Αν ρωτήσεις τον εαυτό σου τι σημαίνει για σένα ο έρωτας, πάρεις ένα στυλό κι ένα χαρτί να το περιγράψεις, μπορεί να σου χωρέσει σε μία γραμμή ή μπορεί κι ένα ολόκληρο τετράδιο να μη σου φτάσει. Αν ρωτήσεις το καλύτερό σου φιλαράκι θα βρεις κοινά σημεία και διαφορές με τη δική σου προσέγγιση. Κι αν ρωτήσεις κάποιον μέσα από την οικογένειά σου, η απάντηση ενδεχομένως να διαφέρει ακόμη περισσότερο από τη δική σου· μπορεί και τ’ αντίθετο.
Κι αν ρωτήσεις δέκα άτομα το πιθανότερο είναι να λάβεις δέκα διαφορετικές απαντήσεις. Κανένας δε θα σου πει ακριβώς το ίδιο, ακόμα κι εκατό άτομα να πιάσεις. Ακολουθούμε όλοι όμως κάποιο μοτίβο σε κάθε τομέα, πόσο μάλλον στον έρωτα. Έτσι δεν ερωτευόμαστε ένα πρόσωπο ενώ το δίπλα –ή και το παραδίπλα- ούτε που το σκεφτόμαστε;
Υπάρχουν αυτοί που ερωτεύονται μα φοβούνται και τρέμουν να εκφράσουν ό, τι νιώθουν κλειδώνοντας τα στους τέσσερις τοίχους. Υπάρχουν εκείνοι που ζουν κάθε στιγμή στα άκρα, οι ατίθασοι, οι τολμηροί, οι γεμάτοι πάθος για μια νέα περιπέτεια με τον έρωτά τους ανά πάσα ώρα και στιγμή. Και υπάρχουν κι αυτοί που βρίσκονται στο ενδιάμεσο κάνοντας τη λίστα με τις περιπτώσεις των ερωτευμένων να μην τελειώνει με τίποτα. Θυμήσου πόσοι αριθμοί υπάρχουν ανάμεσα στο συν και το πλην άπειρο.
Ο καθένας μόλις ακούσει τη λέξη αυτή είτε θα κάνει αμέσως παρομοιώσεις, είτε θα σκεφτεί λέξεις και φράσεις που τον εκφράζουν, είτε θα φέρει στο μυαλό εκείνο το πρόσωπο ή σκηνές από τις πιο απόκρυφες στιγμές τους. Για κάποιους έρωτας είναι ένα τραγούδι που συνδύασαν με το πρόσωπο που ερωτεύτηκαν, με αναμνήσεις που τους στοίχειωσαν ή τους ανέβασαν στα σύννεφα. Για κάποιους άλλους μία βόλτα με το αυτοκίνητο ή ένας περίπατος δίπλα στη θάλασσα. Όλοι κάτι σκεφτόμαστε κι έρχεται στη σκέψη μας με ταχύτητα φωτός και πάλι αυτό το κάτι για τον καθένα διαφέρει.
Κι αν ο έρωτας ήταν μαθηματικά θα είχε τον ορισμό του άπειρου· δεν έχει τέλος! Μα και πάλι άκρη δε θα βγάλεις. Όσο και να θες να του δώσεις έναν ορισμό κάπου θα υστερεί για τον καθένα, ακόμα και για σένα όσο ο καιρός περνάει κι αλλάζει. Δεν υπάρχει άλλωστε σαφής ορισμός που να κάνει για όλους πάρα μόνο για τον καθένα ξεχωριστά.
Τώρα όμως, που θέσαμε το πεδίο ορισμού και τους «κανόνες» για να μπορέσουμε να λύσουμε και κανένα θέμα, τι θα σκεφτόσουν αν σου έλεγα πως υπάρχει έρωτας μισός; Όχι ανεκπλήρωτος, ούτε απωθημένο, μην μπερδευτείς, μην πάει καν εκεί ο νους σου. Μισός, αυτό να κρατήσεις και προσπάθησε να το αναλύσεις. Είπαμε πως για τον καθένα ο ορισμός του έρωτα είναι μοναδικός, διαφέρει από εκείνον που θα θέσει ο διπλανός μας μα κάνε προσεγγίσεις, θα σε βοηθήσουν.
Άθελά μας, οι περισσότεροι τουλάχιστον, φέρνουμε στο μυαλό μας είτε κάτι όμορφο είτε κάτι που μας πλήγωσε όταν μιλάμε για τον έρωτα. Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε πάντα όμως είναι ότι αυτό που διαφέρει είναι το πώς νιώθουμε την ώρα εκείνη και όχι η ίδια η ανάμνηση ή εικόνα· όμορφα ή όχι.
Σκεφτόμαστε τον έρωτα ιδανικά, νομίζοντας πως όλα θα ‘ναι μέλι-γάλα. Ο έρωτας, λέμε και πιστεύουμε, είναι κάτι όμορφο, κάτι υπέροχο, δε χωράει εντάσεις και ό, τι μας φθείρει. Κι όταν κάτι μας τσακίζει και μας φθείρει –ακόμα κι αν απλώς το νομίζουμε-, μας τελειώνει, τ’ αφήνουμε και πάμε παρακάτω γιατί το όμορφο κομμάτι αυτού εξαφανίστηκε. Οπότε για να μη μας τελειώσει κάνουμε ό, τι μπορούμε να μην τα έχουμε σε καμία περίπτωση.
Μα είναι μισός ο έρωτας όταν δεν αποδέχεσαι τις εντάσεις, τους τσακωμούς, τη σιγή περιμένοντας πως όλα θα είναι μαγικά. Αυτά τον ορίζουν και ταυτόχρονα τον διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους μαζί με τις πιο όμορφες, τρυφερές και παθιασμένες στιγμές.
Ευτυχείς με το να ρισκάρεις στον έρωτα, όταν σ’ εμπνέει ο παρτενέρ και όσο οι προσδοκίες σου σού επιτρέπουν να το χαρείς, κι αυτό το καταφέρνεις όταν ξεπερνούν το comfort zone σου, έστω και ελάχιστα. Ένας τσακωμός, λίγος θυμός, η απόσταση, ακόμα και ο χωρισμός σε κάποιες περιπτώσεις, δε σημαίνει το τέλος όταν ακόμα κρατούνται οι ισορροπίες και ήξερες από πριν τι ρίσκαρες και τι είχες να χάσεις, γιατί μπορεί εν τέλει να άξιζε και με το παραπάνω.
Κι εκεί που κάποιοι αφήνουν έναν έρωτα μισό να θυμάσαι πως δε ρίσκαραν ούτε στο ελάχιστο και δεν τόλμησαν να σπάσουν σε χίλια κομμάτια για να δουν πως μέσα από αυτά θα προέκυπτε ένα αριστούργημα. Κι αν τελικά το τέλειο που ψάχνουμε, βρίσκεται στο άλλο μισό που δεν αποδεχτήκαμε; Ίσως… Αν δε δοκιμάσουμε, δε θα μάθουμε ποτέ!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Εφρεμίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
