Κάποιες φορές η ζωή μάς φέρνει αντιμέτωπους με καταστάσεις που μοιάζει αδύνατο να διαχειριστούμε. Το συναίσθημα μάς έχει τυφλώσει και αυτό που μας συμβαίνει νιώθουμε πως είναι τόσο δυνατό που μας αρκεί απλώς να το ζήσουμε. Δε θέλουμε να κάνουμε σενάρια, δε θέλουμε να ζυγίσουμε τα υπέρ και τα κατά για να δούμε προς τα πού γέρνει η ζυγαριά. Θέλουμε απλώς να αφεθούμε, να απολαύσουμε κάτι πρωτόγνωρο, και μάλιστα να το κρατήσουμε για μας.
Σε μια τέτοια φάση, δε σε νοιάζει ακόμα και να φας τα μούτρα σου για μια βεβιασμένη απόφαση που πήρες, για μια ξαφνική αλλαγή που βρήκες το κουράγιο να κάνεις, μιας και μιλάμε για έναν έρωτα που δήλωσες εξαρχής στον εαυτό σου πως θα το φτάσεις μέχρι εκεί που δεν πάει. Κι όσο περνάει ο καιρός, βεβαιώνεσαι ότι αξίζει και λαμβάνεις παράλληλα μικρές δόσεις ευτυχίας σε κάθε τηλεφώνημα, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε τυχαία -ή μη- συνάντηση.
Όλο αυτό θες να το ζήσεις εντελώς μόνος. Χωρίς δεύτερες γνώμες, συμβουλές και καθοδήγηση. Κι έτσι αποφασίζεις να μην το μοιραστείς με κανέναν, ούτε καν με φίλους -πόσο μάλλον με απλούς γνωστούς. Όχι γιατί δεν τους υπολογίζεις πια στη ζωή σου, μα γιατί είναι τόσο δυνατό αυτό που σου συμβαίνει που κι εσύ ο ίδιος φοβάσαι πως πρόκειται για φάρσα, πως έγινες ήρωας σε κάποιο παραμύθι και σύντομα θα ξυπνήσεις. Έτσι, συνεχίζεις να κρατάς μικρό καλάθι, όσο το ζεις στο έπακρο.
Μέσα σου μπορεί να καίγεσαι, αλλά τίποτα δε φαίνεται διαφορετικό στους γύρω, πέρα απ’ το πόσο καλά δείχνεις. Μάλλον, γιατί όντως είσαι. Κάποιες καταστάσεις θες να τις βιώσεις μόνος, χωρίς να ξεστομίσεις κουβέντα. Απολαμβάνεις και την παραμικρή εξέλιξη με ένταση, κι ας μην παίρνεις το κολλητάρι τηλέφωνο στο δευτερόλεπτο. Επιλέγεις απλώς να το ζήσεις μαζί με το έτερον ήμισυ, με φόβο πάντα μη γίνει κάτι και τελειώσει το συναίσθημα, μην τυχόν και πάψει να υπάρχει αμοιβαιότητα, μη και κάτι χαλάσει την κρυφή σου ευτυχία.
Μπορεί κάπου αυτή σου η στάση να κρύβει και ανασφάλεια και γι’ αυτό να το κρατάς τόσο σφιχτά μέσα σου σαν επτασφράγιστο μυστικό. Νιώθεις πως είναι αληθινό και τα αληθινά έχεις μάθει πως καλύτερα να μην τα πολυλές, μήπως κι έτσι κρατήσουν περισσότερο. Ξυπνάς και κοιμάσαι με τη σκέψη του προσώπου που θες. Σκέφτεσαι κάθε στιγμή σας. Ονειρεύεσαι. Παίρνεις μια δόση από αδρεναλίνη, περιμένοντας ένα μήνυμα, ένα σημάδι, ένα φιλί. Κι αν δε συναντάς το πρόσωπο όσο συχνά θέλεις, νιώθεις πως κάτι λείπει από τη μέρα σου, χωρίς όμως να τα παρατάς. Νοσταλγείς, περιμένεις με ανυπομονησία και μετράς μέρες -στην καλύτερη των περιπτώσεων. Μέχρι να έρθει η στιγμή που θα βρεθείτε ξανά.
Όπως και να ‘χουν τα πράγματα, όποια και να ‘ναι η τρέχουσα κατάσταση, για εσένα σημαίνει τουλάχιστον ευτυχία. Το ζεις και έχει γίνει πια κομμάτι σου. Κι ας μην το ξέρει κανείς. Δε χρειάζεται να νιώθεις τύψεις για τη μυστικοπάθεια που σε διακατέχει. Αρκεί που βιώνεις όμορφα συναισθήματα και που τα πράγματα κυλάνε βάση του σχεδίου του δικού σου, με βάση το συναίσθημα και με το τι λέει η καρδιά σου. Κι ας καίγεσαι. Καμία υπερανάλυση. Βρε, λες αυτός να ‘ναι ο λόγος που κρατάει ακόμα;
Την ευτυχία, την καψούρα και τον έρωτα κάποιες φορές θες να τα φυλάξεις για εσένα. Να τα μοιραστείς μόνο με τον άνθρωπο που σε κάνει να νιώθεις έτσι. Κι ας μην ξέρουν οι άλλοι. Φτάνει που ξέρετε εσείς.
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
