Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή σου εντελώς ξαφνικά ως από μηχανής θεοί. Μέχρι πρότινος ήταν άγνωστοι ή σχεδόν γνωστοί, μέχρι που οι «σημαντικοί» σου, άφησαν τη θέση τους κενή. Δεν ψάχνεις για αντικαταστάτη, όμως, αφού καμία ανάμνηση δεν αναπληρώνεται. Αυτό που χρειάζεσαι είναι επανεκκίνηση και πολλές φορές το καύσιμο είναι οι καινούργιες συναντήσεις, είτε αυτές βρίσκονται στη σφαίρα της φιλίας είτε στο πεδίο του έρωτα.
Αυτοί που έρχονται στη ζωή σου μετά από έναν οδυνηρό χωρισμό είναι οι λεγόμενοι «άνθρωποι-σωσίβια». Είναι εκείνοι που σου απλώνουν το χέρι και σε τραβάνε στην επιφάνεια. Και μάλιστα, χωρίς να καταβάλουν ιδιαίτερη προσπάθεια αφού η παρουσία τους και μόνο, είναι αρκετή. Σε μετακινούν από την απραξία και τη μελαγχολία και σου θυμίζουν πως η ζωή προχωράει επιβεβαιώνοντάς σου ότι μπορείς να τη φτιάξεις απ’ την αρχή. Με καινούργιες νερομπογιές και χρώματα.
Η συντροφιά τους είναι απαραίτητη για την επούλωση των πληγών σου και τη συνειδητοποίηση των αλλαγών. Στην αρχή, το μυαλό σου παίζει περίεργα παιχνίδια, αφού κάνει συγκρίσεις, παρομοιάζει καταστάσεις κι επιζητεί επαναλήψεις που του είναι γνώριμες. Αλλά καμία σχέση δεν μπορεί να είναι ίδια με κάποια άλλη, εφόσον αποτελείται από δύο οντότητες οι οποίες αλληλεπιδρούν διαφορετικά μεταξύ τους. Η χημεία των προσωπικοτήτων τους είναι εκείνη που δημιουργεί μια μοναδική αντίδραση, που όσο κι να προσπαθήσεις να την αντιγράψεις με αλλιώτικο συνδυασμό, δε θα τα καταφέρεις. Κι αυτή είναι η μαγεία των ανθρώπινων σχέσεων· αλλιώς θα ήταν πολύ ανιαρές.
Οι «άνθρωποι σωσίβια» αποτελούνται από δύο κατηγορίες. Στην πρώτη, ανήκουν όσοι αποτελούν μια επιλογή απελπισίας αφού βρέθηκαν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Εάν δεν πενθήσεις την απώλεια κι αν δε βιώσεις όλα τα αρνητικά συναισθήματα που αυτή προκαλεί, τότε με μαθηματική ακρίβεια θα πιαστείς από τα «σωσίβια» αυτής της κατηγορίας. Είναι άνθρωποι που δε σου ταιριάζουν, εκπέμπετε σε διαφορετικά μήκη κύματος και οι ψυχές σας δε βρίσκουν κοινό σημείο συνάντησης. Παρ’ όλα αυτά, γαντζώνεσαι απ’ αυτούς μόνο και μόνο γιατί φοβάσαι ν’ αναμετρηθείς με τη μοναξιά σου. Τους κάνεις αμέσως πρωταγωνιστές χωρίς καν να περάσουν από κάστινγκ. Κι όταν επιτέλους βγεις στη στεριά, αντιλαμβάνεσαι ότι το σωσίβιό σου έχει ξεφουσκώσει. Και βρίσκεσαι και πάλι μετέωρος, όμως και λίγο ανήθικος αυτή τη φορά, αφού είτε το παρατήσεις στην αμμουδιά είτε το κουβαλήσεις ξεφούσκωτο σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή σου, κουράζεις έναν άνθρωπο που δεν έχει άλλη ενέργεια να δώσει. Απλώς δε σου κουμπώνει πια.
Στη δεύτερη κατηγορία, ανήκουν εκείνοι που είναι απόρροια μια συνειδητής κι ώριμης απόφασης. Είναι οι άνθρωποι που σε πάνε βαρκάδα μέχρι την ακτή, σου ανάβουν φωτιά και σ’ αγκαλιάζουν τόσο σφικτά, ώστε να μην κρυώσεις ποτέ ξανά. Που αφού πάλεψες μόνος σου, στη φουρτούνα, τους είδες στον ορίζοντα και πλησίασες δισταχτικά. Κι ήρθαν κι εκείνοι προς εσένα. Τους επέλεξες και σ’ επέλεξαν δηλαδή. Μπορεί το κύμα να σας έφερε κοντά, αλλά η επιθυμία είναι αυτή που σας ένωσε. Μέσα στον πόνο ενός αποχωρισμού, έχεις ανάγκη να νιώσεις πως υπάρχει ελπίδα, πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι «χαλασμένοι» και πως τελικά η αγάπη δεν είναι μια πλάνη. Τώρα την ψάχνεις πιο πολύ από ποτέ. Κι όχι τόσο για να πάρεις, αλλά για να δώσεις. Εξάλλου το ‘χει πει κι η Κική Δημουλά: «Πιστεύω ότι κερδισμένος είναι αυτός που αγαπάει, όχι αυτός που αγαπιέται. Αυτός που αγαπιέται δεν καταλαβαίνει τίποτα». Κι εσύ έχεις ανάγκη να καταλάβεις.
Άνθρωποι μάς βουλιάζουν κι άνθρωποι μάς διασώζουν. Μόνο που η επιλογή τους, είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Όπως κι η επιθυμία για ζωή. Γιατί, νομοτελειακά, άλλοι πάντα θα φεύγουν κι άλλοι θα έρχονται. Ποτέ δεν ξέρεις αν αυτοί που έρχονται θα μείνουν, ούτε εκείνοι που φεύγουν τι θα πάρουν μαζί τους. Οπότε, σημασία έχει, για όσο διαρκέσει αυτή η διαδρομή, να έχεις χέρια καθαρά κι ανοιγμένα για να χωρέσουν μέσα εκείνοι που όντως επιθυμείς και σ’ επιθυμούν κι αυτοί.
Συντάκτης: Κύπριδα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
