Στην προσπάθειά μου να δώσω ένα μικρό μπουστ στον εαυτό μου να κάνω ό,τι κάνω με χαρά κάθε μέρα, έβαλα καφέ στην αγαπημένη μου κούπα και ξεκίνησα. Κάποτε το αγαπητό αυτό ρόφημα αποτελούσε απλώς ανάγκη για να ανοίξει το μάτι μου χάρη στην καφεΐνη αλλά καθώς φαίνεται έγινε συνήθεια λατρευτή. Οι περισσότεροι, άλλωστε, θα με νιώσετε.
Υπάρχουν όμως διάφορα μέχρι το βράδυ που δεν καταφέρνω να κάνω. Δε γίνεται να τα προλαβαίνω όλα. Άλλωστε υπάρχουν πράγματα που δεν είναι καν στο χέρι μου να ολοκληρώσω ή ακόμα και να ασχοληθώ. Με βασανίζουν πού και πού η αλήθεια είναι, αλλά αν δεν υπήρχαν κι αυτά δε θα υπήρχε στο χέρι μου το γεμάτο, σχεδόν, ποτήρι κρασί.
Ένας καφές λοιπόν για να σε βοηθάει ν’ αλλάζεις, να διορθώνεις και να κάνεις όσα ξέρεις ότι μπορείς κι ένα ποτήρι καλό κρασί να ξελαμπικάρεις και να μη σκέφτεσαι όλα αυτά που δεν μπορείς ή δε σ’ αφήνουν να κοιμηθείς όταν πρέπει, ή μάλλον όταν θέλεις.
Μήπως όμως ρε παιδιά κάπου το έχουμε πάρει και λίγο λάθος; Εμείς που εδώ και καιρό λειτουργούμε έτσι δηλαδή, γιατί προφανώς δεν είναι όλοι με τον ίδιο τρόπο. Δε λέω, όντως ο καφές μάς ξεκουνάει και το κρασί μάς χαλαρώνει αλλά σκεφτείτε το άλλο· μας αρέσει η σιγουριά, μας αρέσει να ασχολούμαστε με ό, τι ξέρουμε πως είμαστε καλοί, με ό, τι ξέρουμε πως θα καταφέρουμε αργά ή γρήγορα, αλλά είναι καλό να δίνουμε μπουστ στον εαυτό μας να κάνει όσα ξέρουμε πως μπορούμε, γιατί έτσι πορευόμαστε εκ του ασφαλούς άρα δεν αποτυγχάνουμε και ό,τι δεν μπορούμε είτε απλώς να το αφήνουμε είτε προσπαθούμε να το ξεχάσουμε ή μήπως όχι;
Σκεφτείτε δηλαδή να κάναμε εν μέρει το αντίθετο, να δίναμε μπουστ στον εαυτό μας, όπως έτσι μαγικά δρα ο καφές στον οργανισμό μας, να κάνουμε όσα δεν έχουμε τη σιγουριά ότι μπορούμε, ακριβώς επειδή θέλουμε κάτι να μας παρακινήσει για να τα κάνουμε, και εν αντιθέσει το κρασί να αποτελεί επιβράβευση για ό,τι καταφέραμε.
Και δεν εννοώ μόνο χειρωνακτικές εργασίες ή υποχρεώσεις, αναφέρομαι και σε ζητήματα που αφορούν τα μέσα μας, τις σκέψεις, τις ανησυχίες μας, τα συναισθήματά μας. Το να ζητήσουμε συγνώμη στον άνθρωπό μας ή και στους δικούς μας, το να πούμε στην καψούρα μας για όσα νιώθουμε, το να δώσουμε συγχαρητήρια σε κάποιον που κατάφερε να βρίσκετε εκεί που θα θέλαμε κι εμείς να δούμε τον εαυτό μας, το να μιλήσουμε ευγενικά σε κάποιον ενώ κοχλάζει το αίμα μας από θυμό, ακόμα κι αυτά και άλλα τόσα, είναι δύσκολο πολλές φορές να τα κάνουμε έτσι από μόνοι μας.
Κι ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε, μένει στη σκέψη μας μέχρις ότου εκτελεστεί. Συχνά αναζητάμε ένα σημάδι ή κάποιο πάτημα για να προχωρήσουμε, για να τολμήσουμε να κάνουμε οτιδήποτε. Κι όταν το δούμε κι ακόμη διστάζουμε, εκεί είναι που χρειαζόμαστε κάτι να μας σπρώξει.
Ανέκαθεν ο άνθρωπος για να ζει και να χαίρεται την κάθε του στιγμή αναζητά ένα λόγο που τον παρακινεί να κάνει ό,τι κάνει με όποιο κόστος. Κάποιοι ενώ ξέρουν τι θέλουν και ξέρουν γιατί είναι διατεθειμένοι να κάνουν ό,τι κάνουν, έχουν το φόβο να τους κρατά πίσω και διστάζουν να κάνουν το επόμενο βήμα. Κάποιοι άλλοι αγνοούν το φόβο και σπρώχνουν τον εαυτό τους να το κάνουν έτσι κι αλλιώς. Μα προφανώς και δεν είναι όλοι έτσι.
Πώς θα ήταν όμως αν αντί να μας δίνουμε ένα κίνητρο να κάνουμε και να πούμε όσα ξέρουμε ότι μπορούμε, μας το δίναμε για να τολμήσουμε όσα δεν είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε;
Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν δε δοκιμάσουμε. Όπως και να ‘χει όμως βρήκα κάτι να ασχοληθώ, κάτι να με διχάσει και να αναρωτηθώ. Καλύτερα έτσι από το να σκέφτομαι όσα δεν κατάφερα ή δεν τόλμησα να κάνω σήμερα.
Πριν λοιπόν πιω και την τελευταία γουλιά κρασιού, θα πω στην υγειά όσων δεν έκανα και μπράβο μου για εκείνα που κατάφερα. Κι από αύριο το κίνητρό μου, ο καφές στην αγαπημένη μου κούπα, θα ναι για εκείνα που δεν τόλμησα ποτέ! Έτσι για την αλλαγή!
Συντάκτης: Μαρία Εφρεμίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
