Άλλο ένα βράδυ που γυρνάς σπίτι χωρίς κανείς να ξέρει ότι πονάς

Εκεί που γυρνάς σπίτι κουρασμένος από τη δουλειά και το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να χυθείς στο κρεβάτι σου και απλώς να κοιμηθείς, σκέφτεσαι πως καλά πήγε και σήμερα, την έβγαλες τη μέρα, χωρίς να καταλάβει κανείς πως εσύ μαζεύεις τα κομμάτια σου. Αλήθεια πόσες φορές κορόιδεψες τον εαυτό σου παριστάνοντας πως είσαι καλά; Την απάντηση την ξέρεις καλύτερα από εμένα, ήταν αρκετές.

Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιείς ότι σε πρόδωσαν κι αν είσαι από τους ανθρώπους που έχουν τη δοτικότητα σαν αυτονόητη συνθήκη· τότε είναι ακόμη χειρότερο. Και δυστυχώς για σένα αυτός που σε πρόδωσε ήταν της αντίθετης λογικής. Ωστόσο ήταν πάντα σταθερός, δεν άλλαξε κάτι στη συμπεριφορά του, απλώς εσύ κατά κάποιον τρόπο σταμάτησες ν’ ανέχεσαι όλο αυτό που συνέβαινε. Αφού τελείωσε οποιαδήποτε σχέση είχατε λοιπόν, αναρωτιέσαι τώρα, κάτω από τα σκεπάσματα, πώς στο καλό ανοίγεσαι ξανά; Πώς θα βγεις πάλι εκεί έξω έτοιμος να γνωρίσεις καινούριους ανθρώπους, είτε φίλους είτε συντρόφους; Είσαι στην πραγματικότητα συναισθηματικά διαθέσιμος να κάνεις κάτι τέτοιο ή είναι κάτι που πρέπει να επιβάλεις εσύ στον εαυτό σου; Πολλές ερωτήσεις παιδεύουν το ήδη κουρασμένο σου μυαλό και την ταλαιπωρημένη σου ψυχή.

Παίρνεις λοιπόν μια βαθιά ανάσα και ξεκινάς να ρωτάς τον εαυτό σου μήπως και πάρεις καμιά καλή απάντηση. Από τη μία σκέφτεσαι ν’ αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις κι εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους κι από την άλλη αναρωτιέσαι αν είναι άδικο να γνωρίσεις κάτι καλό κι επειδή φοβάσαι να το διώξεις. Λογική αντίδραση κι αντιμετώπιση ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε θέση τραύματος και που όμως θέλει να φύγει απ’ αυτή. Εσένα όμως δε σε φοβίζει το καλό σενάριο περισσότερο, σε φοβίζει το κακό. Αν γίνει πάλι το ίδιο, αν πάλι σε κοροϊδέψει; Μήπως τα κριτήριά σου δεν είναι σωστά και στο κάτω κάτω τι κατάλαβες που μέχρι τώρα άκουγες μόνο την καρδιά;

Δύο επιλογές υπάρχουν. Η μία είναι να κλειστείς μέσα στο σπίτι σου και να μη βγεις ξανά μιλώντας με τα ντουβάρια. Η άλλη επιλογή είναι να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να βουτήξεις ξανά στον κόσμο των ερωτευμένων. Στην πρώτη περίπτωση έχεις επιλέξει μια μοναξιά που επιβάλεις στον εαυτό σου για να προστατευτείς· είναι λογικό να φοβάσαι και κανένας δε σε κρίνει γι’ αυτό. Θα ήταν μοναδικό κι υπέροχο να πατούσαμε ένα κουμπί κι όσα αρνητικά συναισθήματα και φόβοι είχαμε, να εξαφανίζονταν. Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Κι ούτε θα γίνουν επιλέγοντας την απομόνωση.

Στη δεύτερη περίπτωση τη βουτιά θα τη φανταστείς σαν αυτή στο πρώτο μπάνιο κάθε καλοκαίρι. Ναι, εκείνη που χρειάζεται να πάρεις φόρα και να πέσεις μέσα στο νερό με μια ανάσα χωρίς να λογαριάζεις ούτε θερμοκρασίες ούτε τίποτα. Έτσι ακριβώς κι εσύ θα βουτήξεις σε κάτι νέο κι αφού πάρεις την κρυάδα και μουδιάσει όλο το σώμα, θα ξυπνήσει ξανά. Αναγέννηση. Α, και μη φοβάσαι πως θα πνιγείς από το βάθος, έχεις όλα τα απαραίτητα όπλα για να το αποφύγεις. Φρόντισαν βλέπεις όλοι εκείνοι που συνάντησες μέχρι τώρα που εκτός από πληγές, σου έδωσαν και ισχυρά μαθήματα.

Οπότε, είναι δική σου επιλογή το τι ακριβώς θα κάνεις. Αν νιώθεις πως δεν είσαι έτοιμος ν’ ανοιχτείς κρατήσου στο καβούκι σου λιγάκι ακόμη, αλλά για λίγο, μην το παρακάνεις. Άλλωστε όλα θα γίνουν, αρκεί να είναι συνειδητά, κι έτσι δε γίνεται να μην είναι σωστά. Άλλωστε, πού ξέρεις μπορεί αυτή τη φορά το νερό να είναι ζεστό και να σε εκπλήξει.