Η καρδιά μου βαρέθηκε ν' αναρωτιέται τι θα γίνει με μας

Όλα ή τίποτα. Πάρε με ή άσε με. Τα δίνω όλα ή φεύγω. Τα θέλω όλα ή τίποτα. Ποτέ δεν ήμουν καλή με τα συναισθήματα. Ποτέ δεν είχα τύχη στις σχέσεις. Ποτέ δε συμβιβάστηκα. Δε μ’ αρέσει το γκρίζο. Δεν αντέχω το λίγο. Με βασανίζουν τα μπορεί και τα ίσως. Μέχρι που εμφανίστηκες εσύ. Ήρθες στη ζωή μου σαν τυφώνας. Ξαφνικά και απροσδόκητα. Το μονοπάτι σου, το μονοπάτι μας, ήταν τόσο απρόβλεπτο όσο η αλλαγή της παλίρροιας. Ήταν τυχαίο. Και πίστεψέ με, δεν είχα καμία πρόθεση να σε εντάξω στις σκέψεις μου. Καμία απολύτως. Αλλά υπήρχε κάτι σε σένα, κάτι απερίγραπτο. Η γνωριμία μας γεμάτη συναισθήματα πρωτόγνωρα. Η ιστορία μας, ταινία. Ταινία δίχως τέλος.

«Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις». Έτσι μου είπαν και είχαν δίκαιο. Αλλά ποτέ δε μου είπαν πως όπως έρχονται, έτσι φεύγουν. Ότι οι ιστορίες δεν έχουν πάντα αίσιο τέλος, ότι τα πράγματα δεν είναι όπως στις ταινίες. Οι άνθρωποι φεύγουν και αφήνουν πίσω τους χιλιάδες αναπάντητα «γιατί» να μας παιδεύουν.

Η αγάπη είναι ένα αίνιγμα: απίστευτα απλή και ταυτόχρονα υπερβολικά περίπλοκη. Είναι το πιο δυνατό συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος. Έχουμε κάνει πόλεμο στο όνομα της αγάπης, έχουμε γράψει επικά μυθιστορήματα, θεατρικά αριστουργήματα. Έχουν γραφτεί αμέτρητα τραγούδια στο όνομά της. Μας δίνει απερίγραπτη χαρά αλλά έχει την ικανότητα να μας στείλει στα βάθη της θλίψης.

Μήπως όμως εμείς την κάνουμε περίπλοκη; Μήπως είναι πολύ πιο απλή από όσο νομίζουμε; Αν σ’ αγαπούν θα στο δείξουν και αν τους λείπεις θα σου το πουν. Θα μου πεις, δεν πάντα μαύρο ή άσπρο, και το καταλαβαίνω, αλλά αν διαρκώς πρέπει να κατηγορείς κάποιον για τις επιλογές του ή να αμφισβητείς τις προθέσεις του και να αναρωτιέσαι αν του λείπεις, η απάντηση είναι πιο ξεκάθαρη από όσο νομίζεις. Όσοι σε αγαπούν δε θα σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν σημαίνεις κάτι για αυτούς και σε εκείνους που θα λείπεις δε θα αφήσουν να περάσουν εβδομάδες ή μήνες χωρίς να μάθουν νέα σου, χωρίς να ακούσουν τη φωνή σου.

Θα υπάρχει πάντα ένας λόγος για τον οποίο δε θα μπορείς —ίσως δε θα είσαι «έτοιμος», ίσως «δεν είναι η κατάλληλη στιγμή», ίσως θα υπάρχουν άλλα εμπόδια ή μπορεί να λες απλώς ψέματα στον εαυτό σου επειδή φοβάσαι. Θα υπάρχει πάντα μια εξήγηση, μια δικαιολογία. Πάντα κάτι θα στέκεται εμπόδιο στον δρόμο σου —ένα πρόσωπο, μια στάση ζωής, μια σχέση, μια πεποίθηση, μια αμφιβολία. Θα υπάρχουν πάντα λόγοι για τους οποίους δε θα μπορείς ή «δε θα πρέπει». Περιπλέκουμε υπερβολικά τις καταστάσεις. Αναζητούμε λόγους για να αφήσουμε τους ανθρώπους να ξεφύγουν. Δίνουμε ευκαιρίες ξανά και ξανά και ξανά. Αλλά, μάτια μου, δε θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο.

Η καρδιά κάποτε φτάνει στη γραμμή του τερματισμού –σχεδόν λαχανιασμένη. Η καρδιά προσπάθησε να κερδίσει αυτόν τον ηλίθιο αγώνα, αλλά δεν πήρε την πρωτιά. Ήρθε η στιγμή που η καρδιά μου κουράστηκε και εξαντλήθηκε από το όλο τρέξιμο και το κυνηγητό. Η καρδιά μου απλώς βαρέθηκε. Βαρέθηκε να αναρωτιέται αν θα υπάρξει έστω μια πιθανότητα να είμαστε μαζί εσύ κι εγώ. Κουράστηκε να προσπαθεί να καταλάβει το νόημα πίσω από κάθε ασήμαντη χειρονομία σου. Βαρέθηκε κάθε τραγούδι να σε θυμίζει. Βαρέθηκε να αναρωτιέται πώς είσαι όλο αυτό το διάστημα. Κουράστηκε να σπαταλάει κάθε επιθυμία, κάθε πεφταστέρι, κάθε 11:11 μόνο για σένα. Εθίστηκα σε μικρές σπίθες ελπίδας. Στην ελπίδα πως ίσως, λέω ίσως, θα άναβε μια φωτιά μέσα σου για να κάψει όλα τα τείχη φόβου που στάθηκαν εμπόδιο ανάμεσά μας.

Η απροσδόκητη αγάπη είναι πιο σκληρή. Η ανεκπλήρωτη αγάπη κόβει πιο βαθιά. Η ελπίδα για το τι θα μπορούσε να συμβεί θα είναι πάντα κάτι που θα μας κρατά να δέσμιούς της. Ο πόνος αυτού που δεν είναι, αλλά θα μπορούσε να γίνει είναι βαθύτερος από οποιονδήποτε άλλο. Τον ζεις. Τον ζεις μέχρι να μην αντέχεις άλλο. Τον ζεις μέχρι να «χορτάσει» και μετά προχωράς.

Γιατί αυτό είναι αγάπη. Είναι ένα παζλ. Είναι ακατάστατη. Δεν είναι πάντα βολική. Δεν είναι πάντα όπως την ήθελες ή την ονειρευόσουν. Αλλά χρειάζεται. Μας διδάσκει. Μας δυναμώνει. Και αυτή είναι που κάνει αυτή τη ζωή να αξίζει. Ακόμα και η σκληρή, απροσδόκητη, ανεκπλήρωτη αγάπη.