Το πρώτο τους φιλί το έδωσαν στο καλύτερό τους φιλαράκι

Υπάρχει ένα μυστικό που ίσως κρύβουν πολλοί. Δεν είναι τίποτε κακό, ούτε ανάρμοστο ή πονηρό, αντιθέτως, είναι τόσο αθώο που είναι κρίμα να μη βγει και παραέξω.

Κάποιοι, αν του ρωτήσεις φυσικά, δε θα σου κρυφτούν, ίσα-ίσα, θα γελάσουν και θα περιγράψουν ολόκληρη τη σκηνή με την παραμικρή λεπτομέρεια, κάνοντάς σε να λυθείς μαζί τους απ’ τα γέλια. Θα σου πουν πως ήταν απλά πιτσιρίκια που ήταν ικανά να κάνουν οτιδήποτε παράτολμο για τα τότε δεδομένα και με χαρά θα το μοιράζονταν μαζί σου. Κάποιοι άλλοι, όμως, θα σωπάσουν για λίγο μέχρι να βρουν το θάρρος να σου αποκαλύψουν τι έκανε την καρδούλα τους να καεί σαν ήταν παιδιά ακόμα, αγνά κι απονήρευτα.

Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας με αυτό το αθώο μυστικό. Είναι αυτοί που το πρώτο τους φιλί το έδωσαν στο καλύτερό τους φιλαράκι. Δεν είχε σημασία αν ήταν αγόρι ή κορίτσι, δεν είχε σημασία το φύλο, κι ας ήταν κι οι δυο του ίδιου, γιατί το μόνο που ήθελαν ήταν να μάθουν πώς φιλάνε.

Ήταν εκείνα τα πιτσιρίκια που πριν έρθει η μεγάλη στιγμή, προτού να δώσουν το πρώτο τους φιλί στο πρώτο τους ραντεβουδάκι, σκιάζονταν στην ιδέα μήπως κομπλάρουν μπροστά στο πρόσωπο που τόσο ήθελαν και χαλούσαν αυτήν την υπέροχη πρώτη φορά, που θα είχαν να θυμούνται ενδεχομένως μια ζωή. Και ποιος θα τους έσωζε από αυτή τη μικρή καταστροφή, αν όχι το κολλητάρι τους;

Έτσι σε μια απ’ τις συνηθισμένες τους βόλτες, πήγαιναν και κρύβονταν σε μέρη απόμερα, μην τους δει κανένα μάτι. Όχι γιατί έκαναν κάτι κακό, απλά ο κόσμος μιλά πολλές φορές χωρίς να ξέρει.

Κρυμμένα πιτσιρίκια μέσα στα σκοτάδια, απομακρυσμένα απ’ τον κόσμο, να μαθαίνει ο κάπως πιο έμπειρος στον άπειρο, ή να ανακαλύπτουν μαζί σαν αρχάριοι κι οι δυο τι θα πει φιλί. Κάποιοι μάθαιναν γρήγορα και δε χρειάζονταν πολλά ιδιαίτερα. Μετά συνήθως το ξεχνούσαν, ή δεν το λογάριαζαν καν για το πρώτο τους φιλί.

Κάποιοι άλλοι, όμως, ήταν ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Χρειάζονταν πολλά από αυτά τα μαθήματα μέχρι να φύγει το άγχος ή ό,τι άλλο θα τους έκανε να κομπλάρουν την πιο ακατάλληλη στιγμή με το κατάλληλο πρόσωπο, όταν η ώρα θα έφτανε. Χάδια, αγκαλιές και περισσότερα φιλιά να δίνουν και να παίρνουν, και γέλια και πειράγματα να συνοδεύουν κάθε λάθος που γινόταν.

Ήταν αστείο, αθώο και ταυτόχρονα γλυκό και τρυφερό να μαθαίνεις σε κάποιον να φιλά, να τον προετοιμάζεις για το αληθινό που θα ‘ρθει αργότερα. Δεν είχε σημασία αν ήταν αγόρι με κορίτσι, αγόρι με αγόρι ή κορίτσι με κορίτσι, αφού ήταν απλά μια πρόβα και τίποτε παραπάνω. Μα ποιος εγγυάται πως ήταν το ίδιο και για τους δύο;

Κάηκαν καρδούλες από ένα αθώο φιλάκι σε μια πρόβα για την παράσταση που θα ακολουθούσε. Πόσες φορές την πατήσαμε όντας πιτσιρίκια με τον δάσκαλο ή τη δασκάλα μας ή κάποιον καθηγητή ή καθηγήτρια; Ποιος λέει πως δεν μπορεί έτσι να ερωτευτεί κάποιος το πρόσωπο που του έμαθε να φιλά, δήθεν, για τη μεγάλη στιγμή; Ή να συνέβη και το αντίθετο; Ποτέ κανείς δεν ξέρει.

Απ’ την άλλη, όμως, μπορεί μέσα από την πρόβα αυτή να αποκαλύφθηκε σε πολλούς η ερωτική τους ταυτότητα. Να ήταν το πρόσωπο που τους έκανε να το ανακαλύψουν; Να ήταν το πρώτο φιλί που αντάλλαξαν με άτομο του ίδιου φύλου; Ποιος ξέρει… Απλά έγινε.

Άλλωστε, πόσοι θα μπορούσαν να ‘ναι κρυφά ερωτευμένοι με το φιλαράκι τους και ξαφνικά να βρίσκονται σε μέρη απόμερα ή σκοτεινά, αποκομμένοι απ’ τον υπόλοιπο κόσμο ανταλλάσσοντας φιλιά μονάχα σαν μια πρόβα; Ή να βρίσκουν αυτό σαν δικαιολογία να ζήσουν αυτό που από καιρό ονειρεύονταν;

Μην περιμένεις αυτά τα πρόσωπα να σου αποκαλυφθούν αμέσως. Το ‘χουν κρυμμένο μέσα τους και το κρατάνε σαν φυλαχτό, να τους θυμίζει την παιδική κι εφηβική τους αθωότητα ή και πολλά άλλα που δε θα μπορούσε να πάει ο νους μας. Εκτός κι αν μπόρεσαν με κάποιον τρόπο να το ξεπεράσουν και να στο διηγούνται σαν μια αστεία και γλυκιά ανάμνηση.

Όποιος είπε πως στον έρωτα κάποια πράγματα είναι απίθανα, μάλλον δεν του χτύπησε ακόμα την πόρτα. Ο έρωτας δεν περιμένει να τον διαλέξεις, απλά σκάει απροειδοποίητα, κι όσο τον αρνείσαι, τόσο μεγαλύτερη ζημιά θα σου κάνει.