Ακούω καθημερινά για βia στα σχολεiα και τρέμω για τα παιδιά μου

Σημείο των καιρών η ανελέητη βia, χωρίς εμφανή λόγο κι αιτία από παιδιά κι εφήβους. Καθημερινά βoμβaρδιζόμaστe στις ειδήσεις και στα social από περιστατικά βiαs μεταξύ εφήβων, μα κι απο παιδιά μικρότερων ηλικιών. Κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ή πολύ απλά εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να τα αντιμετωπίζει σαν ιστορίες μακρινές, ιστορίες που αφορούν άλλους ή που δεν συμβαίνουν στα αλήθεια.

Παραμυθιαζόμαστε κοινώς, πείθοντας τον εαυτό μας πως είναι υπερβολές των δημοσιογράφων για την τηλεθέαση ή τον αριθμό των likes και των views και δεν προβληματιζόμαστε για το πού οδηγεί μια τέτοια νοσηρή κατάσταση. Τι φταίει; Είναι η χαλάρωση των θεσμών; Οι επιρροές των νέων από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Τα μηνύματα που περνάει η νέα τάση στη μουσική σκηνή ή μήπως τελικά φταίει η οικογένεια;

Όλα τα παραπάνω βάζουν το λιθαράκι τους στη δημιουργία ανθρώπων βiαιwν, συναισθηματικά αδιάφορων, διότι δεν μπορεί να πιστέψει κάποιος πως όταν ένα παιδί επιτiθeται σε ένα άλλο και το χτuπάeι με τόσο μένος, βγάζοντας όλη την κακία του κόσμου, κρύβει τελικά κάποιο θετικό συναίσθημα. Τι είναι αυτό που παρακινεί το θύτh ή τους θύτeς να πράξουν αυτή την αποτρόπαια πράξη, καταλύοντας κάθε ατομική ελευθερία και πoδoπaτώντας κάθε σεβασμό στο άτομο;

Πού είναι η κοινωνία σε όλο αυτό; Πού είναι η οικογένεια; Πώς μπορεί ένας γονιός να προστατέψει πλέον το παιδί του, όταν όλα αυτά συμβαίνουν καθημερινά, αυξανόμενα με γεωμετρική πρόοδο και μάλιστα μέσα σε δομές, όπως το σχολείο, που θα έπρεπε να προστατεύει και να μεριμνά για την αποφυγή τέτοιων περιστατικών; Κι αντί να γίνεται αυτό, βλέπουμε σε καθημερινή πλέον βάση για μια νέα επiθeση μέσα στα προαύλια ή στις τάξεις των σχολείων.

Ως γονιός πραγματικά προβληματίζομαι έντονα και φαντάζομαι πως δεν είμαι η μόνη. Νιώθω ανίκανη να επιτελέσω το κυριότερο καθήκον μου ως γονιός, που δεν είναι άλλο από το να προστατέψω τα παιδιά μου, να τα γαλουχήσω με τις αξίες της ζωής, όπως η αγάπη κι ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπό τους. Ακούω συχνά από γονείς να συμβουλεύουν τα παιδιά τους να πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα, όποιον τολμήσει να τους απειλήσει. Πόσο σωστό όμως είναι αυτό; Τι διδάσκει στο παιδί μια τέτοια νουθεσία; Δεν μετατρέπει έτσι το παιδί από θύμa σε θύτh; Δεν το τοποθετεί στη θέση του δικού του δυνάστη;

Υπάρχουν και γονείς που ακολουθούν τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Λένε στα παιδιά τους, να αποφεύγουν τα άτομα που ασκούν κάθε είδους βiαιhς συμπεριφοράς. Όμως πώς νιώθει ένα το παιδί βλέποντας τους συμμαθητές του καθημερινά να επιτiθoντaι σε άλλους; Νιώθει φόβο πως θα είναι το επόμενο θύμa, νιώθεις κι ενοχές επειδή δεν υπερασπίστηκε τους άλλους που είχαν ανάγκη. Δεν μπορούμε να διδάσκουμε στα παιδιά μας να σιωπούν και να κάνουν τουμπεκί για να μη βρούνε τον μπελά τους. Αυτά που κάνανε οι δικοί μας γονείς και κοροϊδεύαμε. Ναι, ίσως σήμερα τη γλυτώσει με αυτήν την τακτική, αλλά αύριο;

Ως γονιός, αισθάνομαι ανήμπορη να αντιμετωπίσω μια τέτοια κατάσταση με σύνεση. Προβληματίζομαι για να βρω τον καλύτερο δυνατό τρόπο να συμβουλέψω το παιδί μου, να το προστατεύσω. Έρχονται στιγμές που εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο στη νηπιακή του ηλικία, όπου ο ρόλος μου ως γονιός, ήταν πιο εύκολος κι η προστασία κι η σιγουριά που του παρείχα ήταν μεγαλύτερη. Τα παιδιά όμως μεγαλώνουν κι η κοινωνικοποίησή τους αλλά κι η έκθεσή τους στην κοινωνία επιβάλλεται. Όμως αυτή δεν είναι μια κοινωνία που τα παιδιά θα έπρεπε να βιώνουν και να αντικρίζουν.

Εμείς ως γονείς οφείλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας, όλα εκείνα τα εφόδια για να γίνουν άνθρωποι με ενσυναίσθηση και συμπόνια. Όλο αυτό, επιτυγχάνεται με σωστές βάσεις μέσα από την οικογένεια, καθημερινό κι ουσιαστικό διάλογο, ώστε να αποκτήσουν κριτική σκέψη και δυνατή προσωπικότητα. Πόσοι από μας είμαστε διατεθειμένοι να το πράξουμε, να ξεβολευτούμε από τη ζώνη άνεσης μας, να αφήσουμε κάτω τα ηλεκτρονικά μέσα, είναι μια άλλη μεγάλη υπόθεση και συζήτηση. Πρέπει όμως να γίνει και πρέπει να ζητήσουμε κι από τα παιδιά μας να κάνουν το ίδιο και να χτίσουμε έτσι μαζί σταδιακά την επικοινωνία που χρειάζεται. Είναι στο χέρι μας να βάλουμε τις βάσεις για να διαμορφώσουμε καλύτερους ανθρώπους του αύριο, αλλά ομολογώ πως φοβάμαι και τρέμω τους ανθρώπους και τα παιδιά του σήμερα.