Φαντάσου να υπήρχε ένα σύμπαν όπου όλοι θα βρίσκαμε τον έρωτα

Πρόσφατα ανακάλυψα τον “William James”, έναν Αμερικανό γιατρό, φιλόσοφο και ψυχολόγο που χρησιμοποιεί τον όρο «πολυσύμπαν» για να περιγράψει τη θεωρία ότι υπάρχουν πολλά διαφορετικά σύμπαντα, και ότι σε αυτό το πεπερασμένο ή άπειρο αριθμό συμπάντων κάθε αποτέλεσμα είναι δυνατό. Τα λεγόμενα «εναλλακτικά» ή «παράλληλα» σύμπαντα, έχουν εξεταστεί από πολλούς κλάδους, από την αστρονομία έως τη θεολογία, τη φυσική και γενικότερα την επιστήμη. Σήμερα όμως θα χρησιμοποιήσουμε τη φαντασία μας, η οποία μερικές φορές πρέπει να υπερισχύει της φυσικής πραγματικότητας και του παρατηρήσιμου κόσμου.

Σας προκαλώ λοιπόν να φανταστείτε κι εσείς πως όντως υπάρχουν περισσότερα από ένα σύμπαντα. Άραγε εκεί πώς θα ήταν η αγάπη και ο έρωτας; Θα μπορούσε ο κάθε ερωτευμένος να βρει ανταπόκριση, σε τουλάχιστον ένα σύμπαν; Θα μπορούσαμε όλοι να αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε με έναν τρόπο που δεν είναι εφικτός σε αυτόν τον χώρο και χρόνο;

Και φυσικά, τι θα συνέβαινε με τους ανεκπλήρωτους έρωτες; Θα είχαν μια ευκαιρία για ένα διαφορετικό τέλος; Ένα τέλος πιο ελπιδοφόρο; Θα μπορούσαμε επιτέλους να νιώσουμε πως είναι να κατέχεις την πρώτη θέση στην καρδιά κάποιου που τόσο λαχταράς; Κάποιου που σε αυτό το σύμπαν δεν μπορεί ή δε θέλει να σε αγαπήσει;

Άραγε αν είχαμε τη δυνατότητα να διαλέξουμε σύμπαν, ποιο θα διαλέγαμε;

Στο πρώτο σύμπαν -που είναι και αυτό που ζούμε σήμερα-, λέμε πως η αγάπη αξίζει κάθε κόπο. Αξίζει τους πόνους, και τις θυσίες. Και το πιστεύουμε αυτό, γιατί βιώνουμε την απαράμιλλη ομορφιά του να συγχρονίζονται δυο ξένες καρδιές. Γιατί ξέρουμε πως είτε αγαπάς για μια στιγμή είτε για μια ζωή, είτε δίνεις τα πάντα και παίρνεις το απόλυτο τίποτα, είτε υπάρχει αμοιβαία ανταπόκριση, το τέλος πάντα είναι ίδιο. Τα αστέρια εδώ είναι σκληρά. Μας χλευάζουν για την τραγωδία μας και την αποτυχία μας να ζήσουμε μια παραμυθένια ιστορία. Είναι σκοτεινά. Φεύγουν μαζί με τα δάκρυα που κυλούν κάθε βράδυ. Φεύγουν μακρυά και μας αφήνουν με μόνη παρηγοριά τη μοναξιά. Σ’ αυτό το σύμπαν σε στοιχειώνει αυτό που ποτέ δεν υπήρξε. Η καρδιά ραγίζει -και θα ραγίζει κάθε φορά. Κάθε φορά που θα συναντιέστε σ’ ένα ξεχασμένο μπαρ και θα προσποιείστε ότι δε μοιραστήκατε μια ιστορία -λες και δεν ήσασταν ποτέ κάτι περισσότερο από δυο ξένοι.

Στο δεύτερο σύμπαν όλα είναι πιο γενναιόδωρα και φωτεινά. Είναι ένα σύμπαν στο οποίο θα μπορούσαμε εμείς να είμαστε μαζί. Τα αστέρια θα ευθυγραμμίζονταν, θα έγραφαν στον ουρανό την ιστορία του έρωτά μας. Οι αστερισμοί θα έκαναν ένα ξόρκι και θα μας έδιναν το αίσιο τέλος που τόσο πολύ ποθήσαμε. Και με λίγη απ’ αυτήν τη μαγεία, θα ακούγαμε και το «σ’ αγαπώ» από τα χείλη του ανθρώπου μας. Ναι, αυτό το σενάριο σε ένα άλλο σύμπαν θα μπορούσε να είναι η πραγματικότητα και όχι απλώς ένα βραχύβιο σενάριο από τις μεταμεσονύχτιες φαντασiώσεiς μας.

