5 στίχοι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου που σε προτρέπουν να είσαι ο εαυτός σου

Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Από τον τρόπο που ερωτεύονται μέχρι τον τρόπο που κρατάνε την κούπα του καφέ τους- κι αυτό είναι που επιτυγχάνει τη μοναδικότητά τους. Έλα όμως που η κοινωνία επιθυμεί να τους στριμώξει όλους στα ίδια κουτάκια. Κι ας μη χωράνε.

Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ένας από τους σπουδαιότερους στιχουργός της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, έχει θίξει πολλές φορές στους στίχους του αυτό το θέμα, αναδεικνύοντας τις μάχες που δίνουν οι άνθρωποι καθημερινά. Ξεγυμνώνει την ψυχή του και βουτάει σε πολύ βαθιά λημέρια ώστε να ρίξει λίγο φως στα σκοτάδια όλων. Πιο κάτω παρουσιάζονται πέντε στίχοι του οι οποίοι υπερασπίζουν την ελευθερία της προσωπικότητας και σε προτρέπουν να είσαι ο εαυτός σου. Αξίζει να αναφερθεί ότι και τους πέντε στίχους έχει ντύσει μουσικά ο Θέμης Καραμουρατίδης ενώ τους έχει ερμηνεύσει η Νατάσσα Μποφίλιου. Αυτή η παρέα είναι κάτι σαν τους τρεις σωματοφύλακες που προστατεύουν μουσικά τις ψυχές μας και το καταφέρνουν περίτρανα! Βάλτε το πικάπ να παίζει, ή έστω το spotify και καλή ακρόαση!

1. «Δικιά μου είναι η ψυχή, λυπάμαι εάν δε σας βολεύει. Να ‘στε καλά κι ευχαριστώ μα δε θα σκύψω εκατοστό» – Εκατοστό

Ο στίχος αυτός αναφέρεται σε όσους αντιστέκονται και δε συμβιβάζονται σε νόρμες κι απολυταρχικούς κανόνες. Κάθε άνθρωπος σκέφτεται, νιώθει και εκφράζεται διαφορετικά. Επομένως, οφείλει να είναι αληθινός απέναντι στον εαυτό του και πιστός στις αξίες του. Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, μέσα απ’ αυτό το τραγούδι, σκορπάει τόνους δύναμης ώστε οι άνθρωποι να μη λυγίζουν σε συμπεριφορές που απειλούν την προσωπικότητά τους.

2. «Κι ας μην είναι σωστό, πάντα ό,τι σκεφτώ θα το λέω» – Με τσιγάρα βαριά

Έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές μ’ ένα φίμωτρο καρφωμένο στο στόμα. Η οικογένεια, το σχολείο, η εκκλησία και ολόκληρη η κοινωνία δημιούργησαν ένα εργοστάσιο παραγωγής ξύλινων στρατιωτών. Κι όποιος μιλήσει εκφράζοντας μια άποψη αντίθετη από το εγχειρίδιο που του φύτεψαν, τότε απομονώνεται από το σύστημα και χαρακτηρίζεται ως ο «τρελός του χωριού». Ευτυχώς που υπάρχει η μουσική και τέτοιοι στίχοι για να μας υπενθυμίζουν ότι η φωνή δεν υπάρχει μόνο για να τραγουδάμε αλλά και για να φωνάζουμε όσα πιστεύουμε με σθένος.

