4 συγγραφείς που είτε λατρεύεις είτε μισείς και τίποτα ενδιάμεσο

Υπάρχουν συγγραφείς πολλών ειδών. Κάποιοι πραγματεύονται κάποιον έρωτα, μια αληθινή ιστορία, ένα ιστορικό γεγονός και πάει λέγοντας. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που έχουν αφήσει το δικό τους μοναδικό στίγμα στον κόσμο του βιβλίου. Διαβάζοντάς τους, είτε θα τους λατρέψεις με την πρώτη και θα μπεις στο δικό τους ονειρικό κόσμο, είτε θα τους μισήσεις τόσο, που δε θα τους δώσεις ποτέ μια δεύτερη ευκαιρία.

Παρακάτω σας παραθέτω τέσσερις αγαπημένους μου συγγραφείς που έχουν λατρευτεί, αλλά και κατακριθεί αντίστοιχα:

Ζυράννα Ζατέλη: Γεννήθηκε το 1951 στο Σοχό Θεσσαλονίκης. Το πρώτο της βιβλίο «Περσινή Αρραβωνιαστικιά» (1984), αποτελείται από διηγήματα, όπως και το δεύτερο έργο της «Στην ερημιά με χάρι» (1986). Το 1993 εκδίδεται το πρώτο της μυθιστόρημα «Και με το φως του λύκου επανέρχονται», όπου απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1994 και με το οποίο είχα την πρώτη επαφή με τη συγγραφική της πένα, η οποία ομολογώ ότι με μάγεψε.

Η Ζατέλη φτιάχνει ένα σύμπαν μαγικό, σου δημιουργεί μια αίσθηση εξωπραγματική, λες και δεν είναι ανθρώπινη, αλλά έχει μυθική διάσταση. Σε μεταφέρει με την ίδια ευκολία στο παρελθόν και στο μέλλον. Εξαιτίας αυτής της ονειροφαντασίας της και των περιγραφικών εικόνων κάποιοι μπορεί να τη θεωρήσουν κουραστική ή ακατανόητη. Όπως και να έχει, είναι μια καταξιωμένη συγγραφέας που έχει μεταφραστεί σε Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Σερβία, Ολλανδία, Αιθιοπία και ΗΠΑ.

Margaret Atwood: Γεννήθηκε το 1939 στην Οτάβα του Καναδά. Εκτός από καταξιωμένη ποιήτρια, είναι σήμερα η σημαντικότερη πεζογράφος και κριτικός του Καναδά. Έχει γράψει πάνω από 40 μυθιστορήματα, ποιήματα, παιδικά βιβλία και δοκίμια και έχει βραβευτεί το 2000 με το βραβείο Μπούκερ για το βιβλίο της «The blind assassin». Το έργο της έχει χαρακτηριστεί ως το βαρόμετρο της σύγχρονης φεμινιστικής σκέψης.

Πολλά της έργα έχουν χαρακτηριστεί ως επιστημονικής φαντασίας κι έχει καταφέρει να πάει τον όρο της δυστοπίας σε άλλο επίπεδο. Χαρακτηρίστικότερο παράδειγμα του είδους αυτού είναι το «The Handmaid’s Tale », που εκδόθηκε το 1985, το οποίο μεταφέρεται στον κινηματογράφο το 1990, γίνεται όπερα το 2000 και σειρά στην τηλεόραση το 2017. Το 2019 κυκλοφορεί η συνέχεια με τίτλο «Oι διαθήκες». Ένα ακόμη δυστοπικό κι επίκαιρο σχετικά με τον covid-19 έργο είναι και η τριλογία «Oryx and Crake», «The Year of the Flood» και «The end of the world» (2003-2013). Οι περιγραφές ενός κόσμου που πεθαίνει από ένα φ@νικό ιό , θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν προφητικές, καθώς οι ομοιότητες με όσα ζήσαμε την εποχή του κορωνοϊού είναι τρομακτικά ίδιες.

Haruki Murakami: Γεννήθηκε στο Κιότο το 1949. Εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα στα Ιαπωνικά «Hear the Wind Sing» το 1979. Ακολούθησε το «Pinball», έγινε όμως γνωστός, όταν το 1987 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Norwegian Wood», το οποίο αποτελεί φόρο τιμής στο αγαπημένο του συγκρότημα τους Beatles και το ομώνυμο τραγούδι τους. Το βιβλίο μεταφράστηκε στα αγγλικά το 2000, ενώ το 2010 μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία του Tran Anh Hung. Άλλα έργα του είναι «O Kάφκα στην ακτή», «Μικρές ώρες» και το επικό τρίτομο «1Q84».

Ο Μουρακάμι έχει καταφέρει να κάνει τη λογοτεχνία ένα ποπ φαινόμενο με το δικό του τρόπο. Το στυλ είναι επηρεασμένο από τη Δύση, άλλα γράφει για την Ιαπωνία, τη ζωή εκεί και κυρίως το Τόκιο. Τις περισσότερες φορές θέτει ερωτήματα χωρίς απαντήσεις και συναντάς έντονα το μεταφυσικό στοιχείο, λόγοι που κάποιος θα μπορούσε να μην τον λατρέψει. Αξίζει όμως να του δώσεις μια ευκαιρία γιατί οι περιγραφές του είναι τόσο λεπτομερείς, χωρίς όμως να γίνονται γραφικές ή κουραστικές, που είναι σαν να βρίσκεσαι στην Ιαπωνία κι ας μην έχεις πάει ποτέ.

Carlos Ruiz Zafón: Γεννήθηκε το 1964, αλλά μας άφησε λογοτεχνικά φτωχότερους το 2020. Η λογοτεχνική του καριέρα ξεκίνησε το 1993 με το εφηβικό μυθιστόρημα «Ο πρίγκιπας της ομίχλης». Το 2001 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα «Η σκιά του ανέμου», το οποίο θεωρείται το πιο επιτυχημένο μυθιστόρημα μετά τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες, στην εκδοτική ιστορία της Ισπανίας. Ακολούθησε η σειρά «Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων», που αποτελείται από «Το παιχνίδι του αγγέλου», «Ο αιχμάλωτος του ουρανού», «Ο λαβύρινθος των πνευμάτων I και II» και « Η πόλη της καταχνιάς» και τελευταίο του έργο, «Μαρίνα».

Η γραφή του συνδυάζει το γοτθικό με το απόκρυφο μυθιστόρημα και το θρίλερ, καταφέρνοντας τα κείμενά του να είναι λυρικά και μελοδραματικά ταυτόχρονα. Ο αναγνώστης μεταφέρεται με τρόπο γλαφυρό στη Βαρκελώνη της ομίχλης, της καταχνιάς, που για κάποιο λόγο όμως θα ήθελες να ζήσεις εκεί, ακόμη κι αν είσαι άνθρωπος που λατρεύει τον ήλιο!

Αν λατρεύεις τα βιβλία γενικότερα και δεν είχες την τύχη να συστηθείς με τους προαναφερθέντες συγγραφείς, δεν είναι αργά. Θα σου πρότεινα μάλιστα να επισπεύσεις τη γνωριμία σου μαζί τους, γιατί μόνο νέες αναγνωστικές εμπειρίες θα μπορούσαν να σου προσφέρουν. Και πού ξέρεις; Μπορεί να γίνουν οι αγαπημένοι σου, πράγμα που πραγματικά σου το εύχομαι!