Εγχειρίδιο τέλειας ζωής

Όλοι μιλούν για τις τέλειες ζωές τους. Τον πετυχημένο γάμο τους (άσχετα αν κοιμούνται σε ξεχωριστά κρεβάτια, ίσως αυτό κάνουν οι ερωτευμένοι), τα πανέξυπνα παιδιά τους (που τ’ αφήνουν στη γιαγιά οκτώ μέρες τη βδομάδα, για να γίνουν ανεξάρτητα μάλλον), το καινούργιο τους σπίτι με θέα τη θάλασσα (κληρονομιά ή υπερτοκισμένα δάνεια που ίσως κάποτε τα πανέξυπνα παιδιά των πανέξυπνων παιδιών τους καταφέρουν ν’ αποπληρώσουν) και τη δουλειά που δε γουστάρουν αλλά «έχει καλά λεφτά» (τα οποία όμως ποτέ δεν είναι αρκετά γιατί πάντα υπάρχει κάποιος που παίρνει περισσότερα). Η ματαιοδοξία στις επάλξεις. Κι ο ανταγωνισμός να χτυπάει κόκκινο. Όλα στη θέση τους δηλαδή και με ακρίβεια τρίτου δεκαδικού.

Το σκηνικό θυμίζει ταινία της Marvel. Ο κόσμος να γκρεμίζεται από επίθεση εξωγήινων κι αυτοί ν’ αναδύονται από τα συντρίμμια σαν υπερήρωες. Χωρίς γρατσουνιά και με το τσουλούφι άθικτο. Θα ‘θελα να ‘ξερα, τι υπάρχει στα αλήθεια πίσω από την κάπα του Σούπερμαν; Ένας καλοδουλεμένος εαυτός που επούλωσε επάξια του πληγές του και συνεχίζει με πίστη προς το φως; Ή ένας φοβισμένος ανθρωπάκος που έμαθε καλά το ποίημα και το μόνο κοινό που έχει με τον Κλαρκ Κεντ είναι το κόκκινο βρακί; Ποντάρω στο δεύτερο.

Επιβιώνοντας στην εποχή της τελειότητας λοιπόν. Όλα στον βωμό του περιτυλίγματος. Λίγο το Instagram κι οι ιδανικές ζωές του (έχει καταντήσει τόσο βαρετό) και λίγο το ασταμάτητο τρέξιμο προς την άπιαστη επιτυχία (που η κοινωνία έχει καθορίσει με λανθασμένες οδηγίες πλοήγησης) έχουν αποσυντονίσει τελείως τον άνθρωπο και την υπόστασή του. Δεν τη βλέπει τη ζωή. Δεν τον νοιάζει να τη δει κιόλας. Απλώς τρέχει. Αυτό έμαθε. Χωρίς να ξέρει πού πάει. Με δεμένα τα μάτια. Φανατικός οπαδός του πλήθους. Να έχει ό,τι κι οι άλλοι. Κι ας μην τα θέλει, κι ας μην του ταιριάζουν. Θα τα φορέσει. Κι ακόμα κι αν τον στενεύουν, θα βρει τον τρόπο να χωρέσει. Και θα πλασάρει τον εαυτό του ως άνετο μέσα σ’ αυτά. Εξάλλου η ευτυχία έχει ρητά οριστεί από τους προκατόχους μας: «Κατάσταση καμουφλαρισμένης ψυχικής ευφορίας βασισμένη στην απόλυτη τήρηση άτυπων κοινωνικών κανόνων». Συνώνυμο: Επιτυχία. Αντίθετο: Ζωή.

Έχει ποτέ κανείς απ’ αυτούς αναρωτηθεί αν αυτό το τρέξιμο τον κρατάει στάσιμο τελικά; Κι αν τον κινεί, πού τον πάει; Ξέρει πού πάει; Κι αν δεν φτάσει ποτέ; Ή άμα φτάσει και δεν είναι αυτό που φαντάζεται; Μπορεί να επιστρέψει πίσω; Περιττά ερωτήματα. Μην τυχόν και τ’ απαντήσεις και γίνεις τίποτα επαναστάτης και χαλάσεις την πιάτσα. Ή κανένας ρομαντικός κι ονειροπόλος. Μεγάλη ρετσινιά. Εσύ συνέχισε με την ίδια ταχύτητα για να κερδίσεις αυτά που σου έμαθαν ότι πρέπει να έχει ένας πετυχημένος άνθρωπος. Κι αφού τ’ αποκτήσεις, τότε θα καταλάβεις πως δε σου δίνουν τη χαρά που σου είχαν τάξει. Κι έτσι αρχίζεις να τα στολίζεις με ροζ φιογκάκια και κορδέλες για ν’ αντέξεις πρώτος απ’ όλους εσύ το θέαμα για να τα παρουσιάσεις ύστερα σαν αξιοζήλευτα και στους υπόλοιπους. Και το παίζεις τόσο καλά το εργάκι, που στο τέλος πείθεις ακόμα κι εσένα. Αλλά όχι για πολύ.

Έρχεται η στιγμή που το ψέμα φανερώνεται. Το πέρασμα των άχρωμων κι άγευστων χρόνων σού ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια σου τη δυστυχία στην οποία ζεις, προσπαθώντας να κατακτήσεις αυτά που σου έμαθαν ότι πρέπει να έχεις για να συμπληρώσεις το παζλ της ευτυχισμένης ζωής. Και που ποτέ δε θα έχεις τελικά, γιατί δε σε νοιάζει στ’ αλήθεια να είσαι ευτυχισμένος. Θέλεις απλώς να έχεις ό,τι κι οι άλλοι. Αλλά σου έχω νέα. Ούτε οι άλλοι τα έχουν. Κι αυτοί τον ίδιο ρόλο με σένα παίζουν. Απλώς σε άλλο θέατρο.

Άκου τώρα λίγο. Είναι λογικό να υπάρχουν εντάσεις και διαφωνίες στον γάμο σου, είναι οκ να σε κουράζουν τα παιδιά κι οι ατέλειωτες υποχρεώσεις όπως οι είναι να σε πειράζει που το αφεντικό σου δεν εκτιμά τις προσπάθειες και τις ικανότητές σου. Είναι εντάξει να μην είσαι πάντα χαρούμενος. Είναι υγιές να πέφτεις κάποιες φόρες. Είναι εποικοδομητικό να κάνεις λάθη. Κανείς δεν είναι τέλειος και ποτέ δε θα γίνει. Και καμιά ζωή δεν είναι ιδανικά πλασμένη. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν υπάρχει εγχειρίδιο τέλειας ζωής. Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Και δε χρειάζεται η τελειότητα, γιατί οι ρωγμές κι οι λοξές γραμμές είναι αυτές που πετυχαίνουν τη διαφορετικότητα. Κι η διαφορετικότητα είναι αυτή που κάνει το παιχνίδι ενδιαφέρον. Για σκεφτείτε έναν κόσμο πανομοιότυπο; Πόσο ανιαρός θα ήταν!

Τρέχεις ν’ αποκτήσεις λοιπόν. Κι όταν αποκτήσεις, πασχίσεις ν’ αποδείξεις ότι ο θησαυρός δεν ήταν άνθρακας. Μα όση χρυσόσκονη κι αν του ρίξεις, πάλι άνθρακας θα μείνει. Άσε λοιπόν τα φίλτρα και ζήσε τη ζωή στον πραγματικό της τόνο. Οι ατέλειές της είναι που την κάνουν ν’ αξίζει.