3. «Κι όσο στο στήθος η καρδιά μου θα κτυπάει, θα με κρατάει αυτή η ζωή κι ας μη μου πάει» – Ο Λύκος

Η συγκεκριμένη αράδα μιλάει για εκείνους που νιώθουν πως δεν ταιριάζουν στα συνηθισμένα και χιλιοφορεμένα κοστούμια του συνόλου. Πως δεν τους χωράει ο κόσμος και δεν ανήκουν πουθενά. Παρ’ όλα αυτά, επιμένουν να κρατάνε τη ζωή και να την περπατάνε όπως εκείνοι θέλουν. Κι ας τους στριμώχνουν στο περιθώριο. Εκεί που περιπλανιούνται σαν απόκληροι, γίνονται λύκοι και δείχνουν τα δόντια τους στο πλήθος που θέλει σώνει και ντε να γίνουν όμοιοί του. Η διαφορετικότητα, σε οποιαδήποτε μορφή της, δεν είναι ρετσινιά. Αντιθέτως, χρήζει κάποιον ξεχωριστό κι ιδιαίτερο. Ο Γεράσιμος, λοιπόν, υποστηρίζει ότι δε χρειάζεται κανένας να πάει στα μέτρα της ζωής, αλλά να φέρει εκείνην στα δικά του.

4. «Του το κρατάω αυτού του κόσμου που δε μου ανήκει ο εαυτός μου» – Κοίτα Εγώ

Αυτός στίχος προβάλει τα όρια και τους περιορισμούς που τα κοινωνικά στερεότυπα επιβάλουν στους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να τρομοκρατείται η ελευθερία της έκφρασης τους και να φυτρώνει το αίσθημα της αδικίας και του θυμού στις ψυχές τους. Οι άνθρωποι συχνά καταπιέζονται σ’ αυτή τη συνθήκη κι αναγκάζονται να φορέσουν έναν εαυτό που τους στενεύει, μόνο και μόνο για να ταιριάξουν με την πλειοψηφία της αγέλης. Αυτό τους φθείρει και τους εγκλωβίζει σε μια ζωή δανεική και ξένη. Το ίδιο το σύστημα τους εξωθεί σε μια παράλογη ομοιομορφία την οποία ο Γεράσιμος, μέσα από το «Κοίτα Εγώ», θίγει με τον πιο ωμό και ρεαλιστικό τρόπο. Παρ’ όλα αυτά, η τελική αίσθηση που σου αφήνει το τραγούδι είναι μια ορμητική φωτιά αυθεντικότητας, αφού, ό,τι κι αν επιλέξει κανείς να δείξει στον έξω κόσμο, αυτό που είναι, πραγματικά παραμένει καθάριο μέσα του, περιμένοντας τη σωστή στιγμή για να φανερωθεί.

5. «Με μια ελπίδα να’ ναι σαν κι εμένα» – Εν Λευκώ

Για το τέλος άφησα το «Εν Λευκώ» το οποίο, εκτός από ένα διαμάντι της  ελληνικής δισκογραφίας, αποτελεί ίσως τον απόλυτο ύμνο των ανθρώπων που παλεύουν, πρωτίστως, για να κατανοήσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους και μετά να τον εξηγήσουν και στους γύρω τους. Περιγράφει τον κρυφό τους πόθο και τα κρυμμένα συναισθήματά τους τα οποία τα κρατάνε καλά φυλαγμένα στο συρτάρι τους από φόβο μην τους χειριστεί βίαια μια κοινωνία που έχασε το νόημα της αγάπης στα ζάρια. Ο Ευαγγελάτος με μια μόνο φράση κατάφερε να εκφράσει τη σπλαχνική τους ανάγκη να βρουν κάποιον που θα είναι ίδιος με αυτούς, κάποιον που θα τους καταλάβει. Αλλά, ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος δε βρεθεί, υπάρχουν αυτοί οι στίχοι για να τους θυμίζουν πως δεν είναι μόνοι.

Σ’ έναν κόσμο που έχει μάθει να επικροτεί το συνηθισμένο βαφτίζοντάς το κανονικό και καταδικάζει οποιαδήποτε μορφή διαφορετικότητας, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος έρχεται με τις λέξεις του για να μας πει να μην αλλάξουμε για να ταιριάξουμε. Εις τα επόμενα τραγούδια λοιπόν!

Πηγή φωτογραφίας