Στους δυο τρίτος δε χωρεί ή μήπως τελικά χωρεί;

Η λατρεμένη μου γιαγιά έλεγε το εξής «ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου». Προφανώς δεν είχε στο μυαλό της το τρίτο πρόσωπο ή κοινώς την απιστία, όταν τα έλεγε αυτά. Τον καιρό εκείνο, που λέει κι η μαμά μου, έναν γνωρίζαμε, έναν παντρευόμασταν και με έναν τελείωνε η ζωή μας. Αυτό, όμως, παραμένει μια υπέροχη ανάμνηση για πολλούς μεγαλύτερους από εμάς σε ηλικία.

Στις μέρες που διανύουμε, γνωρίζουμε, γνωριζόμαστε, ξαναγνωρίζουμε και ξαναγνωριζόμαστε και φτου κι απ’ την αρχή. Φυσικά όλα αυτά όντας ήδη μέσα σε μια σχέση, χωρίς τύψεις και χωρίς ενοχές κι εννοείται κρυφά απ’ τον μόνιμο πρωταρχικό δεσμό, τη λεγόμενη βάση.

«Ο καθένας μας έχει δυο ζωές, η μία είναι αυτή που ζούμε κι η άλλη αυτή που ονειρευόμαστε» είχε δηλώσει κάποτε ο, γνωστός σε όλους μας τραγουδιστής, Δημήτρης Μητροπάνος. Προφανώς στις μέρες μας προσπαθούμε να εντάξουμε το όνειρο μέσα στην καθημερινότητά μας. Δεν εξηγείται αλλιώς. Καθημερινά γύρω μας ζευγάρια, παντρεμένα και μη, βγαίνουν με τρίτα πρόσωπα και τέταρτα και πέμπτα μη σου πω, με σκοπό να εκπληρώσουν τον ένα και μοναδικό τους στόχο: την αναζωογόνηση. Όλοι, αν τους ρωτήσεις έναν προς έναν, αυτό δηλώνουν, ότι μια τέτοια κατάσταση κι ένα τρίτο πρόσωπο, τους δίνει δύναμη να συνεχίσουν να ζουν την καθημερινότητά τους και να αντεπεξέρχονται στις δυσκολίες αυτής.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, ένα τρίτο πρόσωπο είναι κάτι σαν να λέμε πήγα για ένα shopping therapy; Ή σαν να λέμε πήγα για ένα spa κι αναζωογονήθηκα; Άντε και τα έκανες όλα αυτά. Μετά τι ακριβώς ακολουθεί; Δεν ξεφουσκώνει ποτέ όλο αυτό; Δεν έχει ημερομηνία λήξης; Γιατί όπως και να το κάνουμε, από όποια πλευρά και να το δούμε, κάθε μέρα ψώνια, κάθε μέρα spa, κάπου τα βαριέσαι κι αυτά. Θα θες ένα άλλο «χόμπι» μετά να σε κάνει να αισθανθείς το ίδιο αναζωογονημένος. Όπως έλεγε και η γιαγιά μου –πάλι τη μελετάω– κάθε μέρα φακές; Ας παραμείνουμε στη κατηγορία όσπρια, αλλά ας αλλάξουμε γεύση. Ας περάσουμε στα ρεβίθια, για παράδειγμα.

Πολλοί, βέβαια, αναφέρουν σε διάφορες συζητήσεις ότι μέσα από όλο αυτό βρήκαν το άλλο τους μισό. Αν όντως ισχύει αυτό, τότε γιατί σχεδόν κανείς δεν τα άφησε όλα για εκείνο το άλλο του μισό; Γιατί δεν άφησε σχεδόν κανείς τη βολή του και τη σιγουριά του; Και λέω «σχεδόν κανείς» γιατί πρώτον δεν μπορούμε να τους βάλουμε όλους στο ίδιο καζάνι και δεύτερον, ναι, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις. Μήπως λοιπόν, όλοι αυτοί που ονομάζω εγώ «σχεδόν κανείς» δεν κάνουν αυτό το βήμα καθώς τρέμουν κατά βάθος πως αυτό το άλλο τους μισό θα καταλήξει κι εκείνο στα αζήτητα κάποια μέρα;

Χρόνια τώρα αναρωτιέμαι, μήπως τελικά δεν είναι στη φύση μας η μονογαμία. Μήπως τελικά ο άνθρωπος είναι πολυγαμικό ον; Μήπως τελικά όλοι αυτοί που δίνουν όρκους αιώνιας πίστης και παντοτινής αγάπης κι αφοσίωσης εν τέλει καταπιέζονται και πνίγονται;

Ίσως αυτό το «για πάντα μαζί» λειτουργεί σαν κινούμενη άμμος, που σε βυθίζει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Τι είναι αυτό που στο τέλος χαλάει αυτή τη μαγική συνταγή ενός τέλειου ζευγαριού και καταφέρνει ένα τρίτο πρόσωπο να εισχωρήσει; Ή μήπως τελικά δεν υπάρχει μαγική συνταγή; Αυτό είναι κάτι που μόνο το μέλλον μπορεί να μας το απαντήσει.