Λένε πως ο τρόπος που έζησες, το καλό ή το κακό που έκανες, έρχεται να σε συναντήσει κάποτε. Τότε περνάνε σαν φλας μπακ όλες οι σημαντικές στιγμές της ζωής σου. Άλλοι λένε, πως αν η ζωή σου ήταν επιτυχημένη φαίνεται στο χειροκρότημα, στην παρουσία των σημαντικών σου όταν θα κληθούν να σε τιμήσουν. Πώς, άραγε, γίνεσαι σημαντικός περνώντας από τη ζωή κάποιου;
Σκέφτομαι λοιπόν, πως αν θέλεις να αφήσεις το στίγμα σου σε αυτόν τον μάταιο τούτο κόσμο, μπορείς να το κάνεις με πάμπολλους τρόπους, χωρίς φιοριτούρες και τυμπανοκρουσίες. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνειδητοποιήσεις από νωρίς πως η καλοσύνη κι η αγάπη, ο εθελοντισμός και η προσφορά είναι πρωτίστως ατομική προσπάθεια του καθενός και με πείσμα και επιμονή καταλήγει να γίνει συλλογική. Όταν έχεις βάλει σκοπό της ζωής σου να προσφέρεις με όποιο τρόπο μπορείς στον συνάνθρωπό σου, να τον σέβεσαι χωρίς διακρίσεις, χωρίς φανατισμό και μίσος, τότε σίγουρα θα έχεις μια καλή ζωή χωρίς ίντριγκες και γιατί όχι, χωρίς εχθρούς. Ουτοπικό; Σίγουρα, μα αξίζει μια προσπάθεια.
Ξεκινώντας από σένα τον ίδιο, πρέπει πρώτα να σε γνωρίσεις και πριν σε αποδεχτείς, πρέπει ίσως να αλλάξεις παγιωμένες αντιλήψεις που αποτελούν τροχοπέδη στην προσωπική σου εξέλιξη. Μόλις καταφέρεις να κάνεις αυτό το βήμα, ακολουθεί το επόμενο, που δεν είναι άλλο από την απάντηση στην ερώτηση «πώς θέλεις να σε θυμούνται όταν φύγεις; Τι στίγμα θέλεις να αφήσεις;» κι έπειτα, να στραφείς προς έναν δρόμο που θα σε βοηθήσει να:
-Λειτουργείς και να πράττεις όπως θα ήθελες να λειτουργούσαν κι οι άλλοι απέναντί σου.
-Κάνεις μικρές πράξεις που θα έχουν μεγάλο αντίκτυπο στις ζωές των άλλων.
-Νιώθεις καθημερινά ευγνώμων για όλα όσα έχεις. Με αυτό τον τρόπο γεμίζεις τη ζωή σου με θετικότητα και δύναμη να βοηθήσεις.
-Σέβεσαι τη διαφορετικότητα των ανθρώπων και να αποδέχεσαι την ελευθερία του καθενός να εκφράζει αυτά που πρεσβεύει. Αυτό όμως να μην το κάνεις παθητικά, αλλά να υποστηρίζεις κι έμπρακτα, όπου κι όταν χρειαστεί τις απόψεις σου για να αποτρέψεις μια αδικία.
-Συμπεριφέρεσαι με σεβασμό κι ευγένεια στους ανθρώπους, να τοποθετείς τον εαυτό σου στη θέση τους.
-Ασκείς κριτική για να προβληματίσεις.
-Κάνεις συχνά απολογισμό γι’ αυτά που σου διδάσκει η καθημερινότητα.
-Μη σταματάς να είσαι περίεργος για τη ζωή, να προσπαθείς μέσω της κάθε μορφής μάθησης να εξελίσσεσαι. Να μην ησυχάζεις και να μη ικανοποιείσαι με όλα όσα έχεις κατακτήσει, αλλά να επιδιώκεις συνεχώς να γίνεσαι η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού σου.
-Τέλος να προσπαθείς μέσω του τρόπου που ζεις, να αποτελείς έμπνευση για τους ανθρώπους που σε γνωρίζουν, να είσαι καινοτόμος με οτιδήποτε καταπιάνεσαι. Να βλέπεις μπροστά κι όχι πίσω.
Σίγουρα αυτά όλα θέλουν κόπο και κυρίως καθημερινή δουλειά κι αγώνα. Θέλουν πείσμα, επιμονή κι υπομονή. Δεν εφαρμόζονται με την πρώτη προσπάθεια, ούτε μας εξασφαλίζουν εγγυήσεις για την επιτυχή έκβασή τους. Ίσως να έρθουν στιγμές που θα αμφιβάλλουμε, θα λυγίσουμε και θα θέλουμε να σταματήσουμε να προσπαθούμε, μα πρέπει να έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως ο δρόμος της αυτοβελτίωσης δεν είναι ποτέ στρωμένος με ρόδα και πάντα θα συναντάμε παράδρομους και διακλαδώσεις που, αν τους ακολουθήσουμε, θα μας οδηγήσουν σε όμορφα κα σημαντικά μονοπάτια.
Συντάκτης: Δέσποινα Σαρακατσιανού
