Ξέρεις ότι αγαπάς όταν νιώθεις πως αξίζει ο πόνος αν φύγει απ' τη ζωή σου

Η αγάπη μοιάζει να είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Και στην αρχή, σε μεγάλο κομμάτι της είναι. Χαμόγελα και πεταλούδες, ζαλισμένοι από έρωτα, ασταμάτητα μηνύματα, όνειρα, ανεξέλεγκτη ευτυχία. Όλα μοιάζουν πιο φωτεινά, πιο απαλά. Αλλά αυτό δε διαρκούν για πάντα κι ίσως έτσι πρέπει.

Η αγάπη είναι και δύσκολη. Η αγάπη είναι και τρομακτική. Η αγάπη είναι κι ακατάστατη. Κυρίως, όμως, η αγάπη είναι επώδυνη, όχι ακριβώς η ίδια, αλλά ο φόβος να ζήσεις με την απουσία της. Η καρδιά πάντα θα βρίσκεται σε κίνδυνο, πάντα θα κρέμεται από μια λεπτή κλωστή κι εσύ θα ζεις με το άγχος μην τυχόν και κοπεί, γιατί μετά πώς θ’ αντέξεις τον πόνο; Ίσως πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι για να βρεις την πιο αληθινή, αγνή και πλήρη μορφή αγάπης πρέπει ν’ αποδεχθείς το γεγονός ότι αργά ή γρήγορα θα πονέσεις και δε θα μπορείς να το αποφύγεις. Το ερώτημα είναι για ποιους αξίζει να πονέσεις;

Καταλαβαίνω πως μόνο στο άκουσμα αυτό δεν μπορείς να ενθουσιαστείς. Αλλά αυτό πρέπει να κάνουμε είναι να έχουμε επίγνωση των γεγονότων. Καλούμαστε να καταλάβουμε ότι πρέπει ν’ ανοιχτούμε στο ενδεχόμενο του πόνου, εκείνου που είναι συνδεδεμένος με την ανθρώπινη ύπαρξη. Να κατανοήσουμε την απόρριψη, την ευαλωτότητα, την απώλεια κι ένα σωρό άλλα δυσάρεστα συναισθήματα, αν θέλουμε κάποια στιγμή να ζήσουμε την πραγματική αγάπη- που προσοχή δεν έχει καμία σχέση με την αποδοχή της κακοποίησης ή της παθογένειας.

Ο λόγος για τον οποίο η αγάπη είναι τόσο εκπληκτική στην αρχή, είναι γιατί ανοίγεις διάπλατα τις πύλες τις καρδίας σου και δίνεις χώρο στη χαρά και στον έρωτα, να εγκατασταθούν εκεί. Αλλά την ίδια στιγμή -αυτό είναι και το τρομακτικό- πολύ εύκολα αυτός ο χώρος μπορεί να κυριευτεί από απογοήτευση. Το ένα δεν μπορεί να συμβεί χωρίς το άλλο: Αν αγαπάς κάποια στιγμή θα πονέσεις κι αν πονάς, σημαίνει ότι κάποια στιγμή αγάπησες.

Κι εκεί ακριβώς κολλάει και η ιδέα της κακοποίησης. Διότι το ν’ αγαπάς κάποιον μπορεί να είναι επώδυνο, αλλά είναι διαφορετικό να σε πονάει αυτός που αγαπάς. Ο «πόνος» προέρχεται από την ιδέα να τον χάσεις, από τη ζωή σου χωρίς αυτόν. Αυτό το γλυκό φτερούγισμα στο στήθος, αυτό που νιώθεις όταν ξυπνάς και βλέπεις να κοιμάται ήσυχα δίπλα σου κι έχεις χαρά, αλλά την ίδια στιγμή ανησυχία στη σκέψη ότι μπορεί να χάσεις αυτή τη στιγμή. Η σκέψη πως σας χωρίζουν χιλιόμετρα, όταν περνούν οι μέρες χωρίς να δείτε ο ένας τον άλλο. Η ευχή να μπορούσατε να είστε μαζί σ’ ένα δωμάτιο. Ο φόβος που νιώθεις όταν εμπιστεύεσαι την καρδιά σου στα χέρια κάποιου που την αξίζει, με την ελπίδα να μη σου την σπάσει.

Κι είναι κι η άλλη του μορφή. Αυτή που προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως είναι φυσιολογική. Ο πόνος που νιώθεις όταν σε εγκαταλείπουν, όταν καταλαβαίνεις πως όλα ήταν ένα ψέμα, όταν λένε λόγια που πληγώνουν. Αυτό που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνος σου στη σχέση. Όταν τους χαρίζεις και το τελευταίο κομμάτι του εαυτού, χωρίς αντάλλαγμα. Είναι τα κλάματα, η θλίψη, οι σπασμένες υποσχέσεις.

Δεν υπάρχει “win-win” εδώ. Ποτέ δεν υπήρχε. Φαινομενικά έχεις δύο επιλογές. Είτε προστατεύεις την καρδιά σου αλλά στερείσαι εντελώς την εμπειρία της μεγάλης αγάπης, είτε ρισκάρεις την καρδία σου για να νιώσεις ένα συναίσθημα τόσο ξεχωριστό που είναι αδύνατο να εκφραστεί με λόγια. Στην τελική, όποιο πόνο κι αν βιώσεις να θυμάσαι πως δεν μπορεί να σε καταστρέψει. Ο πόνος αυτός θα αποδείξει τι πραγματικά έχει σημασία και τι πρέπει ν’ αλλάξει ή να φύγει. Δε συνηθίζεται, αλλά αργά ή γρήγορα αντιλαμβάνεσαι πως εκεί έξω υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα και μαθαίνεις να τ’ αναγνωρίζεις πιο εύκολα. Γιατί πάντα υπάρχει φως, μια ευκαιρία γι’ ανάπτυξη. Κι η αγάπη ανθίζει στις ρωγμές.

Ps: Όλοι αξίζουν ν’ αγαπηθούν, αλλά μόνο λίγοι αξίζουν τον πόνο που ακολουθείται από μια αγάπη όταν τελειώνει.