Ποτέ δεν κατάλαβα πού βρίσκουν το θράσος αυτοί που ρωτάνε έναν ελεύθερο άνθρωπο πότε θα δεσμευτεί, έναν δεσμευμένο πότε θα παντρευτεί κι έναν παντρεμένο πότε θα κάνει παιδί. Αν έχει παιδί, τότε τον ρωτάνε για δεύτερο, για τρίτο κ.ο.κ. Δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσεις απ’ αυτό το μαρτύριο. Ειδικά με το που πατήσεις τα πρώτα άντα, αυτές οι ερωτήσεις μοιάζουν με βροχή μετεωριτών που όσο κι αν προσπαθείς να τις αποκρούσεις με το φωτόσπαθό σου, βρίσκουν πάντα τον τρόπο να σε πλακώσουν.
Πασχίζεις να απαντήσεις με ψυχραιμία ενώ το μόνο που θέλεις είναι να τους ρίξεις το πορτατίφ στο κεφάλι. Αντί να προσπαθήσουν εκείνοι να ρωτήσουν με τακτ αυτό που τόσο πολύ τους ενδιαφέρει (γιατί το να μην το ρωτήσουν δεν παίζει), προσπαθείς εσύ να μη δείξεις το πόσο άβολα σε έκαναν να νιώσεις για να μην τους προσβάλεις. Και συχνά διερωτάσαι από πού κι ως πού να τους αφορά κάτι τόσο προσωπικό. Παιδιά, είναι γνωστό ότι μας νοιάζει πιο πολύ τι γίνεται στο σπίτι του γείτονα παρά στο δικό μας. Το δικό μας δεν αντέχουμε να το δούμε ούτε με κιάλια. Για το σπίτι του γείτονα, όμως, κρατάμε σειρά στην κλειδαρότρυπα με ποπ κορν και κόκα κόλα.
Το πιο παρανοϊκό απ’ όλα είναι ότι οι τύποι κι οι τύπισσες που κάνουν τέτοιου είδους ερωτήσεις ακολουθούν πιστά το μοτίβο γάμος-οικογένεια και βιώνουν στο πετσί τους όλες τις παθογένειές του. Ξέρουν από πρώτο χέρι ότι δεν είναι τόσο ιδανικό όσο το πλασάρουν. Παρ’ όλα αυτά, όμως, αντί να προσπαθούν να βγουν από τον λαβύρινθο που έχουν πέσει, θέλουν να ρίξουν κι εσένα μέσα. Λες και το ψέμα γίνεται πιο υποφερτό όταν το βιώνουν περισσότεροι.
Πάμε όμως να πάρουμε τις ερωτήσεις με τη σειρά. «Μα εσύ πότε θα βρεις κάποιο άτομο να νοικοκυρευτείς;». Κι εδώ ανοίγουμε το κεφάλαιο singles. Τα αποπαίδια της κοινωνίας. Δύσκολα μπορεί κανείς να χωνέψει ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να είναι μόνοι τους. Υπάρχουν δύο κατηγορίες singles. Αυτοί που ενώ είναι διαθέσιμοι δε βρήκαν ακόμη την αγκαλιά τους, όχι επειδή περιμένουν τον πρίγκιπα ή την πριγκίπισσα στο άσπρο άλογο αλλά γιατί δεν έτυχε ή δεν πέτυχε. Κι υπάρχουν κι εκείνοι που το επέλεξαν. Είναι οι ίδιοι που τραγουδούν με πάθος το «ελεύθερος για μια ζωή» κάθε φορά που παίζει σ’ ένα μπαράκι. Και το εννοούν. Και μπράβο τους. Κι ας είναι εκτός τόνου. Εγώ πάντως τους περνάω στην επόμενη φάση. Γιατί δεν έχουν ανάγκη κανέναν σύντροφο για να νιώσουν ασφάλεια, αποδοχή ή επιβεβαίωση. Απλώς γουστάρουν να είναι μόνοι τους.
Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που τραυματίστηκαν τόσο πολύ από τον έρωτα που δε σηκώνουν άλλα πάθη. Είναι δύσκολο να βλέπει κανείς την καρδιά του να πέφτει από ταράτσα ουρανοξύστη και να θρυμματίζεται σε άπειρα μικρά κομματάκια. Όση κόλλα και να βάλει, δε θα είναι πότε ξανά η ίδια. Γι’ αυτό δε θα δώσει λογαριασμό σε κανέναν για το πώς θα τη φυλάει από εδώ και πέρα.
Τι γίνεται όμως όταν είσαι σε σχέση αλλά δε θέλεις να παντρευτείς; Το πόρισμα της κοινής γνώμης λέει ότι είσαι ανώριμος ή άπιστος. Υπάρχει όμως κι η λογική εξήγηση. Μπορεί να μη θες να παντρευτείς γιατί δε βρίσκεις κανέναν ουσιαστικό λόγο να το κάνεις, σε πνίγει η δέσμευση ή δεν έχεις χρήματα για το διαζύγιο. Τόσο απλά. Κι εν πάση περιπτώσει καμία βέρα δε σου επισφραγίζει την αγάπη και δε σου εγγυάται το για πάντα. Το οποίο, μεταξύ μας, δεν υπάρχει κιόλας.
Τώρα πάμε στο τελευταίο σκέλος των ερωτήσεων που λέγεται «παιδιά». Εδώ οι ερωτήσεις παύουν να είναι αδιάκριτες και γίνονται σχεδόν εγκληματικές. Καταρχάς υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν ιατρικά θέματα και το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι πίεση κι απαξίωση από τον περίγυρό τους. Γι’ αυτό ας σκεφτόμαστε λίγο περισσότερο πριν το ανοίξουμε το ρημάδι. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που ενώ μπορούν, δε θέλουν να κάνουν παιδιά. Ε, αυτοί είναι τουλάχιστον βλάσφημοι και πρέπει οπωσδήποτε να λιθοβοληθούν στην πλατεία! Ας σοβαρευτούμε όμως. Κάποιος που δε θέλει να γίνει γονιός δε σημαίνει ότι είναι ανεύθυνος αλλά ενδεχομένως το ακριβώς αντίθετο. Έχει καταλάβει πόσο δύσκολο είναι το άθλημα, τόσο πρακτικά όσο και συναισθηματικά, που προτιμά να μείνει στην κερκίδα. Γιατί οι συνέπειες της ήττας του δε θα επιβαρύνουν μόνο τον ίδιο αλλά κι ένα πλάσμα που μπορεί να γεννιέται μωρό αλλά κάποια στιγμή θα γίνει ενήλικας. Και δυστυχώς οι παιδικές του αναμνήσεις θα τον ακολουθούν σε όλη την ενήλικη ζωή του.
Είμαι σίγουρη πως εάν ψάξουμε, όλοι θα βρούμε πληγές από τότε. Άλλοι πιο επιφανειακές και άλλοι πιο βαθιές. Κι ίσως αυτοί που επιλέγουν συνειδητά να απέχουν από τις παιδικές χάρες να είναι κι εκείνοι που τελικά κουβαλάνε τα πιο βαθιά τραύματα. Ίσως πάλι και όχι. Για να μην παρεξηγηθώ, εννοείται πως υπάρχουν άνθρωποι που ακολούθησαν το συμβατικό μοτίβο ζωής κι είναι χαρούμενοι και πλήρεις μέσα σ’ αυτό. Και μαγκιά τους! Δεν ταιριάζει όμως σε όλους. Και δε χρειάζεται να ταιριάξει σε όλους. Αν ανήκεις λοιπόν σε αυτούς που επιλέγουν ένα τρόπο ζωής διαφορετικό από τον συνηθισμένο, μη σπαταλάς το σάλιο σου για να εξηγήσεις τα αυτονόητα. Αν πάλι είσαι από τους «περίεργους» που κάνουν τις ερωτήσεις, την επόμενη φορά που θα νιώσεις την ανάγκη να «ρωτήσεις από ενδιαφέρον» πιες μια μπίρα και πήγαινε για ύπνο. Ίσως ξυπνήσεις λιγότερο αδιάκριτος.
Συντάκτης: Κύπριδα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
