Για σένα ανθίζουν κόκκινα ρόδα.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι από τότε που παίχτηκε το προτελευταίο επεισόδιο του MAESTRO όλοι μιλούν για το τραγούδι που ερμήνευσε μ’ έναν μοναδικό τρόπο ο Ορέστης Χαλκιάς. Κι όντως, είναι πολλοί οι ερωτευμένοι που το έχουν στο repeat από εκείνο το βράδυ. Είναι σαν μια επιστροφή στην αθωότητα και τον συναισθηματισμό, αφού σου δημιουργεί μια αίσθηση μοναδική, μια αίσθηση απροσδιόριστου ρομαντισμού, μια γλυκιά αναταραχή. Δε χρειάζεται να είσαι ερωτευμένος για να λάμψουν τα μάτια σου στο άκουσμα της μελωδίας. Σε γεμίζει με απερίγραπτα συναισθήματα, μαζί με κάθε στίχο, έτσι κι αλλιώς.
Νιώθεις σαν όλα γύρω σου να παίρνουν νόημα στα ξαφνικά. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Διότι όταν είσαι ερωτευμένος, τα βεγγαλικά που νιώθεις να σκάνε πλάι σου, είναι όλες εκείνες οι λέξεις που από μόνος σου δεν μπορείς να εκφράσεις, οπότε χρειάστηκες κάποιος να μιλήσει για σένα. Και να μπορούσες να το κάνεις, δηλαδή, πάλι δε θα αποτυπώνονταν τόσο καλά όπως στο τυχερό αστέρι του Κ. Βήτα. Γιατί κάποια στιγμή κάθισε κι έγραψε όλα εκείνα που δεν μπορούμε να πούμε, όλα όσα δεν ξέραμε ότι νιώθουμε.
Ε να λοιπόν, που βρήκαμε ακριβώς τα λόγια που μας έλειπαν. Δεν υπάρχει πιο όμορφο, πιο ουσιαστικό πράγμα από το να γεμίζει φως η ψυχή σου και να ξεχειλίζει από τόσα συναισθήματα. Για σένα ανθίζουν κόκκινα ρόδα λοιπόν και μαζί μ’ αυτόν το στίχο αναγεννιέσαι κι εσύ, όπως κι η φύση που έχει το χάρισμα να ξεπετάγεται από τις στάχτες της -το έχει αποδείξει εξάλλου. Έτσι λοιπόν κι ο έρωτας μπορεί να έρθει όταν μέσα σου έχεις γίνει στάχτη. Όταν εσύ έχεις γονατίσει γιατί κάποιος που για σένα ήταν τα πάντα, σου επιβεβαίωσε ότι δεν ένιωσε το ελάχιστο. Όταν έχει «κάψει» ό,τι όμορφο και δυνατό ένιωσες. Όταν νιώθεις πως έρχεται το τέλος του κόσμου. Τότε ακριβώς είναι που οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα να βρίσκουμε δύναμη και να προχωράμε: όταν όλα γύρω μας καταρρέουν.
Κάπου διάβασα το εξής: «Δεν ξέρεις τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου μέχρι οι καταστάσεις να σε κάνουν να τη βρεις». Δε χρειάζεσαι ούτε τη μεταμέλεια ενός σκάρτου έρωτα, ούτε τη συγγνώμη από εκείνον που δεν ανταποκρίθηκε για να νιώσεις καλύτερα και να βάλεις τη δική σου τελεία. Ξέρεις γιατί; Επειδή γνώριζε την εξουσία του πάνω σου και τη χρησιμοποίησε για να σε πληγώσει. Επομένως δεν τον χρειάζεσαι. Είχε την επιλογή να μην το κάνει αλλά αποφάσισε να πάρει αυτόν τον δρόμο. Οπότε δεν μπορεί να σε ξαναχτίσει, εφόσον σε γκρέμισε ήδη μια φορά.
Ακόμη όμως κι αν πιστεύεις στην παρούσα φάση ότι δεν πρόκειται να νιώσεις έτσι για κάποιον ξανά, ότι όσα έχουν ειπωθεί μέχρι τώρα είναι παραμύθια ή ακόμη χειρότερα, φτάνεις σε σημείο κυνικότητας επιπέδου «δεν είσαι πια για τέτοια» γιατί έχεις «καεί», κάπου για σένα ανθίζουν κόκκινα ρόδα κι ας είναι βαρύς χειμώνας. Και να θυμάσαι, πως ακόμα κι αν σε πλήγωσαν, έγιναν κάποια στιγμή ένας από τους πολλούς του κόσμου που πάντα θα έχει κάτι να πει. Μην τους κάνεις λοιπόν τη χάρη να καταπιέσεις όσα νιώθεις, μην τους αφήσεις να σε νικήσουν νιώθοντας ντροπή γι’ αυτά. Να τα εκφράζεις κι ας «φας» τα μούτρα σου. Τουλάχιστον εσύ θα έχεις νιώσει και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τύχη απ’ αυτό. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να βρίσκεις τυχερά αστέρια. Να το ξέρει η φύση κι ο κόσμος όλος. Ν’ ανθίζουν τα ρόδα. Για σένα.
Συντάκτης: Στέλλα Δελή
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
