς δεν είμαστε κομμάτια του παζλ, δεν προσπαθεί να κολλήσει κάποιος άλλος τα κομμάτια μας, ούτε μπορούμε οι ίδιοι να δούμε την ολοκληρωμένη εικόνα μας πριν τα φτιάξουμε εμείς οι ίδιοι. Όμως η εικόνα μας κατά κάποιο τρόπο υπάρχει ήδη, έχει χτιστεί μία βάση και πάνω σε αυτή έρχονται τα κομμάτια που κολλάνε και αν κάτι δεν ταιριάζει απλώς φεύγει. Θα μας δώσει μία ιδέα να ξέρουμε τι να ψάξουμε αργότερα μα δε θα μείνει. Μόνο ό,τι υπάρχει στην εικόνα θα κολλήσει.

Μία ιδέα, λοιπόν, για να δημιουργηθεί θέλει μία σπίθα, μα για να μείνει θέλει βάση κι αν αυτή δεν υπάρχει μέσα σου, απλώς θα φύγει και θα την ξεχάσεις. Όπως είπα, εσύ καθορίζεις τη σκέψη σου, κι αυτό, λόγω του ποιόν σου. Μόλις καταλάβεις ποιος είσαι, τι είναι αυτό που θέλεις και πού θέλεις να φτάσεις, κάνεις τον εαυτό σου να το αναγνωρίζει σαν κάτι δικό σου, σαν να υπάρχει ήδη και μόλις πας να το ξεχάσεις, έρχεται στη σκέψη σου υπενθυμίζοντάς σου το μονοπάτι που όρισες εσύ.

Κάθε ιδέα που σου ήρθε, κάθε απόφαση που έπρεπε να πάρεις, ό, τι αντίκτυπο και να είχε, απ’ όπου κι αν νόμιζες πως ήρθε, προέκυψε από αυτό που είσαι. Από τη μεγάλη εικόνα.  Την πραγματικότητά σου τη φτιάχνεις εσύ, γιατί είσαι αυτό ακριβώς που σκέφτεσαι, κι αυτό μην το ξεχνάς ποτέ.