Το άλλο σύμπαν είναι εκείνο που δε θα συναντήσεις ποτέ τον «άνθρωπο» σου. Ναι, αυτόν που μόλις σκέφτηκες. Αυτόν που κάνει την καρδιά σου να χτυπά τόσο γρήγορα και τη νιώθεις μέσα στο στήθος, λες και είναι έτοιμη να εκραγεί. Αυτόν που κάνει την καρδιά σου να χτυπά τόσο αργά, που νιώθεις λες και θα χάσεις τις αισθήσεις σου αν συνεχίσεις να τον σκέφτεσαι. Αυτόν που σου κόβει την ανάσα κυριολεκτικά, και ξυπνά τις πεταλουδίτσες σου οι οποίες είχαν πέσει σε λήθαργο. Αυτόν με τον οποίο για κάποιο λόγο δεν μπορείτε να είστε μαζί. Τι θα γινόταν αν στο παράλληλο σύμπαν, δε συναντιόσασταν ποτέ; Δε θα τον ήξερες, και δε θα σε ήξερε. Θα ήσουν μόνος ή μπορεί και να ήσουν σε μια ιδανική και ευτυχισμένη σχέση. Φαινομενικά δεν ακούγεται άσχημο να μπορείς να πηγαίνεις για ύπνο χωρίς κλάματα και χίλιες σκέψεις να βουίζουν στο μυαλό σου, αλλά ποιος θα διάλεγε να μη νιώσει ποτέ πεταλούδες στο στομάχι του και ταχυκαρδίες μετά απ’ ένα φιλί;

Έχοντας υπόψη αυτά τα 3 διαφορετικά σύμπαντα, η επιλογή φαίνεται κάτι περισσότερο από εύκολη. Όλοι θα διαλέγαμε το δεύτερο σύμπαν: Εκείνο στο οποίο ερωτεύεσαι το άτομο που πραγματικά θέλεις, και σε ερωτεύεται και εκείνο. Ωραία και ανώδυνα. Αυτό είναι το τέλειο και ιδανικό αποτέλεσμα, έτσι δεν είναι; Ωστόσο αν με ρωτούσατε εμένα, δε θα διάλεγα κανένα κανένα πέρα από το δικό μας. Πολύ «τελειότητα» στο δεύτερο σύμπαν, και καθόλου πόνος στο τρίτο. Η τελειότητα δε σου αφήνει περιθώρια εκτίμησης. Και εκεί που δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει ούτε και χαρά. Φυσικά στο ατελείωτο πολυσύμπαν όλα τα σενάρια είναι πιθανά.

Θα συνεχίσω να πιστεύω πως η αγάπη στο δικό μας σύμπαν είναι τραγική. Είναι τραγικό να μην είσαι με το άτομο που πραγματικά θέλεις. Με αυτό που χρειάζεσαι αλλά και θα ήθελες να σε χρειάζεται. Αλλά αυτή η αγάπη, η «heartbreaking» αγάπη, είναι αυτή που κάνει το σύμπαν μας τόσο καταστροφικά όμορφο. Το να μπορείς να αγαπάς και να συνεχίζεις να αγαπάς χωρίς να αγαπιέσαι, το να σπάει η καρδιά σου χίλια κομμάτια κάθε μέρα, και εσύ να τα συναρμολογείς κάθε βράδυ για να σπάσει ξανά, το να αγαπάς για μια στιγμή, το να αγαπάς για πάντα, το να τολμάς να αγαπάς… αυτό είναι είναι ένα μικρό άπειρο από μόνο του. Ό,τι και αν γίνει, εγώ θα εξακολουθώ να επιλέγω το δικό μας σύμπαν. Γιατί εδώ μπορούμε ν’ αγαπάμε, όπως πραγματικά θέλουμε -ανιδιοτελώς, όμορφα, τρομακτικά, παθιασμένα, τολμηρά. Να πληγωνόμαστε, να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε.