Να ‘μαστε πάλι εδώ! 22 χρόνια μετά, να κλείνουμε τα μάτια σε αυτά που αισθανόμαστε, ξεγελώντας εμάς τους ίδιους, κάνοντας τους θυμωμένους, ευχόμενοι πως θα περάσει, όπως μια ίωση. Αλλά μωρό μου, ο έρωτας και η αγάπη δεν είναι αρρώστια -με την κυριολεκτική έννοια της λέξης- να πάρεις ένα παυσίπονο και να νιώσεις καλά! Μοιάζει σαν εκείνες τις ιώσεις που σε ρίχνουν στο κρεβάτι, αλλά δε θεραπεύεται με τα ίδια μαντζούνια. Πολλές φορές η καψούρα είναι αγιάτρευτη κατάσταση που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όση απόσταση κι αν υπάρχει, αυτή εκεί, θα συνεχίσει να σε παιδεύει σαν ζιζάνιο, σαν ένα αναρριχητικό φυτό που ενώ εσύ το κόβεις, αυτό απλώνει τα κλαδιά του όλο και περισσότερο και φτάνει σε σημείο να σε πνίγει.
Κάπως έτσι, λοιπόν, είναι κι η δική μας αγάπη. Νομίζαμε πως είχε τελειώσει, προχωρήσαμε, ξοδευτήκαμε σε άλλες αγκαλιές -πιο ήσυχες, χωρίς φουρτούνες- και ήμασταν σίγουροι πως η ιστορία μας αποτελεί πια παρελθόν και πως μόνο η ανάμνησή της έχει μείνει στο σήμερα. Κι όμως γελαστήκαμε. Πόσο πρέπει να γέλασε και το ίδιο το σύμπαν όταν οι συνθήκες άλλαξαν κι ευνόησαν το να συναντηθούμε πάλι, όταν οι παράλληλοι δρόμοι μας βρήκαν σημείο επαφής και άρχισαν να συγκλίνουν.
Τότε, για λίγο αφήσαμε τους φόβους μας στην άκρη και καταφέραμε να περάσουμε κάποιες στιγμές μαζί. Όλα έμοιαζαν τόσο σωστά… Ο χρόνος μαζί σου δεν ήταν ποτέ αρκετός και ανάμεσα στα χιλιάδες πράγματα που συζητήσαμε ήταν -θυμάμαι- και η διαπίστωση πως κάναμε λάθος τότε, 20 χρόνια πριν, που δεν προσπαθήσαμε, που παραιτηθήκαμε τόσο εύκολα από το μαζί και καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Βέβαια, αν γυρνούσαμε τον χρόνο πίσω, μπορεί πάλι το ίδιο να κάναμε κι ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε στο σήμερα.
Αυτή η συνάντηση αποδείχτηκε μοιραία, γιατί ενώ πίστευα πως είμαστε πια πιο σοφοί από τους εφήβους εαυτούς μας και πως δε θα αφήσουμε για άλλη μια φορά την αγάπη μας για πείσματα, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ‘χα κατά νου. Πίστεψα πως ήρθες στη ζωή μου συνειδητοποιημένος να τα δώσεις όλα, να κάνεις τα πάντα για να μείνουμε μαζί, αλλά τελικά ο φόβος υπερίσχυσε για δεύτερη φορά.
Και να ‘μαι εδώ σήμερα, ένα ωραίο απόγευμα, να σε φέρνω στο μυαλό μου, να μετράω τα λάθη και τα σωστά μου και να τα βάζω στο ζύγι για να δω αν τελικά κέρδισα ή έχασα, αν με ξεγέλασες. Δεν μπορώ να αποφασίσω πώς νιώθω. Είναι τόσο δύσκολο να ξεκαθαρίσω τα πράγματα μέσα μου. Ριγμένη σίγουρα δεν είμαι, αφού κέρδισα για ακόμη μια φορά την ψευδαίσθηση μιας καρμικής αγάπης, αυτής που πάει κι έρχεται όσα χρόνια κι αν περάσουν!
Και πού ξέρεις; Μπορεί στα επόμενα 20 χρόνια να ωριμάσουμε κι άλλο και τότε να καταφέρουμε να διώξουμε τους φόβους μας, ώστε την τρίτη μας φορά να τα δώσουμε όλα και να μη μείνουμε πάλι με απωθημένα!
Συντάκτης: Δέσποινα Σαρακατσιανού
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
