Να γράφαμε ημερολόγιο όπως τότε που ήμασταν παιδιά

Άραγε πώς θα ήταν η ζωή μας ως ενήλικες, εάν δε σταματούσαμε συνήθειες που είχαμε ως παιδιά; Και δε γίνεται αναφορά σε συνήθειες διατροφικές, όπως το να τρώμε αλεσμένο φαγητό. Στην παιδική ηλικία κάτι που κάναμε καθημερινά -αρκετοί από εμάς τουλάχιστον- ήταν να γράφουμε ημερολόγιο. Τόσα λεφτά είχαν ξοδέψει οι γονείς μας να μας αγοράζουν ημερολόγια ανάλογα με τον αγαπημένο μας ήρωα.

Ημερολόγια που κλείδωναν, που άνοιγαν μόνο με κωδικό, που γράφαμε με λευκό μαρκαδόρο και μπορούσαμε να βλέπουμε τα γραμμένα μυστικά μας μόνο υπό ειδικό φως. Υπήρχε -και υπάρχει- τεράστια γκάμα ημερολογίων που ανταποκρίνονται σε όλα τα γούστα και καλύπτουν τις επιθυμίες ακόμη και των πιο απαιτητικών.

Τι είναι όμως στην ουσία ένα ημερολόγιο; Για ένα παιδί το να γράφει είναι κάτι τόσο απλό και ταυτόχρονα αυθόρμητο, που ένας ενήλικας δυσκολεύεται να το αντιληφθεί. Αν διαβάσουμε μόνο μια σελίδα από ένα παιδικό ημερολόγιο, διαπιστώνουμε πόσο αβίαστα και ακούραστα διατυπώνονται ουσιαστικά και απλά συναισθήματα. Όταν ήμασταν 10 χρονών, ένα βασικό μας πρόβλημα, μια στεναχώρια μας, ήταν ότι μαλώσαμε στο διάλειμμα στο σχολείο με τον φίλο μας, ότι ο συμμαθητής που παντρευτήκαμε στο σχόλασμα δε μας είπε πως μας αγαπάει και γι’ αυτό την επόμενη μέρα στην προσευχή τον χωρίσαμε.

Αν κοιτάξουμε πόσο στοχευμένα γράφαμε τότε τα γεγονότα και το πώς νιώθαμε γι’ αυτά, ίσως αντιληφθούμε καλύτερα γιατί πλέον είναι τόσο περίπλοκα τα προβλήματά μας. Εκείνα τα χρόνια ένα τυπικό παιδικό πρόβλημα διαρκούσε το πολύ μία εβδομάδα. Το γράφαμε, αποδεχόμασταν το πώς αισθανόμαστε γι’ αυτό, και είτε χωρίζαμε τον συμμαθητή που δε μας είπε ότι μας αγαπάει είτε απλώς η μαμά μεσολαβούσε για να τα βρούμε με τον φίλο μας. Ωστόσο, στο ημερολόγιο που κρατούσαμε, λέγαμε τα πράγματα με το όνομά τους, όπως ακριβώς τα νιώθαμε και όπως τα αντιλαμβανόμασταν να διαδραματίζονται εκείνη τη χρονική στιγμή.

Μήπως ακριβώς αυτή η διαφορά στο πώς νιώθουμε και πώς ερμηνεύουμε τις καταστάσεις ως ενήλικες σε σχέση με το πώς λειτουργούσαμε όταν ήμασταν παιδιά, είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι ενήλικες δεν κρατάνε ημερολόγιο; Να διευκρινιστεί σε αυτό το σημείο ότι όταν αναφερόμαστε σε ημερολόγιο στην ενήλικη ζωή δεν εννοούμε την ατζέντα, στην οποία σημειώνουμε -είτε ηλεκτρονικά είτε σε χαρτί- τις υποχρεώσεις, τη λίστα για τα ψώνια, τις εκκρεμότητες και τα ραντεβού που έχουμε για την επόμενη μέρα, εβδομάδα, μήνα. Είναι σπάνιο ενήλικας να κρατά ημερολόγιο, με τον τρόπο που κρατούσαμε τότε που ήμασταν παιδιά. Κι ακόμα πιο σπάνιο απ’ το να κρατάει κάποιος ημερολόγιο, είναι να το παραδεχτεί και να το μάθουμε.

Όταν γράφεις, βοηθάς το μυαλό σου να απελευθερωθεί και τις σκέψεις σου να μπουν σε τάξη. Βάζεις σε κουτάκι κάθε τι που σε ταλανίζει και τριγυρνάει στο μυαλό σου. Γράφεις σε μια κόλλα χαρτί τι συνέβη και το πιο σημαντικό πώς ένιωσες για αυτό. Δίνεις στον εαυτό σου μια ευκαιρία να απελευθερώσει όλες του τις σκέψεις, να πάρει μια ανάσα και να να επεξεργαστεί τις καταστάσεις. Έτσι, καταφέρνεις να μην κρύβεσαι. Να μη θάβεις σε απόκρυφα σημεία του μυαλού σου στιγμές που μπορεί να σε πλήγωσαν, να σε ενόχλησαν, να σε έκαναν να θυμώσεις.

Δε σημαίνει ότι όταν γράφεις κάτι που σε απασχολεί, πρέπει και να το λύσεις επιτόπου. Το λύνεις όποτε είσαι έτοιμος. Με το να το γράψεις όμως, προσφέρεις απλόχερα στο μέσα σου μια πρώτη ανάσα. Αναγνωρίζεις το πρόβλημα και το συναίσθημα κι αυτό είναι ένα πρώτο βήμα, ώστε κάποια στιγμή που θα είσαι έτοιμος να φτάσεις πιο κοντά σε λύση.

Μην αγνοείς τα οφέλη του να καταγράφεις τις σκέψεις σου και τη μέρα σου σε χαρτί. Είναι ένα είδος εκδήλωσης αγάπης προς τον εαυτό σου. Είναι κάτι απλό, που ούτε κοστίζει πολλά, ούτε απαιτεί πολλή ενέργεια και χρόνο. Δοκίμασέ το και θα δεις πως καλό θα σου κάνει.

ΥΓ: Να μαζευτείτε εσείς που δεν είχατε ημερολόγιο WINX να πάτε για καφέ.