Κι έρχεται εκείνη η στιγμή στη ζωή σου που καταρρέουν τα πάντα γύρω σου. Η στιγμή που πιάνεις πάτο και θεωρείς πως έχει σκοτεινιάσει ο κόσμος σου. Προσπαθείς να σηκωθείς αλλά μάταια. Όσο πιο πολύ προσπαθείς τόσο περισσότερο βουλιάζεις.
Κινούμενη άμμος ονομάζεται και ναι είναι υπαρκτή και ναι μπορεί να συμβεί σ’ όλους! Στις αρχαίες τραγωδίες υπήρχε ο από μηχανής θεός. Έλυνε τα πάντα ως διά μαγείας. Στη σύγχρονη όμως ζωή μας, ποιος θα σε σώσει; Ποιος θα σε βοηθήσει να βρεις το δρόμο της επιστροφής σου στην Τροία και ποιος θα σε φτάσει στην Ιθάκη σου;
Λένε ότι ανοιγόμαστε κι εμπιστευόμαστε ευκολότερα τους ξένους παρά τους δικούς μας ανθρώπους. Κι αυτό ισχύει και στο τέλος έχει κι αποτέλεσμα. Ο άγνωστος θα σε κρίνει μεν καθώς θα γίνεις λίγο ρεζίλι, αλλά δε σε νοιάζει δε. Δεν περνάει το κατώφλι του σπιτιού σου, ούτε συνομιλεί με δικούς σου ανθρώπους, παρά μόνο με εσένα. Ο κάθε ένας μας συναντά αυτόν τον άγνωστο παντού. Καθημερινά στο δρόμο για τη δουλειά, καθημερινά στο άσανσερ της πολυκατοικίας, κάθε φορά στο σούπερ μάρκετ, στο αγαπημένο σου στέκι. Παρ’ όλο που βρίσκεται συχνά-πυκνά μπροστά σου, εσύ είσαι πολύ απασχολημένος με την καθημερινή σου επιτυχία για να μπορέσεις να τον δεις.
Κοινώς, δεν του έχεις δώσει καμία σημασία, αν και κάθε φορά που τον προσπερνάς σκέφτεσαι από μέσα σου ότι κάτι σου θυμίζει αυτό το πρόσωπο κι ορκίζεσαι ότι κάπου το έχεις ξαναδεί. Λένε ότι μόλις κλείσουν οι προβολείς και πέσει η αυλαία, γινόμαστε πιο παρατηρητικοί. Ισχύει!
Και κάπως έτσι λοιπόν, εμφανίζεται μπροστά σου ξαφνικά ο δικός σου από μηχανής θεός. Κατά κύριο λόγο θα σε σηκώσει απ’ το κρεβάτι σου αρχικά, δίνοντας σου ένα μικρό καθημερινό κίνητρο και μια μικρή ασχολία. Όταν λέμε «θα σου δώσει» δεν εννοούμε θα σε βάλει με το ζόρι να κάνεις κάτι. Όχι. Το πιο πιθανόν είναι ότι θα σου μιλάει με τις ώρες κάνοντας εκείνος αυτό το κάτι, όσο εσύ θα παραμένεις κάτω απ’ τα σκεπάσματα με τις λατρεμένες σου πιτζάμες. Μέχρι που ένα πρωινό ή μεσημέρι ή βράδυ τελοσπάντων θ’ ανασηκωθείς και θα πας ν’ αντιγράψεις ουσιαστικά αυτό το κάτι. Αυτή τη μικρή αλλά καθημερινά διαφορετική δραστηριότητα που ονομάζουμε «κάτι».
Κάτι μικρό αρχικά. Τόσο μικρό που μοιάζει ασήμαντο. Τόσο ασήμαντο που θα το εντάξεις στη ζωή σου πριν καν το καταλάβεις. Ώσπου μια μέρα και μετά από αρκετό καιρό, από εκεί που κυριολεκτικά φυτοζωούσες, δε θα προλαβαίνεις να κάνεις πράγματα. Δε θα σου φτάνει ο χρόνος και θ’ αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν!
Μη νομίζεις ότι θα πηγαίνετε μαζί τις ατέλειωτες βόλτες. Ο καθένας έχει ήδη τους φίλους του, τις παρέες του, την προσωπική του ζωή και το πρόγραμμά του. Δεν αναζητάς τον επόμενό σου φίλο εξάλλου. Θα κάνετε όμως ατελείωτες συζητήσεις, όποτε κι όπου μπορείτε. Συζητήσεις που και σε ψυχαναλυτή να πας δε θα τις έκανες ποτέ. Γιατί; Γιατί εσύ θες τον άγνωστο. Τον άγνωστο που δε θα πληρωθεί για να σε βοηθήσει.
Τον άγνωστο που δεν έχει καμία υποχρέωση να σε σώσει απ’ τη σίγουρη παλαβομάρα σου. Κι αυτό το άνετο είναι ακόμη πιο ουσιώδες. Γιατί δεν έχει να κερδίσει τίποτα από εσένα. Γιατί δε θα σε ρωτήσει. Απλώς θα μιλάει και θα σ’ ακούει. Κι αυτό είναι που θα σε κάνει να αισθανθείς οικεία. Τόσο οικεία που στο τέλος θ’ ανοίγεσαι χωρίς να το καταλάβεις.
Μέχρι που θα τα βγάλεις από μέσα σου όλα και θ’ αδειάσεις. Οφείλεις ν’ αδειάσεις για να ξαναγεμίσεις. Να ξαναγεμίσεις με νέες εμπειρίες, νέους προορισμούς, νέα ταξίδια, νέα καθημερινότητα και νέους στόχους.
Τότε θα τα δεις όλα με καθαρό μάτι και θα ξεκινήσεις το ξεκαθάρισμα. Ξεκαθάρισμα σχέσεων, φίλων, γνωστών, πραγμάτων. Ξεκαθάρισμα ζωής που λέμε. Δύσκολο στάδιο κι αυτό.
Δε χρειάζεται βιασύνη, ούτε πανικός. Εξάλλου έχεις μπει προ πολλού στο καράβι με την «ωραία Ελένη» κι έχεις επιστρέψει στην Τροία. Τώρα το μόνο που μένει είναι να συναντήσεις την Ιθάκη, αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο της ζωής σου, το οποίο πρέπει να το ξεφυλλίσεις μόνος σου.
Συντάκτης: Φωτεινή Μαρκογιάννη
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
