Η πολυπλοκότητα των συναισθηματικά μη διαθέσιμων ανθρώπων

Η πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων συναισθημάτων είναι ένα σύνηθες φαινόμενο καθ’ όλη τη διάρκεια ύπαρξης του είδους μας. Κάθε άνθρωπος κάτι νιώθει, κάτι θέλει, κάτι καρτερά και για κάτι προσπαθεί. Άλλοι θέλουν αγάπη, άλλοι έρωτα και άλλοι την ησυχία τους. Άλλοι ψάχνουν την ηρεμία τους και τα κάνουν όλα άνω κάτω για λίγη γαλήνη, ενώ άλλοι αναζητούν μόνο το χάος.

Υπάρχουν άνθρωποι που δε θέλουν δέσμευση. Μπορεί να περάσουν μέρες μ’ έναν άνθρωπο κι ενώ το κλίμα να τραβάει και να τους ταιριάζει, εκείνοι να μη θέλουν κάτι παραπάνω. Όση οικειότητα κι αν δημιουργήθηκε, δεν μπορούν να σκεφτούν την ανάπτυξη ενός πιο ουσιώδους δεσμού. Δεν αντέχουν στη σκέψη της δέσμευσης. Αυτό συμβαίνει όχι επειδή είναι ανέντιμοι ή ανώριμοι, αλλά επειδή δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμοι.

Ας ορίσουμε λοιπόν αυτές τις λέξεις -που χαρακτηρίζουν πολύ την εποχή μας. Παίρνοντας μία-μία τις λέξεις, βλέπουμε ότι η φράση αυτή αποτελείται για αρχή από τη λέξη «συναισθηματικά». Όταν αναφερόμαστε σε συναισθήματα, πρέπει πρώτα να παίρνουμε μια ανάσα και να σκεφτόμαστε όλα όσα η έννοια αυτή περικλείει, αφού από μόνη της η λέξη αυτή είναι τόσο έντονα φορτισμένη που οι πολλές αναλύσεις περισσεύουν. Τα συναισθήματά μας είναι μέρος του εαυτού μας, της ίδιας της προσωπικότητάς μας. Όταν ο οργανισμός μας βιώνει ένα συναίσθημα για πρώτη φορά, το κάνει στο 100% του. Αυτή η απειρία, η αίσθηση του αγνώστου, πολλές φορές δεν του επιτρέπει να αναπτύξει άμυνες και να αυτοπροστατευτεί. Έτσι, ειδικά στον πρώτο μας έρωτα, δε χώρεσαν ποτέ μηχανισμοί αυτοπροστασίας κι αυτοσυντήρησης. Γι’ αυτό και αν ανατρέξουμε πίσω στο χρόνο και θυμηθούμε τον πρώτο μας εφηβικό σκίρτημα, θα νιώσουμε μια μίξη διαφόρων συναισθημάτων και στεναχώριας να μας κατακλύζει -σε πολύ μεγάλα επίπεδα. Αλλά και οποιοδήποτε συναίσθημά μας, στην παρθενική του εμφάνιση έχει την τάση να παρουσιάζεται εξαιρετικά έντονα κι αυτό αποτελεί ένα απόλυτα λογικό γεγονός. Όταν κάτι το βιώσουμε ξανά ωστόσο, τις περισσότερες  φορές έχει μικρότερη ένταση από την πρώτη.

Η δεύτερη λέξη εκφράζει τη διαθεσιμότητα. Όταν είμαστε διαθέσιμοι, σημαίνει ότι είμαστε εύκαιροι, δηλαδή ότι θέλουμε και μπορούμε. Είμαστε ανοιχτοί σε κάθε είδους πρόταση και δηλώνουμε τη διάθεσή μας όχι μόνο με λέξεις αλλά και με την ίδια τη συμπεριφορά μας. Όταν λοιπόν αποφεύγουμε κάποιον, δηλώνουμε παρόντες μόνο για μια στιγμή και τις άλλες χανόμαστε. Δεν είμαστε συναισθηματικά διαθέσιμοι, δε θέλουμε να δοθούμε, να υποσχεθούμε, να δεσμευτούμε. Δεν μπορούμε. Ίσως αυτό να οφείλεται στο παρελθόν μας, σε κάποιον έντονο πόνο που βιώσαμε ή απλά στις προτεραιότητες που έχουμε θέσει αυτήν την περίοδο της ζωής μας.

Πολλές φορές νιώθουμε ότι αν δώσουμε μια ευκαιρία στο άτομο απέναντί μας, θα μας φορεθεί αυτόματα και μια θηλιά στο λαιμό. Τα πιο απλά πράγματα όμως, όπως ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο ή ένα like μπορεί να μας δημιουργήσουν ένα αίσθημα πίεσης, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Γι’ αυτό πρέπει να δίνουμε χώρο και χρόνο στους ανθρώπους. Ν’ ακούμε το σώμα μας και να μην πιεζόμαστε αλλά ούτε και να πιέζουμε  καταστάσεις. Ο άνθρωπός μας είναι εκεί έξω κι όταν βρεθεί δε θ’ αφήσει περιθώρια για αμφιβολίες. Θα είναι εκεί, δε θα πιέζεται, δε θα τρομάζει, θα είναι 100% διαθέσιμος συναισθηματικά. Θα είναι σίγουρος πως μπορεί να δώσει, ν’ αγαπήσει, ν’ αγκαλιάσει.