Metamorphosis: Το βανάκι της Αθήνας που κάνουν μπάνιο άστεγοι συμπολίτες μας

Πάντα έβρισκα δυσάρεστη την τηλεόραση, σαν συσκευή και σαν περιεχόμενο. Μου ήταν αρκετά ξεκάθαρο από μικρή ηλικία για ποιο λόγο ο παππούς μου την είχε ονομάσει μια μέρα «χαζοκούτι» και ποτέ δεν αντιλήφθηκα τι πραγματικά μπορεί να σου προσφέρει πέρα από το να σου μουδιάσει την καθημερινότητα και να παγώσει τη φαντασία σου. Το χειρότερό μου, δε, ήταν πάντα το δελτίο ειδήσεων, όπου θεωρητικά παραθέτονται με σειρά σημαντικότητας όλες οι ειδήσεις της ημέρας. Έβρισκα κουραστική αυτή την ξύλινη αφήγηση γεγονότων, θεωρητικά αντικειμενική, με λανθάνουσες κατευθύνσεις- αν σου κόβει λίγο το μυαλό.

Παρατήρησα, εκεί, γύρω στα 5-6 μου χρόνια όταν άκουσα τυχαία ότι δημιουργήθηκε το πρώτο κλωνοποιημένο ζώο- η Ντόλι το πρόβατο για όσους θυμάστε- ότι το να ακούσεις καλή είδηση είναι πιο σπάνιο φαινόμενο κι από την έκλειψη ηλίου που συμβαίνει μια φορά κάθε δεκαετία. Ληστείες, δ@λ@φονίες, διαδηλώσεις, ξύλο, βίος και πολιτεία. Να μη μιλήσω, δε, για τον χρόνο που καταλαμβάνουν στην ενημέρωση οι ανούσιες πολιτικές αντιπαραθέσεις, που έχουν αποκλειστικά θεωρητικό υπόβαθρο. Να ‘χαμε να λέγαμε ένα πράγμα.

Μεγαλώνοντας λοιπόν, δυσκολευόμουν πολύ να δεχτώ ότι είμαι η μόνη που ψάχνει να βρει κάτι καλό εκεί έξω κι ότι ο κόσμος είναι βολεμένος κι ικανοποιημένος μέσα σε αυτή την καθημερινή αρνητική έκθεση. Ευτυχώς, γρήγορα κατάλαβα ότι όχι μόνο δεν είμαι μόνη μου, αλλά υπάρχει κόσμος που βλέπει τη θετικότητα αλλά -το σημαντικότερο- που κινητοποιείται ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση.

Φωτεινό παράδειγμα το λευκό βαν που περιδιαβαίνει τους δρόμους του Παλαιού Φαλήρου. Με κωδικό όνομα Metamorphosis, αποτελεί μια κινητή μονάδα η οποία έχει ως στόχο να προσφέρει στους άστεγους μια ανάσα ανθρωπιάς με σκοπό να τους φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην κοινωνική τους επανένταξη. Ένα μπάνιο, λίγα καθαρά ρούχα, ίσως κάποια βιβλία είναι μερικά από τα υλικά πράγματα που διατίθενται. Σημαντικότερη, όμως, είναι η πεποίθηση που μεταφέρει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε ίσο δικαίωμα στη διατήρηση της αξιοπρέπειάς μας, ακόμα κι αν για αδιευκρίνιστους λόγους έχουμε πέσει έξω στη ζωή και δεν τα καταφέραμε όπως υπολογίζαμε.

Λειτουργεί κάτω από την ομπρέλα του Immortaliting, μιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης η οποία συστάθηκε το 2020 κι έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο, από την (πλέον κι είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό και pillowfighter), Βίκυ Αράλη. Μέσω της κυκλικής διαχείρισης του πλεονάζοντος ρούχου, καταφέρνει να προσφέρει πρόσβαση σε όλους για την εξάσκηση του αναφαίρετου δικαιώματος της καθαριότητας, ενώ παράλληλα διατηρεί μια zero waste πρακτική, προωθώντας έτσι τη βιωσιμότητα του πλανήτη μας.  Το γεγονός ότι είναι κινητή μονάδα, της επιτρέπει να φτάσει κοντά σε κάθε ωφελούμενο, απλώνοντάς του ένα χέρι βοηθείας, ενώ παράλληλα ενεργοποιεί τους πολίτες μέσω του εθελοντισμού και τη βοήθεια στην αναζήτηση εργασίας για τους απόρους.

Πέρα όμως από το βανάκι, υπάρχει κι η κοινωνική κουζίνα με όνομα «Ο Άλλος Άνθρωπος». Είναι μια πρωτοβουλία κοινωνικής αλληλεγγύης που ξεκίνησε ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος στην Αθήνα το 2011. Ο ίδιος ήταν στέλεχος πολυεθνικής εταιρίας με προϋπηρεσία 25 ετών στον χώρο της διαφήμισης και του μάρκετινγκ. Τον Σεπτέμβριο του 2009 απολύθηκε από τη δουλειά του σε ηλικία 47 ετών κι αναγκάστηκε να επιστρέψει στο πατρικό του. Παρατηρώντας δυο παιδιά να μαλώνουν για λαχανικά στον κάδο απορριμμάτων της λαϊκής αγοράς μια μέρα, πήρε την αφορμή να αναλάβει δράση. Έφτιαξε μερικά τοστ και πήγε στη λαϊκή αγορά για να τα μοιράσει σε ανθρώπους που έψαχναν για τροφή στα σκουπίδια. Καταπνίγοντας τη δυσπιστία των ανθρώπων τρώγοντας ο ίδιος από αυτά που έφτιαχνε, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τις γνώσεις του και το περιβάλλον της λαϊκής για να προσφέρει. Ζητούσε από τους πωλητές να συνεισφέρουν πρώτη ύλη από τον πάγκο τους κι άρχισε να μαγειρεύει στον δρόμο και να τρώει μαζί του. Έτσι κάπως γεννήθηκε η ιδέα της «κοινωνικής κουζίνας» και σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης όπως οι φωτιές ανά την Ελλάδα ή ο σεισμός στην Τουρκία, η κοινωνική κουζίνα βγάζει ροδάκια και τσουλάει προς όποια κατεύθυνση υπάρχει μεγαλύτερη αναγκαιότητα για ανθρωπιά και βοήθεια.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι ομορφότερο τη σήμερον ημέρα από το να βλέπεις ότι μέσα σε καιρούς συμφέροντος κι εκεί που όλα θυσιάζονται στον βωμό του χρήματος, υπάρχει ακόμα διάθεση να μοιράσουμε αγάπη κι ανθρωπιά σε όποιον το έχει ανάγκη. Ότι ακόμη νοιαζόμαστε.Ότι όταν δρουμε από καρδιάς και μαζικά, μπορούμε να κάνουμε μικρά θαύματα. Ότι διατηρούμε την «ανθρωπινότητά» μας. Κι ότι, δυστυχώς, δε θα ακούσεις για κανένα από τα παραπάνω, ποτέ, σε κανένα δελτίο ειδήσεων.