Λένε πως το timing είναι τα πάντα. Κι ίσως έχουν δίκιο. Ποιες είναι οι πιθανότητες να βρεις τον άνθρωπό σου και να έχεις με το μέρος σου τις συγκυρίες- να συνωμωτίσουν δηλαδή όλες οι δυνάμεις για να είστε μαζί; Ποτέ δε θα υπάρξει μια μαγική στιγμή που θα ενωθούν όλα τα κομμάτια του παζλ, που όλα θα βρίσκονται στη θέση τους και θα ζήσεις αυτό που δεν τολμούσες. Μπορεί όμως κάποια μέρα να βρεθεί κάποιος που θα πάει κόντρα κι αντίθετα με το τι ορίζει το timing.
Συναντάς τον “άνθρωπο της ζωής σου” την πιο ακατάλληλη στιγμή. Τρέφεις συναισθήματα για έναν άνθρωπο, που ανήκει αλλού. Τελειώνεις μια ίδανική σχέση για σένα, γιατί ο σύντροφός σου ζει σε μια διαφορετική ώρα ζώνης. «Όλα θα ήταν τέλεια», αυτό λες συνέχεια στους φίλους σου, «αν γνωριζόμασταν λίγο πιο νωρίς, αν γνωριζόμασταν λίγο πιο μετά, αν γνωριζόμασταν σε μια στιγμή που οι συνθήκες θα φάνταζαν ιδανικές». Right person, wrong time! Και σε ρωτώ, ποιος ορίζει ποιες είναι οι ιδανικές συνθήκες; Ποιος ορίζει ποια είναι η κατάλληλη στιγμή;
Το λεγόμενο timing θα είναι πάντα εκεί, ένας τρίτος παράγοντας σε οποιαδήποτε σχέση. Γιατί όμως του δίνουμε δικαίωμα να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο; Ναι, το timing μπορεί να είναι κατάρα, αλλά μόνο αν το αφήσεις εσύ να γίνει. Μόνο αν το επιτρέψεις εσύ. Βλέπεις, βαφτίσαμε λάθος timing την ανικανότητά μας να τολμήσουμε κάτι έξω από το λεγόμενο comfort zone μας κι αυτό δε θα μας το συγχωρήσω ποτέ. Πώς μπορείς ν’ αφήνεις τον άνθρωπο της ζωής σου ν’ απομακρυνθεί, μόνο και μόνο επειδή φοβήθηκες να ζήσεις; Επειδή προτήμισες να συμβιβαστείς σε σχέσεις ανούσιες κι επιφανειακές; Επειδή δε σε ευνόησαν οι συγκηρίες; Τι ειρωνία.
Έπαψα να σε δικαιολογώ. Έπαψα να μας δικαιολογώ. Όσο κι αν πόνεσα, γύρισα τον διακόπτη κι αντίκρισα τη γυμνή αλήθεια. Σε κατέβασα από τον θρόνο στον οποίο σ’ είχα τοποθετήσει, απομυθοποίησα το love story μας κι αντιμετώπισα αυτό που πραγματικά ήσουν. Είναι δύσκολο και σκληρό να πρέπει να παραδεχτείς ακόμα και στον ίδιο σου τον εαυτό πως ίσως τελικά αυτός να μην ήταν ο άνθρωπός σου. Είναι ακόμη πιο σκληρό να συνειδητοποιείς πως, ενώ εσύ φανταζόσουν ένα κοινό μέλλον, αυτός δε σ’ έβλεπε στο μέλλον του. Είναι πολύ πιο εύκολο να αποδεχτείς τη δικαιολογία του κακού timing, από το να παραδεχτείς όλα όσα κατά βάθος γνωρίζεις.
Μακάρι να μπορούσες ν’ αντιληφθείς πόσο μοιάζουμε. Δειλοί κι οι δύο μας. Άνθρωποι γεμάτοι φόβους κι ενδιασμούς. Ήσουν ο άνθρωπός μου. Ο άνθρωπος που κατάφερε να ξυπνήσει μέσα μου συναισθήματα που είχα καταφέρει να θάψω. Πεταλούδες που βρίσκονταν για χρόνια σε χειμερία νάρκη, καρδιά που κόντευε να εκραγεί κάθε φορά που σε αντίκριζα. Ματιές που έλεγαν όσα δεν μπορούσαν οι λέξεις να εκφράσουν, όσα δεν μπορούσαμε εμείς να εκφράσουμε.
Οι στιγμές που δε ζήσαμε, αλλά θα μπορούσαμε, αυτές μ’ έχουν γεμίσει με παράπονο. Αυτές με βασανίζουν. Θα σου χάριζα όλα τα πονηρά βλέμματα, όλα τα χαμόγελα, αν μου έδινες την ευκαιρία. Αν δε φοβόμασταν κι οι δύο το «μετά». Δεν υπάρχουν λέξεις να μπορούν ν’ αποτυπώσουν όσα θέλω να σου πω, ούτε και ξέρω αν θα βρω ποτέ το κουράγιο για να τα πω. Δε θα σε ξεχάσω και να μπορώ δε θέλω. Βλέπεις, δεν ξεχνιούνται έτσι οι άδοξοι έρωτες. Δεν ξεχνιούνται οι άνθρωποι που ήρθαν απρόσμενα, για λίγο και σου χαρίσαν τα πάντα!
Ps: Cheers, σε όσους, που έστω και για μια φορά στη ζωή τους ήταν με ανθρώπους που κατηγόρησαν το λάθος timing για την αποτυχία σχέσεών τους. Σε όσους συνειδητοποίησαν αργά ή γρήγορα πως όλ’ αυτά ήταν δικαιολογίες από ανθρώπους που δεν ήταν τολμηροί. Σε όσους αποδέχτηκαν πως στην αγάπη δεν υπάρχει χώρος για timing και δικαιολογίες.
Συντάκτης: Αθηνά Τοσουνίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
