Νιώθεις κενός μα ίσως να 'ναι για καλό

«Νιώθω ένα κενό». «Με ρωτάνε τι έχω και απαντώ δεν ξέρω, και το χειρότερο είναι πως όντως δεν ξέρω», «Δεν ξέρω τι μου φταίει», σκέφτεσαι και λες σε φίλους κοντινούς ή και στον εαυτό σου.

Καμιά φορά νιώθεις πως βαλτώνεις, μένεις άπραγος και αδρανής ενώ τα πάντα γύρω σου ακολουθούν την κανονική τους ροή. Έχεις αυτή την αίσθηση πως κάτι σου λείπει ή πως κάτι λείπει γενικότερα απ’ τη ζωή σου, και το χειρότερο είναι πως δεν ξέρεις καν τι είναι αυτό.

Μετά από έναν ενθουσιασμό –αφού βασικά περάσει η επήρειά του-, μια απώλεια είτε μεγάλη είτε μικρή ή ακόμα και ένα χωρισμό, νιώθεις αυτό το κενό μέσα σου. Μπορεί να μην ακούγεται λογικό να γίνεται αυτή η απότομη μετάβαση στο κενό μετά από κάποια έντονα συναισθήματα που βιώνεις. Δε θα έπρεπε στην περίπτωση της απώλειας να νιώθουμε λύπη, στεναχώρια, θυμό ή οργή; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων…

Κι όμως είναι αυτή η φάση που δε σ’ αγγίζει τίποτα, αδρανοποιείσαι σε κάθε τομέα της ζωής σου, παύεις να είσαι άτομο ενεργό και δημιουργικό. Τίποτα δε σ’ ευχαριστεί, μα δεν είσαι κι ιδιαίτερα λυπημένος γι’ αυτό, σαν να μη σε νοιάζει απλά. Νιώθεις να χάνεις την αίσθηση του σκοπού και το νόημα της ζωής. Αποξενώνεσαι από τους γύρω σου μα πολύ περισσότερο απ’ τον εαυτό σου. Σαν να κατοικείς στο σώμα ενός ξένου.

Δεν έχεις τη διάθεση, πόσο μάλλον το κουράγιο ακόμα και να συμπαρασταθείς σε κοντινά σου πρόσωπα, σε κάποιον που σε έχει έστω και για λίγο ανάγκη, γιατί δεν ξέρεις τι είναι αυτό που βασανίζει ενδόμυχα εσένα. Και δε σημαίνει απαραίτητα πως βάζεις τον εαυτό σου πάνω από τους άλλους, απλώς πολλές φορές δε γίνεται να στηρίξεις κάποιον άλλο, όταν δεν μπορείς να στηρίξεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Έτσι μπαίνεις στην αδράνεια, δε νιώθεις, δε σε συγκινεί το παραμικρό, και τίποτα δε φαίνεται να έχει ενδιαφέρον κι ας έχει να κάνει με τις κάποτε αγαπημένες σου συνήθειες.

Μα όταν αρχίζεις να διαπιστώνεις πως άφησες στον πάγο τις στιγμές έστω για λίγο, ότι αδιαφόρησες ακόμα κι αν δεν το ήθελες για πράγματα σημαντικά και ανθρώπους που σημαίνουν για σένα πολλά περισσότερα από μια απώλεια ή τον άνθρωπο που επέλεξε να σε αφήσει ή άφησες εσύ, τότε έρχεται το ξέσπασμα. Είτε αυτό είναι ξέσπασμα θυμού προς τον εαυτό σου ή και σε άλλα πρόσωπα (γιατί πολλές φορές θυματοποιούμαστε μιας και είναι πιο εύκολο απ’ το να παραδεχτούμε πως κάπου φταίξαμε), είτε είναι κλάμα γοερό, κι αν δεν το πιάσεις απ’ την αρχή να καταλάβεις τι συνέβη, θα ξανασυμβεί και μια και δύο και πολλές φορές ακόμα.

Στάσου λίγο και σκέψου πως είμαστε τα πιο περίπλοκα, περίεργα και εγωιστικά όντα αυτού του κόσμου. Πολλές φορές όταν πονάμε απαγορεύουμε στον εαυτό μας να δεχτεί πως πληγωθήκαμε ή πως κάπου κάναμε λάθος, δείχνουμε πως όλα είναι μια χαρά καταπιέζοντας πολλά απ’ τα συναισθήματά μας, μέχρι τελικά να πέσουμε στο κενό.

Αυτό το κενό είναι το στάδιο που ο διακόπτης των συναισθημάτων κλείνει μέχρις ότου αποδεχτείς αυτά που προηγουμένως απέφευγες για να μη χαλάσει η διάθεσή σου. Είναι η τιμωρία που υποβάλεις ακόμα και άθελά σου τον εαυτό σου για να μην ξανακάνεις το ίδιο λάθος να απαρνηθείς τα ίδια σου τα συναισθήματα ή να εθελοτυφλείς σε ό,τι προσπαθεί το υποσυνείδητό σου να σου υποδείξει για να σε προφυλάξει.

Απομακρύνεις ανεπιθύμητα συναισθήματα στην προσπάθειά σου να τα αποβάλεις εντελώς από τη ζωή σου νομίζοντας πως έτσι θα είναι καλύτερα, πως δεν τα έχεις καν ανάγκη. Δε θες να βιώσεις το θυμό και την απογοήτευση, δεν θέλεις να μπαίνεις στη διαδικασία να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, γιατί ο εγωισμός δεν σε αφήνει να δείξεις έστω και λίγο τρωτός.

Μα τα συναισθήματά μας, μηδενός εξαιρουμένου, είναι μια σημαντική πτυχή της εμπειρίας του εαυτού μας και της ποιότητας ζωής μας. Έτσι ό,τι και να θέλουμε να ξεχάσουμε με το να το απομακρύνουμε, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να νιώσουμε κενοί μέσα μας γιατί ουσιαστικά δε θα το έχουμε ξεπεράσει. Και θα μας ρίχνει ξανά και ξανά στο κενό μέχρι τελικά να το αποδεχτούμε.

Μην το πάρεις όμως στραβά. Δεν είναι κακό να νιώθεις αυτό το κενό. Κανείς δεν είναι τόσο τέλειος ώστε να μπορεί να διαχειριστεί κάθε τι που προκύπτει. Θεώρησέ το σαν ευκαιρία να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου, να πάρεις μια ανάσα να δεις πιο καθαρά τι υπάρχει μέσα σου και γύρω σου. Μπορεί μια απώλεια κι ένας αποχωρισμός να σου στοιχίσει, να σε κάνει ακόμα και να χάσεις τον εαυτό σου για λίγο, να δεις τα όνειρα που έκανες ξαφνικά να γκρεμίζονται και μπορεί να είναι αβάσταχτο όλο αυτό, μα μην απελπίζεσαι και μην επαναπαύεσαι.

Αφέσου για λίγο στο κενό, δεν πειράζει, γιατί μπορεί να μην σου είναι ξεκάθαρο, αλλά είναι ένα διάλειμμα που ενδεχομένως χρειάζεσαι ώστε να προχωρήσεις.