Τα ξέγνοιαστα ρομάντζα της εφηβείας

Μεγαλώνουμε! Ίσως δεν αντιλαμβανόμαστε το πόσο γρήγορα μεγαλώνουμε, μα είναι κι αυτό στα πλαίσια της καθημερινότητας. Πού να προλάβουμε να το σκεφτούμε άλλωστε με τόσα που έχουμε να κάνουμε. Όσο να ‘ναι, είναι πολλά αυτά που έχουμε στο κεφάλι μας. Δουλειές, σπουδές, υποχρεώσεις, η φροντίδα του σπιτιού, άντε στο τσακίρ κέφι να βγούμε για έναν καφέ ή ποτό με τους φίλους, ή με το αμόρε, μα ακόμα και τότε που υποτίθεται είμαστε πιο χαλαροί δε θίγουμε αυτό το θέμα σε καμία συζήτηση. Έχουμε άλλα να συζητήσουμε, πιο σοβαρά θέματα από το γεγονός ότι μεγαλώνουμε.

Ωστόσο, υπάρχουν ίσως στιγμές που σκεφτόμαστε πόσο πολύ άλλαξαν όλα από τότε που φύγαμε από το πατρικό μας και τελειώσαμε το σχολείο. Μεγαλώσαμε και δεν προλάβαμε να δούμε πόσο πολύ φορτώθηκε το ημερήσιο πρόγραμμά μας από τότε που δεν είχαμε τόσες σκοτούρες, ούτε και μεγάλες ευθύνες, γιατί τότε στο λύκειο ήμασταν πιο ξέγνοιαστοι, ήμασταν παιδιά ακόμα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως οι μόνες σκοτούρες που είχαμε τότε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, ήταν οι πρώτοι μας έρωτες.

Τότε που όλα ήταν αθώα και είχαν μια τάση προς τον ρομαντισμό. Ζωγραφίζαμε μια καρδούλα και τα αρχικά μας σε τοίχους και θρανία, ακόμα και στα τετράδια ή τα βιβλία, ή παίρναμε τηλέφωνο με απόκρυψη και αφιερώναμε τραγούδια ερωτικά ενώ ούτε που καταλαβαίναμε καλά-καλά το νόημά τους. Ήταν μια φάση μετάβασης για τα περισσότερα παιδιά, αφού τα πειράγματα και οι κόντρες που υπήρχαν ανάμεσα στα αγόρια και τα κορίτσια όπου έδειχναν το ενδιαφέρον τους, έγιναν σιγά-σιγά ντροπαλά βλέμματα και χάδια στον ώμο ή τη μέση και αργότερα μηνύματα κατά τη διάρκεια του μαθήματος ή μέχρι αργά το βράδυ.

Περιμέναμε πώς και πώς να χτυπήσει το κουδούνι ώστε να περάσουμε όσα λεπτά διαρκούσε το διάλειμμα πίσω από το κτίριο του σχολείου. Εκεί που ανταλλάξαμε τα πρώτα μας φιλιά, τα πρώτα «Σ’ αγαπώ» και λέγαμε πως «τα έχουμε». Λες και ξέραμε τι θα πει σχέση ή το σ’ αγαπώ που ξεστομίζαμε με τόση ευκολία.

Προσπαθούσαμε να περνάμε το υπόλοιπο της ημέρας μαζί, ακόμα κι αν την επόμενη μέρα ξαναβρισκόμασταν. Συζητούσαμε για ό,τι μας ερχόταν στο μυαλό, είτε ήταν σημαντικό είτε όχι. Κάναμε ακόμα και όνειρα για το μέλλον. Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε. Δίναμε υποσχέσεις που δεν ξέραμε αν ήμασταν ικανοί να κρατήσουμε. Τολμούσαμε να κάνουμε πράγματα που σε άλλη περίπτωση ούτε που θα περνούσαν από το μυαλό μας. Ανακαλύπταμε τον έρωτα και τα όμορφα μονοπάτια του ακόμα και στα πιο περίεργα μέρη.

Εκείνον τον καιρό δεν υπήρχε τίποτα πιο συναρπαστικό από αυτό το αθώο φλερτ και βιαζόμασταν να πούμε και να κάνουμε πράγματα, γιατί απλά μας «έπαιρναν τα μυαλά» αυτοί οι έρωτες. Μας ενθουσίαζε όλο αυτό, γιατί ήταν κάτι καινούριο, κάτι πρωτόγνωρο.

Το σχολείο, όμως, κάποτε τελειώνει.

Ίσως και οι περισσότερες από αυτές τις όμορφες εφηβικές σχέσεις να τέλειωσαν μαζί του. Φυσικά υπάρχουν ζευγάρια που είναι ακόμα και τώρα μαζί από τότε. Αυτοί που μπόρεσαν να κρατήσουν τις υποσχέσεις τους και να προχωρήσουν τη σχέση τους ένα βήμα παραπέρα, αν όχι πολλά περισσότερα.

Υπάρχουν, όμως, κι αυτοί που κράτησαν τον εφηβικό τους έρωτα μόνο σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Κάτι να τους θυμίζει τη ρομαντική και τρυφερή πλευρά του εαυτού τους, την αθωότητα και τον ενθουσιασμό για καθετί καινούριο που έζησαν.

Μπορεί να μεγαλώνουμε και να μην αντιλαμβανόμαστε πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα γύρω μας, ακόμα και εμείς οι ίδιοι, μα αυτές οι αναμνήσεις θα μένουν άθικτες στον χρόνο, να μας υπενθυμίζουν πόσο μεγαλώσαμε.