Εγώ θέλω να μιλάμε, να φιλιόμαστε, να ταξιδεύουμε τον κόσμο

Έχω κουραστεί, σχεδόν απαυδήσει με όλους αυτούς που προσεγγίζουν με τη γνωστή πλέον φράση σε όλους “να μωρέ, εγώ δε θέλω σχέση”. Κι εγώ θέλω να πληρώνομαι χωρίς να δουλεύω. Ωστόσο, όταν σου συμβαίνει και πραγματικά ενδιαφέρεσαι, το σκέφτεσαι και καταλήγεις στο «πάμε να δούμε πού θα πάει». Κερδισμένοι θα βγείτε κι οι δύο, υποθέτεις. Αυτό συμβαίνει μία στο εκατομμύριο βέβαια. Με μαθηματική ακρίβεια, κάποιος από τους δύο θα ξεκινήσει να νιώθει έστω κάτι παραπάνω από τον άλλο, και να μην τα πολυλογώ γιατί ίσως ήδη τα γνωρίζετε, αυτό θα καταλήξει σ’ ένα ακόμα συναισθηματικό αδιέξοδο.

Παρατηρώντας και τον εαυτό μου με την πάροδο του χρόνου, οι προϋποθέσεις κι οι επιθυμίες μου για μια σχέση έχουν αλλάξει. Λόγω ηλικίας; Λόγω παθημάτων και μαθημάτων από το παρελθόν; Ή ο συνδυασμός όλων μαζί. Πλέον δε θέλω κάποιον στη ζωή μου που να υπόσχεται πως θα μ’ αγαπά πάντα και για πάντα και δε θα μ’ αφήσει ποτέ. Θέλω κάποιον που θα καταλαβαίνει ότι μερικές συμβαίνουν άσχημα πράγματα γιατί έτσι είναι η ζωή, και μερικές φορές δε δουλεύουν όλα όπως θέλουμε και φανταζόμαστε. Εκτός από τις ηλιόλουστες μέρες, υπάρχουν κι οι βροχερές. Δε με ενδιαφέρει να αποφύγω τη σύγκρουση, όμως τη θέλω με κάποιον που ξέρει να τη διαχειρίζεται. Χρειάζομαι κάποιον να μου τα πει ένα χεράκι, τι έκανα λάθος τι έκανε αυτός. Θα διαφωνήσουμε, θα κρατήσουμε μούτρα, μα θα το περάσουμε κι αυτό. Να μην ορίζει όλη τη σχέση ένας καβγάς.

Να είναι οι άνθρωποι ολόκληροι και μόνοι, ψάχνοντας κάποιον ολόκληρο και μόνο. Να είναι μαζί του καλύτεροι, πιο δυνατοί. Να μην τον χρειάζονται, να τον θέλουν δίπλα τους. Να μη στριμώχνουν ο ένας τον άλλον σε κουτιά για το πώς είναι ή πώς πρέπει να μοιάζουν. Να μεγαλώνουν μαζί, να εξερευνούν τον κόσμο παρέα, να γίνουν κολλητοί. Να ξέρουν πως μπορούν να δουν ο ένας τον άλλον αύριο, γιατί δε θα παίξουν παιχνιδάκια αποφευκτικότητας. Να μπορούν να μιλάνε για όλα, βάζοντας όρια εκεί που χρειάζεται. Να μοιράζονται την παιδική τους ηλικία, την πίστη τους στον θεό, γιατί έχουν αυτό το σημάδι πάνω στην πλάτη, για τους φόβους και τις ανασφάλειές τους. Να κάνουν βόλτες, ατελείωτες συζητήσεις μέχρι τα ξημερώματα και χουζουρέματα τις Κυριακές τα πρωινά. Έναν άνθρωπο που θα είναι δίπλα στα εύκολα, στα δύσκολα, στις μέρες με ήλιο, στις μέρες με βροχές, με ή χωρίς ομπρέλα.

Κυρίως, όμως να είναι αμοιβαίοι οι έρωτες. Μονόπλευρα συναισθήματα δε θέλουμε. Φτάνει. Είναι δύσκολο να ξέρεις κι ακόμα πιο δύσκολο να αποδεχθείς ότι ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου δε νιώθει όσα νιώθεις κι εσύ. Κι απωθημένα δε θέλουμε άλλα, αρκετά αποκτήσαμε. Πολύ γραφικό είναι αυτό που θα πω αλλά, ας τα θέλουμε όλα για μια φορά. Αν όχι όλα, τίποτα.

Κι αν μοιάζουν όλα παράλογα, υπερβολικά ή ακόμα και τρελά, σίγουρα είναι γιατί δεν τα έχουμε μοιραστεί με τον άνθρωπο που μοιάζει η κοσμοθεωρία του με τη δική μας. Ακόμη όμως κι αν τα θέλεις και στα δώσουν, δε σημαίνει ότι θα δουλέψει με σιγουριά. Γιατί στις δοσολογίες πάντα κρίνεται η αμοιβαιότητα. Λίγο παρακάτω η δόση κι έκοψε. Από την άλλη, αξίζει αυτό να μας κάνει να μένουμε σε χλιαρότητες;