Δεν είσαι τόσο σημαντικός για ν' αποφασίζεις πώς θ΄ αγαπάνε οι άνθρωποι

Αν…

Αν για μια στιγμή αντιστρέφονταν οι ρόλοι. Αν μπορούσες να μπεις στα παπούτσια όσων απορρίπτεις λόγω της σεξουαλικής τους ταυτότητας και γινόσουν έστω για λίγο ο καθρέφτης τους, πώς θα ήταν, τι θα ένιωθες; Θ’ άντεχες άραγε;

Πώς θα σου φαινόταν εάν σου απαγόρευαν, εντός κι εκτός εισαγωγικών, ν’ αγαπάς τον άνθρωπό σου; Αν έβαζαν φρένο στα συναισθήματά σου λέγοντάς σου πως είναι αφύσικα, ανώμαλα ή ακόμα κι αμαρτωλά; Αν γινόσουν στόχος περιφρονητικών σχολίων και γελοιοποίησης επειδή ακολουθείς την καρδιά σου; Αν παρά τη μόρφωση, την επαγγελματική σου καταξίωση και το ήθος σου, σε καθόριζε η σ3ξουαλική σου ταυτότητα; Εάν ο γείτονάς σου, που χτυπάει τη γυναίκα του, δεν ασχολείται με τα παιδιά του, λουφάρει όλη μέρα στη δουλειά και λέει ψέματα στους φίλους του, είναι κοινωνικά αποδεκτός, ενώ εσύ όχι;

Και για να ’χουμε καλό ρώτημα, πώς θα ήταν εάν ζούσες όλη σου τη ζωή με όρια; Ποιον θα κοιτάξεις, ποιον θα φλερτάρεις, ποιον θα ερωτευτείς. Αλλά και τι θα σκεφτείς, πώς θα μιλήσεις, τι θα πεις. Εάν στρίμωχνες τον εαυτό σου σε κουτάκια για να χωρέσει σε πρότυπα και καθωσπρεπισμούς; Εάν ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορούσες να καταλάβεις τι σου συμβαίνει επειδή κανείς δε σου έμαθε να αναγνωρίζεις τις ανάγκες του ίδιου σου του σώματος; Πως φυσιολογικό είναι ό,τι γεννιέται αβίαστα κι όχι το γνώριμο και το συνηθισμένο.

Για πες μου, πώς θα ένιωθες αν η οικογένειά σου σε περιθωριοποιούσε επειδή δεν ενέκρινε τις επιλογές σου; Εάν σε όλα τα γιορτινά τραπέζια πήγαινες μόνος, γιατί ο σύντροφός σου δεν ήταν ευπρόσδεκτος; Πώς θα αισθανόσουν εάν σου έκαναν όλοι αδιάκριτες ερωτήσεις και σε έφερναν συνεχώς σε δύσκολη θέση; Αν σε ρωτούσαν αν θέλεις παιδιά, τη στιγμή που ξέρεις πως βάσει νόμου δεν μπορείς να τα αποκτήσεις με το ταίρι σου;

Τι θα σκεφτόσουν εάν η κοινωνία σε έκανε άδικα να ντρέπεσαι, να φοβάσαι και να κρύβεσαι; Εάν σου απαγορευόταν να φωνάξεις τον έρωτά σου; Να μιλήσεις στους φίλους σου γι’ αυτόν, να τον γνωρίσεις στη μάνα και τον πατέρα σου; Αν δεν μπορούσες να του κρατήσεις το χέρι σε μια βόλτα, να τον αγκαλιάσεις τρυφερά, να τον φιλήσεις στο στόμα;

Πώς θα ένιωθες εάν παρά την ενσυναίσθησή σου, την προσφορά και την ανθρωπιά σου, σε χαρακτήριζαν ανήθικο, άρρωστο ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, καημένο; Και παρά τα επιτεύγματα και τα ταλέντα σου, όλοι μιλούσαν για το «ελάττωμά» σου; Πώς θα αντιδρούσες εάν ο άνθρωπός σου χαροπάλευε σ’ ένα νοσοκομείο κι εσύ δεν μπορούσες να του κρατάς το χέρι; Αν, ενώ είσαι ικανός, δοτικός κι υπεύθυνος δε σου επιτρεπόταν να γίνεις manager σε μια εταιρία γιατί “είναι η πολιτική μας τέτοια”; Που ενώ θέλεις να παντρευτείς κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν μπορείς; Και που ενώ πιστεύεις και προσεύχεσαι στον Θεό, σε απομακρύνουν συνεχώς απ’ αυτόν;

Πώς θα ένιωθες εάν σε έβριζαν άγνωστοι στον δρόμο για τα ρούχα που φοράς και τον τρόπο που περπατάς; Εάν αναγκαζόσουν ν’ αλλάξεις χώρα για να αισθανθείς λίγο πιο ελεύθερος; Και πώς θα ένιωθες εάν τελικά αυτή την ελευθερία δεν την έβρισκες πουθενά; Εάν καταπίεζες τα θέλω σου, αλυσόδενες τις επιθυμίες σου κι εν τέλει μπαστάρδευες τον εαυτό σου;

Αν νιώθεις πως τίποτα από τα παραπάνω δε σου έχει τύχει ποτέ, τότε να ξέρεις πως ζεις μια ζωή προνομιούχα. Αν πάλι θεωρείς δίκαιη μια τέτοιου είδους μεταχείριση, πάντησέ μου και σε κάτι τελευταίο. Γιατί συμβάλλεις, έμμεσα ή άμεσα, συνειδητά ή ασυνείδητα, στο να σκορπίσεις με τις απόψεις σου και τη στάση σου δυστυχία; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα η γνώμη σου να ορίζει τον τρόπο που άλλος θα ζει; Ποια έπαρση και ποια αλαζονεία σ’ έχρισε με την ψευδαίσθηση της υπεροχής; Και τι ψυχή κουβάλα το σώμα σου που αντέχει να πληγώνει άλλες ψυχές; Δεν είναι επιλογή αλλά ανθρώπινή σου υποχρέωση να αποδεχθείς κάθε μορφή διαφορετικότητας και να παλέψεις για την εξάλειψη οποιασδήποτε διάκρισης. Και δε χρειάζεται να καταλάβεις τη διαφορετικότητα. Απλώς να δεχτείς πως θα υπάρχει με ή χωρίς την έγκρισή σου.

Νιώσε αγάπη, δώσε αγάπη, για την αγάπη.